De betoverende vrijheidspiegel. Emilio Velazquez

personen komen naar het feest. Ze zien een aantal geblindeerde terreinwagens vooroprijden, achtervolgd door de Mercedes van de president. Als de stoet stopt voor de markt komt de lijfwacht van de president aan om iedereen te beschermen, ook de vicevoorzitter Lord Mordenius is erbij. Hij kijkt naar Bor de Verschrikkelijke en geeft via zijn gezichtsuitdrukking een sein om te beginnen met de geplande aanslag

      Op de markt komt de president aan met zijn gezin en het kabinet. Hij mengt zich met zijn volk onder grote beveiliging, hij zwaait en geeft de mensen een hand, praat met iedereen en laat zich met iedereen fotograferen. Zijn kinderen Anthony en Joyce doen aan spelletjes mee met het volk, Diana doet ook mee met de opgezette spelletjes. Iedereen geniet van het feest, behalve Lord Mordenius en Bor de verschrikkelijke; die blijven heen en weer kijken alsof ze iemand verwachten.

      De president komt ineens langs de stand van Opa Alcai en blijft vol verbazing kijken naar de mooie spiegels van opa, hij riep hem en wilde graag weten wie die mooie spiegels had gemaakt hij was zeer geïnteresseerd in de vakkundige manier van spiegels maken door opa. Hij vroeg ook of hij een grote spiegel wilde maken voor zijn slaapkamer. Hij stemde ermee in dat opa er na het feest mee zou beginnen. Wat opa en de president niet wisten, was dat Dylan in een van de spiegels in de andere dimensie mee aan het kijken was, hij was zo trots op zijn opa dat hij een opdracht kreeg van de president om een spiegel te maken. Terwijl ze dit aan het bespreken waren, zag Dylan de presidentsdochter Joyce en zijn ogen bleven haar aanstaren. Hij voelde een tintelend gevoel door zijn lichaam: dit is het mooiste meisje dat hij ooit had gezien, zij keek steeds naar haar spiegelbeeld, niet wetend dat in de spiegel Dylan aan het mee kijken was. Hij was zo betoverd dat hij was vergeten dat hij op een missie was, samen met zijn vrienden; hij vergat het helemaal. Zijn ogen waren alleen op Joyce gericht waardoor hij Lord Mordenius en Bor de Verschrikkelijke uit het zicht verloor: zijn gedachten waren alleen gericht op Joyce. Toen ze verder doorliepen zag Dylan dat hij ze kwijt was, die twee, waar waren ze ineens gebleven? Hij liep snel door de dimensie alle straten te zoeken, maar kon ze niet vinden. Waar waren ze? Hoe stom kon hij zijn? Ga snel mijn vrienden, zoeken misschien hebben zij die twee in het vizier. Terwijl Dylan aan het zoeken was ,bleef hij denken aan Joyce. Nu weet hij wat liefde is. Zo’n gevoel had hij nog nooit gehad.

      Gio, Diego, Ben, Laar, Nayar, Loren en Ter konden de twee slechteriken ook niet vinden. Waar waren ze gebleven? Hier klopt iets niet. Ze waren bij de president en ineens waren ze verdwenen. Nu weten ze zeker dat er iets gaat gebeuren, maar wat of waar is nog een raadsel , Vanaf nu moet iedereen alert zijn.

      Hoofdstuk 4

       De Aanslag

      Het feest is nog in volle gang, iedereen lacht, danst en ze hebben de gezelligste dag in jaren. Ook de president en zijn gezin en het kabinet genieten met volle teugen. Dit moet elk jaar georganiseerd worden. Maar waar is de vicepresident naar toe gegaan, vroeg de president aan zijn aanhang. De minister zei dat hij even voorop zou lopen om te zorgen dat het feest vlekkeloos zou verlopen. Hij wilde eerst alles bekijken voordat jullie aankomen. Met een lach riep de president: ‘Hahahaha, dit is typisch Lord Mordenius: altijd aan ons denken. Wat ben ik blij dat hij mijn rechterhand is.’ Niet beseffend dat Mordenius een aanslag aan het voorbereiden was.

      Bor de Verschrikkelijke had alles tot in de puntjes voorbereid. Het zou gebeuren bij het toneelstuk in het midden van de markt: daar waren de coupplegers als acteurs verkleed als middeleeuwse bandieten met masker en cape, maar wat ze niet wisten, was dat ze zwaar bewapend waren en ze nergens voor deinsden om geweld te gebruiken tegen iedereen die probeerde de president te beschermen. En het maakte voor deze mensen niet uit of er ook slachtoffers zouden vallen: vrouwen of kinderen, dit waren duidelijk levensgevaarlijke huurlingen die een hekel aan deze president hadden.

      Toen eindelijk de president aankwam met zijn aanhang om de voorstelling bij te wonen, werd hij samen met zijn gezin vooraan gezet in de eerste rij van het toneel. Daar waren allemaal stoelen naast elkaar gezet, precies om de voorstelling goed te kunnen bekijken. Wat ze niet wisten, was dat onder de stoelen een grote luik was verborgen om ze te laten vallen in een soort ondergrondse tunnel om daarna de president en zijn gezin te kidnappen of te elimineren, alles was precies voorbereid, en het kon elk ogenblik gebeuren.

