Яңа гасыр тавышы / Голос нового века (на татарском языке). Антология

кем беләндер.

      көтә мәхәббәтнең һичберәүгә

      очрамаган иң бөеген…

      хагын…

      һәм ваз кичә аннан ул сөюдән:

      «тапмадым, дип, ул булмадың тагын…»

      ул капшанып бара, бара, бара

      чытырманнан —

      эз салмаган бәндә.

      «минеке бу туфрак!

      һәм Җир шары!..» —

      шапырына…

      тик…

      үзе дә хәтта —

      үзенеке түгел.

      ил, чорныкы…

      чәркәдәге ялкын түзми, чатный.

      авызлыктан ычкынырга теләп

      бәргәләнә…

      юк!

      ычкына алмый!

      …ычкынса да… ычкыначак бары —

      мәңгелеккә.

      монда —

      бу «урман» да —

      ялгыш кулга төшкән бер киек ул —

      уңыш елмаймаган бер сунарда.

      улый, улый, улый…

      җиңәлмичә

      үзеннән мең тапкыр олы көчне.

      дөнья чигәсеннән тишеп уза…

      ә калганы инде —

      Ходай эше.

      Кичке пастрол

      урамнарга кич кергәндә,

      җил төргәндә – сине, мине,

      баш очында йолдызлана,

      коңгызлана Аның иле…

      дөнья җиргә яңа туган,

      күзен ачкан сабый ише.

      кайсыбызның өнедер бу,

      кайсыбызның, белмим, төше.

      белмим.

      көләм!

      кыңгыраулар

      көлә ерак басуларда.

      – алар, дисең, шундый наян,

      һәм нәзберек – ачулана —

      ялгыш кына орынсаң да…

      кыңгыраулар —

      Күгең төсе.

      тып-тын гына эри бу кич,

      биләвенә төреп

      безне.

      кичләр хәзер сиңа охшаш —

      үзе сабый,

      бакый үзе,

      дөнья җиргә яңа туган:

      тибрәп тора

      ап-ак бүзе —

      урамнарга кич кергәндә…

      – томан, – дисең. —

      көзге… томан…

      мин кыңгырау сабагында —

      өзелми…

      чак эленеп торам.

      Болан күзләре

      мин сагынмыйм синле көзләремне.

      язларымны. җәйне. кышларны.

      никтер йөрәк, күтәрелеп, кошлар

      ташлап киткән кырдай бушанды.

      никтер йөрәк барлыгыңны тоймый

      бу җиһанда бүтән. төшләнми.

      тамчылар да керфек очларында

      иза чикми – өзелеп төшәлми.

      никтер йөрәк яфракларын койган

      дөнья сыман калды шәбәреп.

      һәм бер кичтә тәрәз-ишекләрне

      япты.

      якты кәбен шәмнәрен.

      «соңга калып булса-булсын…» – диде.

      сүтте җыйнап куйган бүзләрне…

      тәрәзәдән, керфек какмый, аңа

      карап торды болан күзләре.

      Сөт юлы

      тауларда болан йөгерә,

      ай тулып юкарганда.

      татлы ис булып ярату

      тарала утарларга.

      дөньяның кырыс йөрәге

      дөп тә дөп тибә һәр төн.

      син мине яраткангадыр,

      мин – сине… әллә бәлкем…

      сулыкка төшә боланнар,

      күзләре