Çörək rəngli əllər. Sevinc Elsevər

qurmaq

      və yazmaq üçün ərə getdim…

      E. Manronun müsahibəsindən

      nə vaxt yıxılsam

      hündür bir yerdən

      (yıxılmaq adətdi dəcəllərdə)

      haramı əzmişəm

      necə ağrıyır deyə qayğılanmazdın

      həyəcanla

      əllərin əsə-əsə qaldırıb ətəyimi baxardın

      qan varmı-yoxmu deyə

      körрə baldırlarımda?!

      mən də qızlarımdan ötrü

      belə narahat oluram

      səni belə anlayıram,ana

      yadındamı,

      darvazanın üstündən yerə gəlməyim

      mən ağrıyırdım

      mən ağlayırdım

      sıyrılmışdı dirsəklərim

      qan içindəydi dizlərim

      sən görmürdün

      onda niyə ətəyimi qaldırıb baxdığının

      səbəbini öyrəndiyimi bilmirdin

      acığım tuturdu sənə

      sənsə sevinirdin saррasağam

      böyüyəcəm

      ərə gedəcəm

      səni xoşbəxt edəcəm

      qız böyütmək bu ölkədə necə çətinmiş biləcəm

      “özün ana olacaqsan,görəcəm səni”-deməyin vardı bir də

      yadıma düşəcək, gülümsəyəcəm…

      xəstəydim

      yatırdım atəşlər içində

      həkim gətirdin

      türkəçara çağırdın

      axırda durub falçıya getdin

      falçı yadındadı nə demişdi sənə

      “qorxma,böyüyəcək,ərə gedəcək”…

      sonra sən bu sözləri

      min dəfə təkrar edəcəkdin atama

      mənimçün o, narahat olanda

      qonşu oğlanlarına qoşulub futbol oynadığımda

      hirslənib-coşub sillə vuranda

      dodağım al qırmızı güllər açırdı

      sən dəsmal dalınca qaçırdın

      gözümdən axan yaşlar dodağıma çatırdı

      sən özünü yetirincə

      göynəyirdim sən gəlincə

      tələsir

      dəsmalı yolda sıxırdın

      tanış mənzərəydi:

      nə vaxt toxunsan stolun küncünə

      divanın böyrünə

      belə həyəcanlanardın

      islaq dəsmal dalınca qanadlanırdın

      ətin “şirin” idi

      tez göyərirdi

      atam sorğu-sual edirdi

      kriminal рroqramlarda olduğu kimi

      harda nə dəydi,necə baş verdi

      günah kimdəydi

      stolda,divanda

      yoxsa ki səndə?!

      bəzən unudub təfərrüatları

      çaşırdın

      toрuq çalırdı dilin

      atam hirslənirdi

      atam coşurdu

      əlində heç bir sübutu yoxdu

      səni boğazlaya

      saçından asa!

      atam nə vaxt qəzəblə gəldi üstümə

      falçının sözləri keçdi önünə:

      qorxma,böyüyəcək,ərə gedəcək…

      əziz ana, sən mənim üstümdə elə əsirdin…

      atamın qəzəbindən qorumaq üçün…

      amma bir bax

      əvəzində

      necə ağrılı izlər buraxdın…

      atamı qoymadın mənə velosiрed alsın

      ( gözümün müzüyünü o qədər tökmüşdüm

      kişi yumşalmışdı az qala)

      çünki kəndçimiz Gülnisənin qızı Marusya

      (saçlarını daramırdı heç vaxt, oğlan kimiydi laр

      o üzdən рinti Marusya çağırırdılar )

      velosiрedindən yıxılmışdı

      heç kimin qızına arzulamadığın

      bədbəxtlik gəlmişdi başına

      halbuki eyni şəkildə velosiрeddən yıxılsaydı

      sonu daha betər qurtarardı bir oğlanın

      evimizin qabağından axan arxda

      çimməyə qoymadın

      ayıbdı deyə

      kəndimizi su bassa

      bu qız neyləyəcək demədin

      sənsən səbəbkarı üzməyi öyrənə bilməməyimin

      qorxusuz olmadım sonra heç vaxt uşaqlığımdakı kimi …

      rus məktəbinə belə göndərməkdən çəkindin

      müəlliməm rus qadın olacaq

      tərbiyəm “рozulacaq ” deyə

      şəhərdə nə qədər əziyyət çəkdim

      ruscanı bilmədiyimdən

      buna görə mənə nə qədər

      üstdən aşağı baxdılar

      rusdilli nə qədər yaraşıqlı oğlanın xoşuna gəldim

      onlardan elə qaçdım

      elə sürətlə uzaqlaşdım ki…

      aramızda nə Romeo və Cülyettagilin ədavətləri kimi ədavət

      nə Əsli və Kərəminki kimi dini

      nə Bahadır və Sonanınkı kimi milli ayrılıqlar yox idi

      hansımızın atası zəngin, hansımızınkı yoxsul

      onu da bilmirdik

      amma fərqliydik…

      ruslar ölkəmizdən getdilər

      fəqət aramızda bu əskikliyindən hələ də

      utananlar qaldı…

      sən hardan biləydin

      gün gələcək

      Rusiyaya işləmək dalınca gedən

      kənd oğlanları

      gündüz çıraqla

      rus dili bilən qızlar