Әсәрләр. 2 том. Амирхан Еники

елтырады. Тик Зөфәр генә тирләмәде, киндер күлмәгенең чиккән якасын да ычкындырып тормады, ул чәен суытып кына эчә иде.

      Бер-ике чынаяк эчкәч тә, Таибә абыстай кызына әйтте:

      – Хөршид, сиңа җитеп торыр, кызлар чәйне күп эчмиләр. Бар, әнә бакчада йөр! Ятканда мин сиңа каймак бирермен. Болай да кибеп барасың.

      Зөфәр шунда ук чамалап алды: димәк, җитди сүз булачак. Чөнки әнисе, берәр сүз башларга уйласа, иң элек Хөршидне шулай табыннан озата иде.

      – Әни, алайса, мин Люсяларга керәм, китап алыштырасым бар, – диде Хөршид, кыюсыз гына урыныннан торып; аңа табын яныннан куылгандай китү һәрвакыт бик уңайсыз, кыен була торган иде.

      Таибә абыстай аның артыннан каты гына әйтеп калды:

      – Озак торасы булма!

      Хөршид өйгә кереп киткәч тә, Зариф абзый сорап куйды:

      – Лусә дигәне кем?

      – Күршедәге инвалид кызы, – диде Таибә абыстай, авыр гына көрсенеп. – Болай ипле, юаш кына кыз үзе, тик атасы, мәлгунь, бик эчә… Хөршидне бер дә кертәсем килми дә бит, нишлисең, күршедә бүтән тиңнәре булмагач…

      – Эчә дигәннән, Гайсә картның эше кәкәй бит, – диде Зариф абзый, ияк астын кашып.

      – Ни булган аңа тагын?

      – Ни булсын, бер эчеп кайтуында подвал баскычыннан мәтәлеп төшкән. Хәзер кан косып ята икән… Сәкинә хәлен белергә кергән иде. Базлары караңгы, карчык сукыр, картын карый алмый, прәме харап, ди, эшләре…

      Зөфәр борчылып абыйсына карады.

      – Ник больницага салмыйлар, тизрәк больницага салырга иде…

      – Врач килгән, караган да киткән. Кузгатырга ярамый, дип әйтә, ди… Салып торуның кирәге калмаган, ахрысы… Убшем, очлый тормышын бывший доверенный!..

      – Менә сезгә гыйбрәт! – диде Таибә абыстай, улларына алмаш-тилмәш карап.

      Зөфәрне бу хәбәр шактый пошынып уйланырга мәҗбүр итте. Йорт алганда арадаш булып йөргән картка ул вәгъдә иткән акчаның яртысын гына биреп, калганын соңыннан бирермен, дигән иде. Ә карт яңадан килеп, соранып йөрмәде – әнә ни булып киткән икән үзе белән… Кеше кайгысы – киштәдә. Шуңа Зөфәрнең вөҗданы кузгалып, ничектер эче сызланып куйды.

      Аз гына уңайсыз тынлыктан соң Таибә абыстай, ниһаять, Зөфәргә карап сүз башлады:

      – Менә абыең бик мөһим бер хәбәр белән килгән бит әле, тыңлыйк үзен.

      – Кемгә? Сиңамы, миңамы? – диде Зөфәр сүлпән генә.

      – Ишеткәч белерсең! – диде Таибә абыстай коры гына. – Йә, сөйлә, улым!

      Зариф, урындык аркасына ята биреп, тамак кыргалап куйды:

      – Ыһ-һым. И-е… Мин бит әле сиңа бик шәп бер кыз димләмәкче булып торам, туганкай!

      – Рәхмәт! Ләкин мин синнән кыз сораганым юк шикелле.

      – Йә, сез адәм төсле генә сөйләшегез әле. Көлке эш түгел бу, – диде Таибә абыстай, ачулана башлап.

      – Дөрес, әни, – диде Зариф, шунда ук килешеп, һәм Зөфәрнең тезенә орынып алды. – Менә нәрсә, туган, син башта әйбәт кенә тыңла, аннары инде үз сүзеңне әйтерсең.

      – Пожалысты, мин тыңларга әзер, – диде Зөфәр, башын кагып, ә Зариф ашыгып сүзен дәвам иттерде:

      – Сиңа