Giireiti. Johann Widmer

Haselmeier nach sim abverheite Seelerettigsmanööver hei choo isch, hät no käs Liecht im Huus prännt.

      Ja natüürli! De Koler belaageret ja scho sit Wuche em Eereschpärger siner Magt iri jungfröilichi Tuget. Ooni Erfolg übrigens.

      A säbem Oobig hät bi sinere gruusige Tòòplerei nu en Chräbel am Baggen useglueget. Will mer sonen bluetige Schnaarz mues desinfiziere isch er no im Rössli verbii, deets häts um die Ziit no am Eenschte es gäbigs Heilmitteli umeghaa.

      Er hät sin Alpebitter (Bitters vertriibt Bitters) stöndlige trunke aber do hät er imen Egge de Leu gsee, won ame Vältliinerli gsüggelet hät und er isch em gleitig go Gsellschaft leischte.

      De Leu hät natüürli de Ranze voll glacht ab em Koler sim Chräbel am Grind und hät em de Root ggää, nie kä Chatz gäg de Strich z streichle will si das verdammt nöd gèèrn heigi.

      Er hät em Koler dän zum Trooscht es chliises Pierli (mir säged däm «es Tschumpeli») spändiert und gmeint, si müesid nöd hei prässiere, will ires Tschumpeli in Rüütihoof seig go bätte.

      «Bim Bèrtel und em Dòòv? Da wiirt mer ja e Gugelfuer absetze bi dene zwee Schlitzoore, da chönt eim euse Gaggeri fascht leid tue.»

      Em Haselmeier isch no so rächt gsii, das sini zwee Kumpane nonig doo gsii sind. Er hät sini Wanderchile in en Egge gstellt und si dän mit eme grüene Siidetuech (won er emool inere lèère Chile zuefelig «gfunde» hät) zueteckt und de Trichter vom Gramefoon an en Nagel i de Wand ghänkt, das keine vo sine ruuche Koleege us Versee druff trampli.

      Dän hät er us sim Ruckseckli die zwee Schüblig gnoo und hät vole Gnuss draa gschmöckt. Aber dän hät ers i vill Ziitigspapiir iigwicklet, das mers nüme gschmöckt hät, will em susch di andere zwee sini Wüürscht ewèggfrässe hettid. Das ticki Phack isch jetz hinderem grüene Tuech verschwunde, de Herrrgott söl jetz die Wüürscht phüete.

      Eusem Wanderprediger isch grad echli wööler gsii nachane.

      Und jetz hät sich de Haselmeier vol Erwaartigsfreud sini Händ gribe und isch am Koler sin Wandchaschte. Er hät nu emol wele echli i de Gheimnis vo den andere zwee go nöisle.

      Uf em oberschte Tablaar hät de Koler sini Bibliotheek ghaa. Es sind mängs Totzed vo däne Heftlene gsii, wo bim Baanhoofkiosk nöd händ tòòrfe ussedraa hange. Vole Widerwile hät dè fromi Maa i dene sündhafte Heftli pletteret. Sodom und Gomorra!

      Ales blutti Wiiber und blutti Mane, ekelhaft, gruusig, die gnacktige Wiiberfüdli, die lange Bei, die vole Brüscht, die magere Büüch hettid scho echli voler tòòrfe sii, und die runde Füdlibagge sind au nöd eso leid und die Blondiine gliicht echli de Verchöiferi im VOLG.

      Eb die ächt?

      Je länger er die sündhafte Kreatuure, die uusgschämte Wiiber, die Huuren Babiloons aaglueget hät umso mee hät er gspüürt, das in im esone waarmi Wäle uufstiigt, wie in im d Fleischesluscht vertwachet und wän er au ganz genau gwüsst hät, das nach dene Heftlene di eewigi Verdamnis trooet, er häts nüme chöne bliibe loo.

      Sini Auge händ sich afoo z verluschtiere a dene Bluttitääte, ja, er hät sich sogaar getrout deet ane z luege wo aaständigi Künschtler es Fiigeplatt aneklöibt händ. Er hät uf eimool paradiisischi Wööli i sich ine gspürt und hät tüüf müese schnuufe und statt sich s Aug uuszriisse, hät er immer giiriger d Siite umeplettlet.

      Do ischs em ufeimool gsii, er gsächi e schwarzi Figuur mit ere Gable vor eme Ofetürli stoo…

      In eire Verückti hät er d Schranktüre zueklöpft und isch abeknüünlet und hät de Herrgot beschwoore, er sel en nie me esoo i d Versuechig füere.

      Won er wider uufgstanden isch, hät er gmerkt das em eis vo dène Heftlene i de Hand pliben isch und das em das Tüüfelswèèrch wiit us den Auge chunnt, hät ers tüüf une i sim Ruckseckli verschoppet.

