Дәрья башы / Исток вселенского. Ахат Гаффар

күтәреп, Зәйнәп аңа карады.

      – И-и, кеше бар икән лә, – диде ул. – Күрми дә торам, пәрәми.

      Карасана, ә? Күршеләренә генә ашык-пошык килеп кергән дә хуҗалар белән бергә табында утырган чит кешегә әйтүемени. Бая гына ни кылганы исендә дә юк диярсең. Ибрай аңгыра мәллә ул: юри шулай белмәмешкә сабыша инде.

      Зәңгәр чиләген тоткан килеш, Зәйнәп аңа таба түбән юнәлде. Килүләре дә соң! Үләннәр, чәчәкләр ул аяк атламас борын үзләре сукмак ача баралармыни. Аның көчле балтырлары ерып үткәннән соң турая, яңадан калка алмаудан шикләнәләр шикелле.

      – Нишләп утырасың монда?

      – Утырам әле, – диде Ибрай.

      – Байгышмыни!

      – Аның каравы син сандугач икән.

      Башта кычкырыбрак эндәшештеләр. Ара тарайган саен, сөйләшүләре басылганнан-басыла барды.

      – Тик торганда җырлап йөрмәсәң… – диде Ибрай.

      Килеп җиткәч, Зәйнәп аркан борылып карады да, үзе дә сизмәстән, бая авышкан алъяпкычын төзәтеп:

      – Мыштым син. Тыңлап тордыңмыни? – диде.

      – Күп җыйгансың, – диде Ибрай.

      – Авыз ит, – дип, Зәйнәп чиләген аның каршысына куйды.

      Ибрай, аның йөзенә карап, чеметеп кенә ике-өч җиләк капты. Зәйнәпнең чигәсенә вак-вак тир тамчылары саркып чыккан, ә ирене кипшенгән, аксылланган.

      – Үзең дә капкала, – диде Ибрай.

      – Капкаладым инде. Чиләкне тутыргач кына… И-и, кыздыра да соң!

      – Иртәнчәрәк чамалыйлар аны. Челләне көтмиләр.

      – Челләне дип… Эссе чагында җыймасаң, кар яуганны көтеп торасыңмыни?.. Тамак чатнады әле.

      Ибрай, коега ишарәләп:

      – Су җитәрлек, – диде.

      – Каяле, эчим әле бер туйганчы!

      – Арбада кружка бар.

      Зәйнәп, ике атлап, кружканы алып килде дә, Ибрайга аркан баскан килеш су чумырып алгач, аңа борылып, вак-вак йотымнар белән, бүленеп, тын ала-ала эчә башлады.

      Ибрай аның муенындагы кан тамырының һәр йотымы саен ике какканын искәрде. Су тамчылары Зәйнәпнең ияк очыннан кояш каралткан ачык изүенә тамгалады, өсте-өстенә җыелгач, түбән тәгәрәште. Шунда инде, шунда, ул күрмәгән, күрергә язмаган төшкә акты.

      Эчеп бетергәч, ул тагын чумырып алды да ак кружканы аңа сузды:

      – Салып тор әле, – диде.

      Ибрай аның кура җиләге кызылына буялган кытыршы учларына су агызып торды, ә Зәйнәп тыйнак кына, йөзен аннан читкә борарак төшеп юынды.

      Аннары ул тагын бер кружка су эчеп алды да савытны бурага куйды.

      – Бераздан тагын эчәм әле, – диде.

      – Бераздан? Кайтасы бар.

      Кул сыярлык ара калдырып, Зәйнәп аның янына килеп чүкте. Ибрай уңаена түгел, каршы якка карап утырды. Алар нидер аңышмаган, нидер бүлешмәгән, нигәдер үпкәләшкән ир белән хатынны хәтерләтә иде.

      – И-и, көне буена аякта. Өлгерермен әле, – диде Зәйнәп.

      – Утырып кайтмыйсыңмыни?

      Зәйнәп авыз эченнән генә көлеп куйды.

      – Кит әле… Кеше ни димәс?

      – Кеше?

      – Минекен беләсең