Пустодомка. Анна Константинова

əla yer eləyib.

      – Biz, “Şah palıd”ında görüşəcəyik.

      – Hiyləgər alçağa bax! – Lyuk başını yellədi. Bütün çirkli işləri həmişə bizə yükləyir.

      – Əvəzində şənlikdir, – Pit etiraz etdi.

      – Şənliyə bax ha! – Lyuk dişlərini qıcadı. – Meşədə leysan yağışın altında qalmışıq. Şənlikdir? Ay səni zarafatcıl! Qoy bircə gecikməyə cürət eləsin, Mayklı təkbaşına qazıb çıxardacaq. – Dostlar tabutu çiyinlərinə qoydular, səndələyərək qəbirin kənarına gəldilər və ağır şappıltı ilə dartılmış iplərin üzərinə buraxdılar. Qapağın altından boğuq “ay” səsini eşidib, hamısı bir yerdə qəhqəhə çəkdilər. Maykl yumruqları ilə tabutun qapağını döyəclədi.

      – Bəsdirin! Eşidirsiz? – Pit cibindən yığcam ratsiyanı çıxartdı.

      – Yoxlama məni necə eşidirsən? – Qəbul!

      Onun səsi tabutun qapağının altında uzaqdan eşidilirdi.

      – Yoxlama! Yoxlama!

      – Bəsdirin, gicbəsərlik elədiniz.

      – Həyəcanlanma Maykl! – Pit məsləhət verdi. – Həyatdan zövq al.

      – Məni burdan buraxın, qoyunlar! Mən qaytarmaq istəyirəm. – Pit qəbuledicini söndürdü və “Babur” firmasının bahalı gödəkcəsinin cibinə qoydu.

      – Biz onu necə sallayacağıq?

      – İplərlə, – Robbo izah etdi. – Kənarlarından tutun. Pit qəbuledicinin düyməsini şıqqıldatdı.

      – Hamısı bərkidilib Maykl! Narahat olma – Ələ salaraq söz atdı və cavab gözləmədən qəbuledici ilə əlaqəni kəsdi.

      Dörd nəfərin hamısı güldülər və kəndirlərdən yapışdılar.

      – Bir, iki, üç, – Robbo qışqırdı

      – Ay səni, ağırlığa bax! – Lyuk kəndiri dartıb özünü düzəldərək deyindi. Astaca təkanlarla əyilərək, sanki vurularaq zədələnmiş gəmi kimi tabutu dərin çalaya salladılar. Tabut çalanın dibinə dəyəndə dostlar qaranlıqda güc-bəla ilə onu sezə bilirdilər. Pit fənərlə aşağını işıqlandıranda, onlar tabutun qapağında açılmış kiçicik deşikdən nəfəs çubuğunu gördülər.

      Robbo qəbuledicini ondan aldı.

      – Maykl jurnal xoşuna gəldi?

      – Yaxşı zarafat etdiniz bəsdir, məni buradan çıxardın.

      – Biz striptiz kluba gedirik. Çox təəssüf ki, sən bizimlə olmayacaqsan. – Robbo Mayklın cavabını gözləmədən, əlaqəni kəsdi, kürəyi götürüb çalanı torpaqla doldurmağa başladı. Birinci torpaq yığını tabutun qapağına dəyəndə, Robbo qəhqəhə çəkdi.

      Pit ah çəkərək, ikinci kürəyi götürdü və kömək etməyə başladı. Bir neçə saniyə hər ikisi həvəslə işləməyə başladı. Tezliklə torpağın altından tabutun kiçik bir hissəsi görünürdü, tədricən onlar da itdi. İki dost yorulmadan işləyirdilər – spirtli içki onlara güc verirdi. Tezliklə onlar qəbiri tam iki futluq doldurdular. – Odur ki, hava çubuğunun ucu güclə torpağın altından görünür-dü.

      – Qulaq asın bəsdir! – Lyuk narahat oldu. Axı biz onu iki saatdan sonra hələ qazıb çıxartmalıyıq da. İndi qəbri nə qədər çox doldursanız, sonra o qədər də çətin olacaq.

