Белорусский дневник – 2022. Владимир Николаевич Кулик

з моцных мы парод,

      З непераможнай верай.

      Загартаваны наш народ

      На шмат вякоў наперад.

      З вайной жартуеце дарма:

      Не аддадзім мы волі,

      Не будзе вашага ярма,

      Не будзе аніколі!

      Тым, хто гундосіць марш такі,

      Хто нам рыхтуе бойню,

      Павырываць бы языкі —

      І жыў бы свет без войнаў.

      Час цяпер такі…

      Ёсць спрадвек у беларусаў,

      Знешне мала гаваркіх,

      Мудры, просты, без прымусу,

      Выраз: «Час цяпер такі…»

      Зазвіняць вясною ў небе

      Жыццялюбы-жаўрукі —

      Што мы думаем? – «Так трэба!»

      Кажам: «Час цяпер такі.»

      Бачым летнюю раскошу,

      Луг квяцісты ля ракі —

      Што мы думаем? – «Прыгожа!»

      Кажам: «Час цяпер такі…»

      Восень прыйдзе ў жоўтым плацці,

      Дорыць лес баравікі —

      Што мы думаем? – «Багацце!»

      Кажам: «Час цяпер такі…»

      А зімой мароз прыцісне —

      Шчокі тром у дзве рукі —

      Што мы думаем? – «Карысна!»

      Кажам: «Час цяпер такі…»

      Наступае час бязбожны:

      Жах вайны ці мор які —

      Што мы думаем? – «Трывожна…»

      Кажам: «Час цяпер такі…»

      Гэту прымаўку, напэўна,

      Прымуць новыя вякі,

      Бо яна засела ў генах —

      Наша! – «Час цяпер такі…»

      Знявечаны дуб

      Скалечаны, бурай павалены дуб

      Упаў на ўзбярэжжа азерца,

      Адкінуўшы ўбок свой расхрыстаны чуб, —

      І жах скалануў маё сэрца.

      Я бачыў, як падаў ён: быццам салдат,

      Падкошаны куляй смяротнай, —

      Высокі, магутны, бясстрашны гігант

      З дубовай праслаўленай роты.

      Ён грымнуўся так, што пачуў я здаля,

      Як грукат працяў наваколле,

      І як застагнала матуля-зямля

      Ад болю, нясцерпнага болю.

      Ах, дуб-прыгажун, дарагі мой зямляк!

      З усёй прыазёрнай дубровы

      Упаў ты адзін, як бяссільны трухляк,

      Хоць быў колісь самы здаровы.

      Цябе неўпрыкмет падмывала вада,

      Асоўваўся бераг высокі.

      Не год і не два падступала бяда,

      З карэнняў высмоктвала сокі.

      Час ветраны, сцюжны цябе не лячыў —

      І вось ты нябожчыкам стала…

      Прабач, што не змог я табе памагчы.

      А смутку майго табе мала…

      Загадка-таямніца

      Загадак Бог прыдумаў шмат.

      Не проста шмат – а безліч.

      Тварэц на ўсё меў свой пагляд —

      У гэтым Бога веліч.

      Чамусьці думаю не раз —

      І як тут не дзівіцца! —

      Як Бог прыдумаў вечны час? —

      Загадка-таямніца!

      Без стомы час ідзе, бяжыць…

      Адзін ён мае права

      Як сам Гасподзь, бясконца жыць —

      Вось што найбольш цікава.

      Жывым істотам на зямлі

      Інакш наканавана:

      Каб