Həyat sandığı. Zaur Pənahov

nə olduğunu bilmirdi.

      Əlləri ilə dırmaşıb başını dəlikdən çıxardı. Yağış təzəcə kəsmiş, heç ildırım da çaxmırdı. Havada çox zəif də olsa tünd maviyə çalan işartı vardı. Eçso hələ şəhərin içində olduğunu bilsə də məhz harasında olduğunu təxmin edə bilmirdi. Gözlərinin qaranlığa öyrəşməyi üçün bir az da gözlədi. Bura ona heç nəyi xatırlatmırdı. Yer dəniz qumundan olduğu üçün az ot vardı. Oval formada olan meydanın kənarlarında qəribə sütunlar və iki-üç addım hündürlüyündə bir neçə heykəl görmək olurdu. Sonra getdikcə yuxarı doğru qalxan bir neçə sıra daş oturacaqlar və böyük bir tikili, yarımdairə formasında, meydanın yarısına yaxınını əhatələyirdi. Digər tərəfdə isə hündür divar yüksəlirdi. Bura böyük idman arenası idi. Müxtəlif növ idman oyunlarının keçirildiyi meydan.

      Eçso olduğu yerin tamam qapalı olduğunu görüb bir az təlaşa düşsə də, silahını xatırlayıb sakitləşmişdi. Dəqiq görüş məsafəsi on beş-iyirmi addımdan çox deyildi. Bu məsafədən sonra hər şey qaraltı kimi görünürdü. Nə cür bir təhlükə ilə qarşı-qarşıya olduğunu bilmədiyi üçün işıq kürəsindən istifadə etmirdi. Ümumiyyətlə artıq sehrdən istifadə etmək istəmirdi. Onu istənilən yerdən izləyə bilərdilər. Çatdığı son mərhələdə bu ehtimal lap çoxalmışdı.

      Boş meydanın ortasındakı yeganə qaraltıya doğru yaxınlaşarkən həyacanlanmağa başladığını hiss etdi. Ürəyi sürətlə döyünürdü. Qaraltı, bir insanın içinə rahat yerləşə biləcəyi, dəmir barmaqlıqlı qəfəs idi. Lakin qəfəsin içində insan görünmürdü, bunun yerinə balaca bir sandıq vardı. Eçso qəfəsə yaxınlaşıb çantasındakı son gərəkli cismi çıxardı və…

      Uyğun gəlmirdi. Qəfəsin nə bir kilidi vardı, nə də xəncərə bənzər alətin gərəkli olduğu bir möhürü. Qəfəsin qapısı onsuz da açıq idi. Eçso qəfəsin cırıldayan qapısını açıb dayandı. İti qulaqları gecənin səssizliyində öncə bir neçə tıqqıltı, sonra isə xırıltı səsləri eşitməyə başlamışdı. Eçso qapını cırıltı ilə yenidən örtərək səsin gəldiyi istiqamətə, uzun tikilinin olduğu qaranlığa baxdı. Səslər yaxınlaşmaqla bərabər getdikcə çoxalırdı. Bir müddət sonra gecənin qaranlığında parıldayan üç cüt göz gördü. Vidralardan biri sürətlə yaxınlaşaraq yerə atıldı. Digər ikisi o qədər tələsmirdilər, yavaş-yavaş aşağı enib, ehtiyatlı addımlarla arenaya ayaq basdılar.

      Eçso, qəfəs ona maneə törətməsin deyə kənara çəkilərək vidraların hərəkətlərini izlədi. Vəhşi məxluqlar indidən klassik vidra hücumu təşkil etməyə başlamışdılar. Sağ və sol cinahlara ayrılan iki vidra ortadan yaxınlaşan üçüncü vidradan daha cılız görünürdülər. Məqsəd silahlı ovu əhatəyə almaq idi.

      Eçso sakit durub istədiklərini etməklərinə imkan yaratdı. Əlini hazır saxlasa da silahını çəkməyə hələ tələsmirdi. Vidraların atdığı hər addımı, aralarındakı məsafəni, edəcəkləri həmləni və hətta aldıqları nəfəsi belə hesablayırdı. Bu vaxt ərzində başını bir dəfə də olsun çevirməmişdi. Gözləri yalnız qabağa baxırdı. Belə ki, onun görməyə də ehtiyacı yox idi. Dərin səssizlik oldu. Addım səsləri və mırıltılar bir anda kəsildi. Sonra qumu eşən pəncə səsi və sağ tərəfdən gələn ilk hərəkətlə Eçso əlini qılıncına apardı, ardınca sol tərəfdəki vidra sıçradı.