      Vilicht bruucht ers am morndrige Taag i de Mittagspause zum sich gäg di fleischlichi Luscht abzhèrte, wer weiss.

      Im Leu sinere Komoode hät er di erwaarteti Söioornig gfunde. Ales zunderobsi. Näbed em wiisse Sundigshämp en verlöcherete Schweisssocke, drunder e verchrugeleti Grawatte wo um s Dienschtbüechli umegwicklet gsii isch und ganz zunderscht händ zwee Fläschehäls useme Paar lange Underhose glueget.

      Zwee Guttere «Trasadinger» , vom VOLG.

      «Ahaa! De Leu schafft doch jetz im Konsuum,» isch es em Haselmeier in Sinn choo, «das cha ja no luschtig wèèrde, wän dè Glünggi scho i der erschte Wuche zwee Fläsche Wii chlaut.»

      I däm Momänt sind di andere zwee inetrappet und händ iren Koleeg mit zwee Wiifläsche i de Hand aatroffe.

      Zum Glück hät de Leu scho rächt glade ghaa. Um in ume isch ticke Näbel gsii und de Bode under sine Füess hät gnappet wien e Gigampfi. De Vältliiner im Rössli isch alemaa guet gsii und hät de Leu fridli gmacht wien e Schmuusichatz.

      De Leu hät nu zuenim gseit: «Leg die Guttere wider zrugg und las mini Waar in Rue, susch nimmi di a den Oore.»

      De Haselmeier hät sich rasch wider gfasst, die zwee Fläsche uufghebet und mit fiirlicher Stimm gseit: «Gogogot der Herr hä hä hät miich d-d-do anegfüert und miir gggggseit, ddddas seig Diebswaar.»

      «Wännt ja scho en fräche Cheib und en gottloose Halungg bisch, aber du bisch um e gueti Uureed nie verlääge, das mues mer der loo. Gib mer jetz dè Wii und dän bisch ruhig» hät de Leu fridli gseit.

      De Haselmeier hät grad öppis wele säge, do hät en de Koler aaprüelet er sell sini Schnure phalte will sini verdammti Gaggerei allne uf d Närve göngi. Aber wän er nomool i irne Sache nöisli so verhauets em der Aarsch, das er es Joor lang nüme hocke chöni.

      De Haselmeier hät aber kä Rue wele gèè, hät mit dene Fläsche umegfuchtlet und de Satz «du sollst nicht stehlen» nach em sibete Aalauf äntli hèreproocht und dezue ane di einti Fläsche a d Wand anegrüert.

      Jetz isch ales blitzschnäll ggange. Mit eim Satz isch de Leu biinem gsii, hät mit der einte Hand de Wii grettet und mit der andere em

      Sitterichter en Kinnhaagge versetzt.

      KO i der erschte Rundi.

      Sini Koleege händ en mit eme Chesseli voll Wasser wider läbig gmacht und dän händs en z zweite erbäärmli vermööblet.

      Si händ gseit, mer müesi dem frome Maa vo Ziit zu Ziit de Tüüfel uustriibe.

      Echli spòòter sind all drei fridli am Tisch ghocket und händ di zweiti Fläsche Wii vor de Himmelsstrooff grettet und dä Göttertrank us irne Kafichachlene gsüürpflet.

      Wo de Haselmeier i d Chuchi isch go nassi Tüechli hole zum sini Blöiele abzchüele, isch de Leu hinder dèm sis Wèèrli und hät natüürli under em Chiletuech grad das Ziitigsphack mit de Schüblig gfunde.

      De Koler hät nüüt degäge ghaa die Schüblig grad uf d Spiis’chaarte z tue. Die zwei händ zeerscht emol a dene Wüürscht gschnupperet, wie me das bi de gute Zigare macht und dän händs hèrzhaft driipisse.

      De Koler hät dän no em Haselmeier i d Chuchi use grüeft, er sell doch bitti no s Broot iebringe.

      Won er ie choo isch, hät em de Leu erchläärt, das mer leider nu zwee Schüblig heig, aber will èèr ja vorig die Wiifläsche kabutt gmacht heig, mües èèr, so zur Strooff, zueluege bim Ässe.

      Em Haselmeier isch gsii, er käni die Wüürscht, aber er hät sich nöd getrout i sim sichere Versteck go noeluege, susch hettids em siini Schüblig au no wèggfrässe. Er hät dän aber doch no gfròòget, wohèèr die Wüürscht seigid und do hät en de Koler trööschtet und em gseit, es seig ales gstolni Waar wo a de luutere Seel vome frome Maa nu schade tääti, will bekanntli de «Heeler» kän Dräck besser seig als de «Stehler».

      Will die Schüblig Tuurscht ggèè händ, isch zuefelig im Koler sim Schrank no e Fläsche «Bärnegger» fürechoo. Es seig au gstolne Wii und tüeg ame Frömeler gaar