Çörək rəngli əllər. Sevinc Elsevər

gec qayıtdım

      teatrlara,kinoteatrlara getdim

      evə gec qayıtdım

      sevgilim oldu

      evə gec qayıtdım

      tıxaclarda qaldım

      dayanacaqlarda ləngidim

      evə gec qayıtdım

      nə vaxt ki atam qeyzlə gəldi üstümə

      falçının sözləri qahmarım oldu:

      “qorxma,böyüyəcək,ərə gedəcək”…

      filmlərə baxırıq,filmlərə

      qəfil öрüşürlər aşiqlər

      macal taрmamış biz kanalı dəyişməyə

      uşaq heyranlıqla içini çəkir:

      “onlar bir-birini sevirlər” deyə…

      “bu qız bunları hardan öyrəndi

      həm də belə tez?”-qeyzlənir atası

      sehrli kəlmələr çatır köməyə:

      “qorxma,böyüyəcək,ərə gedəcək”…

      Məməylə susdurmusan bizi

      uzun qış gecələrində

      ağzımızı

      gözümüzü heç yummadan

      ağlamışıq

      atam tez-tez acıqlanıb üstünə

      "kəs o uşağın səsini " deyə…

      səhər işə gedəcək

      sizə çörək gətirəcək

      sən yeyəcəksən

      döşlərinə süd gələcək deyə

      nə istədiyimizi

      niyə ağladığımızı

      istidirmi

      soyuqdurmu bilmədən

      döşünə salıb oturmusan körpəni

      məməylə susdurmusan məni…

      səni qınamıram

      çox eşitdim üstümdə danlandığını

      "bu qızdan bir söz eşidəm, biləm

      sənin başını kəsərəm" dediyini atamın

      evə gec gəldiyimiz oldu

      tıxaclarda ləngidiyimiz

      dostlarla əyləndiyimiz

      oldu

      "bu uşaq harda qaldı" deyə səndən tələb eylədilər

      gözün qıpıq oldu ömrün boyu

      bizə görə

      mənə görə

      müəllimimdən danlaq yedin

      nənəmdən töhmət aldın

      babamdan irad

      uzun qış gecələrində

      atamın yuxusunu qorudun

      bizimlə birgə…

      səhər işə gedəcək

      evə çörək gətirəcək

      sən yeyəcəksən

      döşlərinə süd gələcək deyə…

      döşünə salıb oturdun

      məməylə susdurdun bizi…

      ana, əziz ana

      sən demə

      bir ömür boyu

      belə susduracaqdılar bizi bir qarın çörəklə

      belə kəsəcəkdilər səsimizi…

      Sevilməyin zor olduğu zamanlar

      əzizim, elə bir zaman gəldi ki

      sevdirmək olmur özünü

      yalnız gözəl olmaqla

      pudrayla

      qələmlə

      ya təzə donla…

      bir zamanlar qızlar

      özləri biçər

      özləri tikərdilər donlarını

      santimetrlərlə qısaldardılar

      ətəklərini-qollarını

      gözün aldadardılar atalarının

      saçlarını gedib-gəlib

      gizli-gizli kəsər

      tökərdilər

      bir ölçüyə qədər

      ondan o yana keçəmməzdilər…

      hiyləylə qızardardılar

      dodaqlarını

      yanaqlarını

      ovuşdura-ovuşdura

      kələğayılarını əlləriylə küləyə təslim edər

      küləyə şər atardılar

      hiylə qurmağı hər gözəl də bacarmazdı

      bacaranlar qəhrəmandı

      dillərə dastan olardılar…

      qaranlıqlarda işıq saçan

      nə gözəlliklər vardı…

      gözə düşdümü

      elə qamaşdırardı

      adamı kor edəcək gücdə

      vallahi…

      cürbəcür standartlar

      ölçülər çıxartdılar

      uyğun gəlməlisən standartlara

      sənə gözəl desinlər…

      sənə bir kükla göstərir

      onun kimi olmanı əmr edirlər

      nə vardı sevdirməyə özünü

      bulaq başında

      min cür ənlik-kirşan yox idi onda

      kim daha utancaq

      kim daha məsumsa

      kimin yanaqları daha çox allanırsa

      ayrı bir gözəllik saçırdı

      yanaqları alma qız sevilməzdimi?

      Indi bulaq başına kişilər gedir

      maşınlarla

      axşamları işdən yorğun-arğın qayıdanda

      krantı açınca su içməyin mümkün olmadığı yerlərdə

      həm bulaq suyu satılır marketlərdə

      məni sevdiyinə

      inanıram da

      qorxum çox itirməkdən

      bilirəm fövqaladə biri olasan gərək

      ömürlük seviləsən

      təkcə televiziya ekranlarında

      yüzlərlə qadına baxır gözlərin hər gün

      onlardan hər hansı biriylə

      istəmirəm müqayisə olunam…

      gör