      Zingilti ilə yerə düşən ilk vidranın sağ ayağı pəncədən üzülmüşdü, ikinci vidra isə çiyninə girmiş xəncəri dişləri ilə çıxarmağa çalışırdı. Ortada duran vidra, hücum etmək yerinə geri addım ataraq qudurmuş canavar mırıltısına bənzər səslər çıxarıb dişlərini göstərdi. Bu vaxt yaralanan hər iki vidra, gəldikləri istiqamətdə zingildəyərək qaçıb gözdən itdilər. Gözünü meydanda qalan son vidradan çəkməyən Eçso, bu dəfə qanlı qılıncı yuxarıda saxlamışdı.

      Vidra hər an sıçramağa hazır təhdid dolu gözlərlə baxıb, xırıltılı səsini hər nəfəsində daha da artırırdı. Qürurlu duruşu ilə qulağını geri yatırıb, ayaq əzələlərini gərdi və bir anda zingildəyərək geri qaçıb daşa dəyərək yıxıldı. Sonra daha bərkdən zingildəyib qalxaraq özünü ora-bura çırpıb digər vidraların arxasınca qaranlıqda gözdən itdi.

      Eçso, hələ də zingiltisi eşidilən vidranın arxasınca baxıb gülüşünə mane ola bilmədi. Heç təlim zamanı bu qədər qorxaq məxluq görməmişdi.

      Hələ də gülən gözlərindəki yaşı silib “Elə bu?!” dedi öz-özünə. “Bu qədər əziyyətdən sonra üç qorxaq vidra?! Özü də son tapşırıqda.”

      Hər ehtimala qarşı silahını hələ də əlində saxlayan Eçso heç bir hərəkət olmadığına əmin olub, sevincək addımlarla qəfəsə yaxınlaşdı. Artıq havanın yavaş-yavaş işıqlanmağa başladığını hiss etmək olurdu. Geniş meydanın bir tərəfini tutan tikilinin bəzi detalları indi daha yaxşı görünürdü. Eçso əyilib maraqla sandığın qapağını qaldırdı.

      Vidralardan xilas etməli olduğu girov sən demə adi toyuq yumurtası imiş. Saman çöplərinin içində heç bir xüsusiyyəti olmayan adi toyuq yumurtası. Bu vəziyyət Eçsonu bir az özündən çıxarsa da başını yelləməkdən başqa heç nə etmədi. Əsas odur ki, sınağı uğurla başa vurmuşdu.

      Yumurtanı kəmər çantasına yerləşdirib, çantanın ağzını bağlayarkən, qəfəsdən çıxmağa başlamışdı. Həmin an içinə soyuq bir ürpərti girdi. Səbəbi hava deyildi. Eçso əlini kəmərindən çəkib başını qaldırdı. Tikilinin qarşısında on iki vidra heykəl kimi dayanıb gözlərini ona zilləmişdi. Sonra böyük tikilinin girişlərindən daha bir neçəsi çıxaraq digərlərinə qoşuldu.

      Eçso içində olduğu vəziyyətin ciddiyyətini hələ qavramamışdı. Buna yorğun beyninin səbəb olduğunu düşünürdü. Çünki artıq demək olar ki, ayaq üstə yatırdı. Hərəkətsiz qaldığı hər dəqiqə asılı olmadan yuxuya gedirdi və indi gördüklərinin yuxu, yoxsa reallıq, olduğuna qərar verə bilmirdi. Ta ki, vidralardan biri meydanda əks olunan səda ilə ulayana kimi. O an Eçsonun beynində sanki tufan qopdu. Bu səsə, yuxarıdan ona tərəf qaçan vidraların ayaq səsləri də qoşuldu və qəribə bir ahənglə məxluqların qudurmuş mırıltıları meydanı götürdü.

      Vidralar ehtiyat və ya tələ barədə düşünmürdülər. Necə gəldi səpələnmişdilər və hər birinin ağlında yalnız ova digərlərindən daha tez çatmaq var idi. Hətta bunun üçün bəzən bir-birilərini dişləyir, bəzən də yıxılaraq digərlərinin ayaqları altında qalırdılar. Sürünün önündə gələn iki vidra çoxdan torpağa ayaq basmışdı və külək kimi sürətli qaçırdılar. Nəm torpağı döyən güclü pəncələri az qala yeri tərpədirdi.

      Təlaş və təəccüb içində yerində donub qalan Eçso, gördüklərinə məntiqli bir izah tapmağa çalışır, amma bacarmırdı. Düşünürdü, lakin düşündükcə sanki daha dərinlərə, daha da qaranlığa enirdi. Ölümlə qarşı-qarşıya olduğu bu anda belə, taqətdən düşmüş zehni, artıq təslim olmağa başlamışdı. Sonra bir neçə döyüntülük göz qapaqları örtüldü. Elə bil bir anda minlərlə şəkil gözünün önündən keçirdi. Yuxudan ayılanda, öndə gələn iki vidranın ayaqları artıq yerdən üzülmüşdü. Həmin an Eçso vidra ilə göz-gözə gəldi. Bu gözlər fərqli idi. Vidraların gözləri tünd qara rəng yox,