      – Axı o elə bil ki, qəbirdədi! – Robbo at kimi kişnədi. – Biz isə qəbirqazanıq və qəbiri torpaqla doldururuq.

      Lyuk kürəyi onun əlindən aldı.

      –Yetər! – O, qətiyyətlə bildirdi – Mən bütün gecəni içmək istəyirəm, palçığın içində eşələnmək istəmirəm. Aydındır?

      Robbo başını tərpətdi. O heç vaxt dostlarına qarşı çıxmırdı. Tərdən islanmış Pit kürəyi tulladı.

      – Elə bilməyin ki, mən bu işlə çörəkpulu qazanmağı qərarlaşdırmışam, – O donquldandı. Əzilmiş dəmir təbəqə ilə qəbirin üzərini örtən dostlar bir neçə saniyə sakit dayanıb, yağış damcılarının metal üzərində döyəcləməsinə qulaq asdılar.

      – Yaxşı, nəhayət ki, – Pit dedi, – tərpənirik burdan.

      Lyuk əllərini cibinə saldı.

      – Bəlkə lazım deyil? – Qərarsızlıqla soruşdu.

      Biz ki onu necə lazımdır cəzalandırmağa qərar vermişik.–Robbo yada saldı.

      – Birdən, məsələn, o bu qutunun içində boğuldu?

      – Ona heç nə olan deyil, o qədər də çox içməyib. – Coş əlini yellədi. – Yaxşı getdik.

      Coş avtomobilin kuzovuna qalxdı, Lyuk qapını bağladı. Pit, Lyuk və Robbo mühərriki yandırdı və mikroavtobus meşə yolu ilə silkələnə-silkələnə getməyə başladı. Tezliklə o, sağa döndü, onlar düz yola çıxdılar.

      Robbo ratsiyanı yandırdı.

      – İşlər necədir, Maykl?

      – Uşaqlar bəsdirin! Sizin zarafatınız mənim qətiyyən xoşuma gəlmir.

      – Doğrudan? – Robbo rişxəndlə güldü. – Bizim isə əksinə çox xoşumuza gəlir.

      Lyuk onun əlindən ratsiyanı aldı

      – Maykl, sən indi başa düşürsən ki, “borc qaytarılanda yandırır?”

      Dördü də birdən qəhqəhə çəkdi. Ratsiyanı Coş götürdü:

      – Salam Maykl, dostum! Biz əla kluba gedirik, orada başgicəlləndirici çılpaq qızlar rəqs edir. Təsəvvür edirəm, indi necə dəli olursan. Təəssüf, belə şeyi qaçırmaq olar…?!

      Mayklın boğuq səsi eşidildi.

      – Yaxşı kişilər! – Mənə elə indi də hər şey murdar görünür.

      Robbo avtomobilin şüşəsindən yolun bir hissəsinin qazıldığını gördü. Görünür, orada təmir işləri gedirdi.

      Ancaq işıqforda yaşıl işıq yanmışdı və o sürəti artırdı. Ötüb keçərik.

      Lyuk Coşun çiyni üstündən qışqırdı:

      – Maykl, fikir eləmə! Bir neçə saatdan sonra biz sənin dalınca qayıdacağıq!

      – Bir neçə saat nə deməkdi? Mən o vaxta qədər ölərəm!

      Bu anda yaşıl işıq qırmızıya dəyişdi. Əyləci basmağa vaxt olmadı. Robbo sürəti artırdı və ötüb keçdi.

      – Verin bura görüm! – Bir əli ilə sükanı fırladaraq, digər əli ilə ratsiyanı aldı. Bir saniyəlik gözlərini aşağı dikərək “çağırış” düyməsini axtardı – Qulaq as, Maykl..

      – Robbo! – Coş əsəblə çığırdı

      Qarşıda parlaq işıq – kiminsə faraları düz onların üstünə düşürdü. Gözqamaşdırıcı işıq… Siqnal səsi – zəif, güclü, şiddətli…

      – Robboooo! – Lyuk zingildədi.

      Robbo həyəcan içində ratsiyanı əlindən saldı, var gücü ilə əyləci sona qədər