Белорусский дневник – 2022. Владимир Николаевич Кулик

гасцей і шмат тваіх сяброў.

      І, па-мойму, лепшага настрою

      Не знайсці і не адчуць нідзе:

      Кожны аўтар пра сваіх герояў

      Гутарку няспешную вядзе.

      Хоць нячутны гэтай мовы гукі, —

      Кніга ўмее ціха гаварыць.

      А бярэш яе з паліцы ў рукі —

      Як паходня, поклічна гарыць.

      Тут я бачу класікаў – мо, роту, —

      З блізкіх і далёкіх нам краін:

      Дантэ, Твэн, Шэкспір, Міцкевіч, Гётэ…

      У святочных строях – як адзін.

      Тут сябры са школьных хрэстаматый:

      Пушкін, Гогаль, Лермантаў, Крылоў,

      А яшчэ з усмешкай хітраватай

      Пазіраюць Горкі, Блок, Святлоў.

      Бачу сярод постацяў выдатных,

      Хто сюды на кніжны сход прыйшоў, —

      Нашыя Купала, Колас, Гартны,

      Багдановіч, Броўка, Куляшоў.

      Ёсць і шмат сучаснікаў вядомых,

      Хто гасцюе тут не проста так,

      З кім і не па кніжках я знаёмы, —

      Ліпскі, Федарэнка, Шніп, Бадак…

      Кніжны свет – загадкавы, бясконцы:

      Між паліц з трымценнем я іду,

      Моўчкі, шчыра б'ю паклоны творцам,

      Інжынерам чалавечых душ.

      Крыху збоку – гурт людзей з навукі,

      Ветразяў прагрэсу ўсіх часоў.

      Маю шанц паціснуць моцна рукі

      Ньютану, Энштэйну і Русо…

      Вось ён, залаты запас краіны!

      Храм, дзе прычашчаецца душа,

      Дзе жывуць і мары, і ўспаміны,

      Ад якога ў свет вядзе бальшак.

      Вось, яно сапраўднае багацце!

      Зліткі залатыя – не раўня,

      І няварта на іх грошы траціць:

      Мёртвыя яны, як цішыня.

      Вольны час без кнігі бавіць марна.

      Кажаце: «Няма чаго чытаць…»

      Вы калі наведвалі кнігарню,

      Бралі ў рукі кніжку пагартаць?

      І не для забавы – мне паверце! —

      На пацеху часу ўсім стае.

      Моц душы і асалоду сэрцу

      Нам чытанне кніг штодня дае!

      «Прачытаць усе іх немагчыма…» —

      Гэты хітрык шмат каму свярбіць,

      І дарма шукаеце прычыну —

      Хто даў права кнігу не любіць?

      З добрай, мудрай кнігай, як з малітвай,

      Нам лягчэй і спакайней ісці

      Па сцяжынах, часам апавітых,

      Што Ўсявышнім дадзены ў жыцці.

      То часцей наведвайце кнігарню,

      Не шкадуйце грошай для душы!

      Свет тады, упэўнен, лепшым стане…

      …Будзе час – падумайце ў цішы.

                                                   * * *

      Зямля мяняе свой убор —

      Змрок ахінае наваколле,

      І на заснежанае поле

      Кладзецца водбліск першых зор.

      Зіма прыйшла і ў Прынямонь.

      Нясу мароз вячэрні ў хату,

      Дзе ў печцы зырка, зухавата

      Гарыць, трапечацца агонь.

      Цяплом напоўнены пакой,

      Ён не сябруе з халаднечай —

      Душа ж трывожыцца аб нечым,

      Прагнаць не можа неспакой.

      Няўжо ноч зноў скрадзе мой сон,

      Схавае