Tera. Zeruya Shalev

və Giliyə uzadır, “al götür, bunları anamla birlikdə bişirdik”, amma Gilini əlini uzatmır, mənə yetkin və qəlbi qırılmış tərzdə baxır, bu Amnonun son həftələr mənə baxdığı baxışlar kimidir, ac deyiləm deyir, amma o peçenyeyə heç vaxt yox deməz, Yotam onun qolundan tutur, gəl otağıma gedək, amma Gili birdən-birə yanıma qaçır, başını dizlərimə qoyub mızıldayır, evə getmək istəyirəm.

      Evə getmək istəyirsən? – Yotam təəccüblə soruşur və etiraz edir: hələ yeni gəlmisən, hələ heç nə etməmişik, gəl, oynayaq, gəl.

      Amma Gili istəmir, qəflətən yox olan sevincindən əsər-əlamət yoxdur. Bir azdan atam məni görməyə gələcək, bəhanə axtararaq onu evdə gözləmək istəyirəm. “Atanı sonra da görə bilərsən”, Yotam deyir və Gili ona səbirlə, kədərli bir səslə izah edir, mənim atam daha bizimlə yaşamır, anam qalmasına icazə vermir bunun üçün o sonra evdə olmayacaq və bir anda altı qaralmış tünd rəngli gözləri də daxil mənə baxır. Bir canavara baxırmış kimi Yotam mənə ürkək-ürkək baxır və “niyə qalmasına icazə vermirsən?” sualını verir. Gülümsəməyə çalışıram, əslində buna mənim izin vermədiyimi demək olmaz, biz öz aramızda bir razılığa gəlmişik, lakin, Gili, bu, həqiqətən də problem deyil, sənə söz verirəm sən atanı sonra da görə bilərsən, indi ona zəng edib deyərəm ki, o sonra gəlsin. Amma Gili qərarından dönmür, Yotamın təhdidlərinin belə bir faydası yoxdur, səni bir daha dəvət etməyəcəm və əbədi olaraq sənə qəzəbli olacam.

      “Mənə bax, bu nə danışıqdır? – atası o dəqiqə müdaxilə edir, – onun nə qədər çətin bir vəziyyətdə olduğunu görmürsən? Adam da dostuna belə kömək edər?” az öncə alnından öpülən Yotam bu danlanmaya görə bağıraraq ağlamağa başlayır, özü özünü məyus edən və hər şeyi məhv edən, yeni istəkli dostunun yanında ani qərarının nəticələrindən qorxan Gili də ağlamağa başlayır və mən balaca küçüklər kimi uluyan, önə əyilmiş iki başa görə çətin nəfəs almağa başlayıram, sanki yolumun üstündə bir barrikada yaranıb, amma bu bildiyimiz, işıqları yanıb sönən barikada deyil, təxminən bir metrə boyu, iyirmi beş kiloqram çəkisi olan balaca bir uşaqdır, yolun ortasına uzanıb, mənim irəli getməyimə mane olur və mən qəzəblənirəm. “Sən atanla birlikdə yaşamağa məni məcbur edə bilməyəcəksən, sən məni hər şeydən imtina etməyə və bezdiyim bir həyata geri dönməyə məcbur edə bilməyəcəksən!” Lakin qəzəbim tez də keçir və yerini mərhəmət hissi doldurur, öz atası heç vaxt olmamış kimi necə də dostunun atasının qolları arasında olmasına həsrətlə baxır.

      Su dolu qablar kimi nərdivanlardan yerə düşürük və yerə çırpılaraq partlayırıq, ətrafa dağılan su necə ki, geri qabına dola bilməzsə, biz də o evin qapısından bir daha içəri girməyəcəyik, mənzildən çıxarkən yenə parlama səsinə oxşayan bir gurultu eşidilir, su dolu selofan ayaqlarımızın önündə vida kimi qəzəblə partlayır. Söyüş söyüldüyünü eşidirəm, lakin yuxarı baxmıram, bütün diqqətimi burnunu yuxarı dik tutan və əlimi incidəcək dərəcədə sıxan Giliyə yönəldirəm.