      Terwijl Dylan en zijn vrienden door bleven zoeken naar Lord Mordenius en Bor de Verschrikkelijke, werd het in de markt drukker en drukker, iedereen wou de president en zijn volgelingen zien, maar tussen al die mensen waren ook aanhangers van de coup en die waren daar om paniek te veroorzaken tussen de mensen van het volk, dit hoorde allemaal bij het plan.

      Het is 13.00 uur in de middag. De voorstelling gaat beginnen, overal was het stil want iedereen wilde genieten van de voorstelling. Toen de voorstelling een half uur bezig was, begon iedereen in de menigte te duwen, en ineens was er een grote vechtpartij in het publiek. De beveiliging ging gelijk voor de president staan om hem te beschermen, maar toen begon een groep coupplegers op de menigte te schieten. Iedereen rende alle kanten op en veel mensen vielen dood op de grond. De beveiliging probeerde de president weg te halen uit de menigte, maar dat lukte niet; het was te moeilijk en te veel mensen waren in paniek.Weer werden er schoten gelost maar nu vielen er dodelijk getroffen beveiligers van de president op de grond. De president probeerde naar zijn gezin te komen om ze te beschermen maar hij was ze kwijt. Toen verscheen ineens Lord Mordenius. Hij deed het luik open en gooide de president en zijn vrouw erin met een smoes: ‘Hier ben je veilig.’ Hij deed het luik dicht, en zei tegen Bor: ‘Ga de kinderen zoeken en maak ze af. Hoe kun je ze laten ontsnappen? Hier is het laatste woord nog niet gezegd. BOR, ZOEK ZE EN VERMOORD ZE ALLEBEI.’ Lord Mordenius schreeuwde: ‘Ik kan geen president worden als deze kinderen nog in leven zijn.’ Bor nam en paar coupplegers mee en begon naar de kinderen te zoeken.

      Dylan en zijn vrienden probeerden bij elkaar te komen, maar eerst moesten ze zorgen dat ze een veilige plek konden vinden. Er werden te veel schoten gelost en het ene slachtoffer na het andere viel dood op de grond. Dylan rende snel naar de stand van zijn opa om te kijken of zijn opa veilig was. Daar aangekomen zag hij dat de stand helemaal vertrapt was; alle spiegels waren kapotgeschoten. En toen zag hij dat zijn opa op de grond lag, hij was dodelijk geraakt door kogels van de coupplegers. Dylan bleef hem roepen: ‘Opa, opa, wordt wakker’. Toen deed opa zijn ogen open en er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht: ‘Oh Dylan, wat ben ik blij dat jij nog leeft, je weet wat je gave is, gebruik die, in onze kar staan nog nieuwe spiegels , gebruik je gave en ontsnapt van deze stad , want Lord Mordenius en Bor de Verschrikkelijke hebben dit gedaan en ik hoorde zeggen dat Bor de presidentskinderen wil vermoorden. Ga ze zoeken en bescherm deze kinderen en neem wraak op mij en probeer ook de president te zoeken en te beschermen via jouw gave als hij nog leeft. Hier, neem mijn ketting en het medallion. Doe die om je nek. Dit medallion zal altijd je leven redden vergeet het niet,’ zei opa, en met zijn laatste snik keek hij naar Dylan en deed hij voor altijd zijn ogen dicht. Terwijl Dylan schreeuwend afscheid nam, hoorde hij weer terroristen zijn kant opkomen, hij sprong snel in zijn kar en via de spiegel ontsnapte hij huilend naar de andere dimensie.

      Terwijl Dylan in de andere dimensie huilde van verdriet, hoorde hij Anthony tegen zijn zusje Joyce zeggen: ‘vlug verstop je achter deze container, laat je niet zien tot het veilig is. Ik ga hulp halen, ik kom je straks ophalen. Vertrouw niemand en helemaal geen volwassen personen, je komt pas eruit als ik je roep.’

      ’Nee,’ riep Joyce, ‘laat me alstublieft niet alleen, ik ben zo bang.’

      ‘Ik kom zo snel mogelijk, echt, je moet me vertrouwen anders overleven we het beiden niet.’ Voordat Anthony weg wou lopen, zag hij achter hem een spiegel tevoorschijn komen en zag tot zijn verbazing Dylan uit de spiegel klimmen. Hij geloofde niet wat hij net had gezien. Hij kon niet praten, verbaasd keek hij naar Dylan en liep naar zijn zusje om haar te beschermen. Dylan gaf aan met zijn vinger op zijn mond om stil te zijn; hij wilde niet dat ze opgemerkt werden door de terroristen. Dylan had een sjaal om zijn gezicht heen gewikkeld om niet herkend te worden. Hij fluisterde tegen Anthony en Joyce: ‘Als jullie leven je lief is, moet je met me meekomen. Jullie leven is in gevaar; ik kan jullie nu redden. Snel, want ik hoor dat de terroristen jullie willen vermoorden en daarom blijven ze zoeken tot ze jullie vinden. Kom met mij mee. Als je me vertrouwt, zijn jullie veilig, maar dit geheim moeten jullie voor je houden. Ik kom uit de spiegel; ik kan jullie daar in veiligheid brengen, maar je moet me vertrouwen en goed luisteren naar wat ik