De avonturen van Nicky Noise. Tina Paret

het vertrek van de vrachtwagen en het uitdelen van de bestellingen aan de juiste persoon, is die nieuwsgierigheid vlug gekoeld.

      Ze loopt naar het andere eind van de dorpsstraat om haar vrienden Jonas, het tienjarig zoontje uit de enige dorpswinkel, en Kristien, het negenjarig dochtertje van de postbode en zijn vrouw die wat verderop een café–tearoom uitbaten, te gaan zoeken.

      Deze drie zijn onafscheidelijke vrienden die nu en dan eens het dorp op stelten zetten met hun fratsen, maar graag gezien zijn door iedere bewoner.

      Zij zijn eigenlijk de enige die een beetje sfeer en kleur in het dorpsleven brengen, maar in hun fratsen zit geen kwaad verscholen.

      De oudere dorpskinderen helpen al meer thuis of spelen onderling andere spelletjes en de jongere worden nog niet uit huis gelaten om te ravotten.

      Nicky gaat naar huis om haar administratie in orde te brengen.

      Daarvoor heeft ze in het huis een heel mooi ingericht bureau, met de muren volledig weggestoken achter hoge antieken kasten die uitpuilen van de boeken.

      De boeken die ze nodig heeft voor het uitvoeren van haar job beslaan maar een heel klein deel van deze uitzonderlijk grote verzameling zeldzame en oude boeken die haar vader, en daarvoor zijn vader, verzameld heeft.

      Er staat een hele rij tussen over het ontstaan en groeien van dit dorpje, dat al bestond in de elfde eeuw.

      Het dorpje werd, volgens de overleveringsverhalen, gesticht door een man die zich bezighield met magie, maar dat zijn legendes die de tijd overleefd hebben.

      Iedere generatie gaat er iets verloren en komen er stukken bij bij het verhaal.

      Niemand weet nog hoe het was voor de kronieken op papier verzameld en met mooie illustraties versierd werden.

      Het verhaal gaat over een magiër die samen met zijn vrouw die ook aan magie deed, hier kwam wonen en vriendschap sloot met de wezens die in het woud woonden, waarvan niemand al één gezien heeft,.

      De bergen die het dorp omringen, zouden ze betoverd hebben om te kunnen leven in afzondering zonder invloeden van de wrede buitenwereld.

      Maar dat zijn verhalen die verteld worden om kinderen bang te maken, uit het woud weg te houden en ook niet te praten met vreemden .

      Als ze klaar is met de paperassen herinnert Nicky zich opeens weer die hanger die deze morgen in de slaapkamer van het bed op de grond viel.

      Nieuwsgierig gaat ze hem boven halen en nestelt zich in de grote bureaustoel om hem eens beter te bekijken.

      Het zijn twee in elkaar lopende cirkels versierd met bloemen en van boven naar onder doorboord door een pijl.

      Vroeger toen ze nog veel jonger was en zich hier in het bureau annex bibliotheek aan het lezen sloeg, terwijl haar vader zich geconcentreerd met zijn werk bezighield, was ze ergens een boek tegengekomen waar verschillende tekeningen en symbolen in stonden.

      Na een tijdje zoeken vindt ze het desbetreffende boek en legt het open op de tafel terwijl ze terug gaat zitten.

      Wanneer ze het boek openslaat, ziet ze al op de eerste bladzijde de tekening van de hanger staan.

      Ze bladert verder en ziet dat dit een van de eerste verhalen is van het ontstaan van het dorp; “Mountenville” genaamd door de specifieke ligging.

      Door de vele voorgaande jaren dat het nog niet opgeschreven werd, beschouwde iedereen dit verhaal als een mythe, uit de tijd dat de dieren nog konden spreken.

      Het boek stond dan ook op de plank tussen de fabels en legenden.

      Na het boek vluchtig doorbladerd te hebben, klapt ze het dicht en bergt het terug op waar ze het gevonden had.

      ‘Het zal wel weer een souvenir zijn van Pebbles, dat ze meebracht van haar nachtelijke uitstapjes,’ denkt ze en houdt zich voor, het deze avond met een mooi halsbandje rond haar nek te bevestigen.

      Omstreeks zeventien uur komt Pebbles trots langs het luikje in de achterdeur binnen in de keuken en gaat kijken of er nog iets in haar etensbakje ligt.

      Nicky neemt haar op en zet haar op de keukentafel waar het hangertje, vastgemaakt aan een mooi halsbandje, ligt te wachten.

      Pebbles laat het blinkende niemendalletje rond haar nek bevestigen en zit trots te kijken naar haar vrouwtje en laat een vriendelijke miauw horen.

      Dit is een teken van goedkeuring dat ze tentoonspreidt en ze springt terug van de tafel om verder te eten.

      Nicky laat haar doen en verlaat het huis door de achterdeur voor nog een laatste controleronde in het dorp.

      Tijdens haar ronde spreekt ze hier en daar nog met een late wandelaar en gaat dan richting café om te zien of daar alles rustig is.

      Na dit gedaan te hebben, zet ze haar schreden verder richting haar eigen huis, waar ze nog kan genieten van een rustige avond met een glaasje sherry en een goed boek.

      Dit is een traditie die ze overgenomen heeft van haar vader, maar de whisky is veranderd in sherry.

      Pebbles komt op de rugleuning van de relaxzetel liggen, dicht bij het hoofd van haar baasje, en spint rustig haar liedje dat door niets wordt verstoord in de warme zitkamer.

      Na enkele minuten stokt het spinnen en gaat het geluid over in zacht ronken, een teken dat de poes in slaap gevallen is.

      Nicky leest nog enkele bladzijden in haar boek en legt het dan op het bijzettafeltje dat naast haar staat.

      Ze neemt Pebbles in haar armen en draagt haar voorzichtig langs de trap naar de slaapkamer waar ze haar zacht op het hoofdkussen naast zich neerlegt.

      Vlug trekt ze haar nachtjapon aan en vlijt zich dan ook neer onder het deken.

      Morgen is het zaterdag en mag ze iets langer blijven liggen, maar ze doet haar werk met zoveel overgave dat ze, in normale omstandigheden, enkel de zondag vrij neemt.

      De bewoners van dit huis en de rest van het dorp kunnen nu genieten van een welverdiende en rustige nacht.

      Enkel de nachtdieren komen uit hun schuilplaats om de omgeving te verkennen op zoek naar eten, en dit is ook het uur dat Pebbles weer het huis uit sluipt om op avontuur te gaan.