      Pəncərələrdən çölə qab-qaşıq, qırıq-qırıq söhbətlər, uşaqların sevinc dolu səsləri gəlir, gec səhər yeməyinin bir pəncərədən digərinə keçərək gözəl ətirlər bir-birinə qarışır, orada qalan içmədiyim, ağzına qədər dolu olan qəhvəni xatırlayıram və yenə qəzəblənirəm, “sənə nə olub axı, axırda tək qalacaqsan”, deyirəm, “Yotam səni çox gözlədi, o səninlə dost olmaq istədi, amma sən onu məyus etdin, bu hərəkətin heç xoş deyildi və o ağlamaq üçün mənim deyinməyimi gözləyirdi sanki, mən atamı istəyirəm, dünən atamın bu gün səhər gələcəyinə söz vermişdin, Yotam məni maraqlandırmır, sən məni maraqlandırmırsan, mən, sadəcə, atamı istəyirəm və mən əsəbiləşərək yumruğumu göstərirəm, qızarmış armudun çöpü hələ də əlimdə olduğunu o an hiss edirəm və onu gördüyüm ilk zibil qutusuna atmaq əvəzinə ağzıma tıxayıram, qəzəblə çeynəməyə başlayıram. Hönkür-hönkür ağlayan oğlumu sakitləşdirmək əvəzinə, güldüyüm gülüşün, içib bitirmədiyim qəhvənin, yemədiyim peçenyenin və almadığım öpüşün dadı ağzıma dolur, sulu armudun çöpünü dişlərimin arasında gəzdirirəm, evimizə girərkən tanış kişi səsini eşidəndə də onu atmaq istəmirəm. Gili, ata, deyərək qışqırır və mətbəxə qaçır, nədənsə soyuducunu açır, sanki atası oradan çıxacaq, amma bu Amnonun səsi deyil, telefonda səsli mesaj qoyan Qabinin səsidir, öz tərzinə uyğun olaraq ağır-ağır danışır.

      “Hər nə olursa-olsun, bir xəbər alan kimi mənə zəng et, Ella, həqiqətən, çox narahatam, bir az gəzmək istədiyini dedi, amma gecə geri gəlmədi, mobil telefonu da sönülüdür, dünən, həqiqətən, bitmiş bir halda idi, daha yaşamağa heç bir səbəbi olmadığını dedi, bu vaxta qədər ondan belə sözlər eşitməmişdim. İstəmədən telefona cavab verirəm, alo, Qabi, evə indi girdim, nə olub?”

      Qorxduğum oldu, mızıldanaraq deyir, tamamilə məhv olmuş bir vəziyyətdədir, onu tanıyırsan, hər şeyin asanına qaçmağa öyrəncəlidir, indi isə tamamilə məhv olub, bu vəziyyətə dayana bilmir, öhdəsindən gələ bilmir.

      Dünən çox yaxşı görünürdü, hətta bu qədər rahat qəbul etməsinə təəccübləndim, deyirəm və Qabinin dediklərinə etirazımı bildirirəm, amma o, mənim dediklərimə qulaq asmır, o, heç nəyi qəbul etməyib, sadəcə, Giliyə görə özünü təmkinli aparırdı, amma mənim yanımda canlı meyit kimi oturmuşdu, heç nə yemədi, tək kəlmə belə danışmadı, yanımda olduğu müddət balaca uşaq kimi ağladı, sadəcə, mən boş yerə narahat olmuram, inan mənə, uşaqlığından, altı yaşından bəri onu tanıyıram, onu səndən daha yaxşı tanıyıram. Uri və Tamiyə zəng vurmusan, deyə soruşuram. Ya da Mikailə? Əlbəttə, deyir, ondan xəbər almaq üçün hər yola əl atmışam.

      Elədirsə, bəs o harada ola bilər axı? Artıq qorxmağa başlayıram və bu Qabini çox sevindirir. “Nəhayət, vəziyyətin ciddiyətini başa düşdün, sən nə düşünmüşdün axı? Dostcasına vidalaşıb öz yoluna gedəcəyini və Gili üçün möhtəşəm ata olacağını düşündün? Heç nə bilmirsən, o göründüyü qədər də güclü adam deyil, mən bunu illərdi bilirəm, buna görə də o, nəsə səhv edəndə çox üstünə getməmişəm, məncə, sən də eyni şeyi etməli idin.

      Səs tonumla ona etirazımı bildirirəm, “şişirdirsən, Qabi, sən, həqiqətən, elə düşünürsən ki, onun qəlbini qırmamaq üçün, o pis olmasın deyə mən onun yanında qalmalıyam? Səncə o bununla yaşaya bilər?”

      “Bəli, deyərək ciddi şəkildə sualımı cavablayır, o bununla yaşaya bilərdi, həm də bu onun üçün pis bir həyat olmazdı və sən də əvvəl axır bu həyata alışacaqdın. Subay olduğun vaxtdan bu yana çox şey dəyişdi, Ella, xüsusilə də yaşın. Çöldə nələrin baş verdiyindən, qarşına hansı tip insanların çıxacağından xəbərin yoxdur, insanlar pozulum, hamısı bir-birinin tayı-dı, onları tanıdıqdan sonra Amnonun qüsursuz biri olduğunu anlayacaqsan, sənin acı çəkməyini istəmirəm, Ella, icazə ver o geri dönsün və son olaraq da dua edək ki, gec olmasın, o özünə nəsə etmiş olmasın”.

      Amma, Qabi, sən başa düşmürsən, nədənsə ona düşüncələrimi mütləq şəkildə izah etmək istəyirəm, hal-hazırda mənim başqa biri ilə tanışmaq olmaq kimi bir niyyətim yoxdur, mən yeni bir ər axtarmıram, tək qalmaq istəyirəm