Қадр кечасидаги қотиллик. Комил Ойдинович Синдаров

ўралган мурда мана бу ерда бўлган, – бошловчи рўмолчаси билан бурнини беркитганча хонанинг тўридаги бурчакни кўрсатди.

      – Тушунарли, – Санжарбек мурда турган жойни бир муддат кўзи билан пайпаслаб, орқага тисралди.

      – Терговчи ака, – ҳовлига чиққач, Шахина гуруҳ раҳбарига яқинлашди, – шу ишни ергина ютгур Худоёр қилганмикан? Жанжаллашса – отам билан жанжаллашган, онам бечорада нима айб? Қамоқда чиригур!!!

      – Биласиз, айбдорлик масаласини суд ҳал қилади, – мавҳумроқ жавоб қилди гуруҳ раҳбари, – текширяпмиз, ҳозирча бир нарса дейиш қийин.

      – Бу нима деганингиз? Ахир уни қамадинглар-ку! – ҳайрона боқди аёл. – Қотил бошқа одам ҳам бўлиши мумкинми?

      – Иш сизу биз ўйлагандан кўра мураккаброқ, ҳар нарса бўлиши мумкин, – Санжарбек гапни калта қилиб, кетишга чоғланди. – Жиянингиз келгач, бирга шаҳар прокуратурасига ўтасизлар, бафуржа гаплашамиз.

* * *

      Кечга яқин Шахина жияни Тахминани бошлаб келди. Хонага кўхликкина, тўшдор жуссаси келишган, камон қошли, шахло кўз, жингалак соч, ёноқлари олмадай қип-қизил, бўлиқ кўкраклари қоматига ярашиқ қиз кириб келганда йигитларнинг кўзлари бир зум ўзларига бўйсунмай қолди. Қиз нигоҳлар босимига дош беролмай, ўзини аммасининг панасига олишга уринди.

      – Келинглар, марҳамат, ўтиринглар, – гуруҳ раҳбари меҳмонларга жой кўрсатди. Жўрабой чаққонлик билан стол устидаги чойнакдан пиёлага чой қуйиб, узатди.

      – Жияним репититордан кечроқ қайтганди, шунга сал кечикиб қолдик,– деди Шахина қимтинибгина.

      – Репититорга борадими?

      – Ҳа, ўқишга киришга тайёрланяпти.

      – Ҳа, қиздир-ўғилдир ўқигани яхши, – гуруҳ раҳбари қизни чўчитиб юбормаслик учун гапни «узоқдан олди». – Тахмина, баҳолар қанақа? Ҳаммаси бешми?

      – Раҳмат… яхши… тўрт-беш…

      – Уч ҳам борми?

      – Бор…

      – Уч қиз болага ярашадиган баҳо эмас, – деди Санжарбек кулимсираб.

      – Худо хоҳласа институтга кириб, фақат бешга ўқимоқчи, – деди амма оғзини тўлдириб.

      – Унда яхши. Тахминахон, бобонгизни яхши кўрардингизми? – гуруҳ раҳбари муддаога ўтди.

      – Ҳа, – аммасига бир қараб, қисқа жавоб берди қиз.

      – Момонгизни-чи?

      – Бувим менга ҳам она, ҳам ота эдилар…

      – Айтишларича, бобонгиз сизни кўп тергар экан, шу тўғрими?

      Қиз ер чизганча жим тураверди.

      – Тахмина, бор гапни айтавер, тортинма, жоним, – далда берди амма.

      – Сўрамасдан кўчага чиқсам, уйга кечроқ келсам уришиб берардилар, – деди қиз бироз ўйланиб туриб, – қари одам, мендан хавотир олган-да… Унақа бесабаб койимасдилар…

      – Бувингиз-чи, койиб турармиди?

      – Бувим тилла кампир эди. Ўзлари ҳеч қачон менга қаттиқ гапирмаган. Бобом уришган пайтларда ҳам нуқул ёнимни олардилар.

      – Қотиллик юз берган машъум тунда нима бўлганлигини батафсил гапириб берсангиз.

      – Ўша куни мен уйда эдим, – ҳикоясини бошлади қиз, – кечки пайт бобом кўчага чиқиб, қаергадир бориб келди. Кайфияти яхши эмасди. Шу сабабли