Канец адзіноты. Януш Леон Вишневский

людзям і паведаміць ім пра Якубаў жэст, бо гэта тое самае, што сказаць: «Вы такія бедныя, мы хочам вам дапамагчы». Бедных людзей шмат, але ніхто не хоча чуць гэта ад іншых. Яна сустрэлася з выхавацелькай Якуба і перадала грошы ёй.

      Ігаравы бацькі іх не ўзялі, абураныя тым, што нехта смее лезці ў іх жыццё. Яны тлумачылі, што акурат у тыя дні ў бабулі Ігарка залатое вяселле, а яно важнейшае за нейкую там экскурсію. Калі выявілася, што Ігар не едзе, Якуб таксама адмовіўся – упёрся, што без аднакласніка не хоча. Гэта было цяжка зразумець, бо хлопцы нават не сябравалі. У Якуба ўвогуле сяброў не было, а Ігар быў такім жа яго аднакласнікам, як іншыя.

      Калі Якуб скончыў пачатковую школу і перайшоў у гімназію, яго ізаляцыя зрабілася яшчэ больш відавочнаю. Спачатку яны тлумачылі сабе гэта зменай атачэння, новым асяроддзем, сур’ёзнейшымі патрабаваннямі. Але яна сачыла за сынам з усё большай трывогай, бо часта бачыла яго задуменным, сумным, заглыбленым у сябе. Ён ішоў у школу, а па вяртанні хаваўся ў сваім пакоі, рабіў урокі, потым уключаў камп’ютар ці чытаў кнігі. Здаецца, менавіта тады ён вельмі аддаліўся ад бацькі, які захапляўся ім у дзяцінстве, а цяпер гэтак жа адкрыта выказваў сваё расчараванне сынам.

      Сноски

      1

      Каб цябе чэрці ўзялі (ням.).

      2

      Слаўся, паэтычная вольнасць! (лац.)