Nasze niebo. Sylwia Kubik

wymagające uwagi, czasu, poświęcenia, cierpliwości... Rozmowy?

      Tomek westchnął niczym stuletni staruszek i opowiedział mamie o swoich drobnych sporach z Wiktorią, o jej podejściu do nauki, do relacji z klasą, no i o jej stosunku wobec niego. Hania słuchała uważnie, analizując każde słowo. Tomek był jej ukochanym synem, ale w tej sytuacji musiała spojrzeć na problem także z punktu widzenia Wiktorii i jej trudnej sytuacji życiowej. Od początku ostrzegała Tomka, że pierwsza miłość w tak trudnych okolicznościach może nie przetrwać, ale mimo to wciąż dopingowała go, by nie rezygnował z tej znajomości. Wiedziała, że w ten sposób pomoże dziewczynie wyrwać się z domu, dając jej dobry przykład. Mimo wszystko nie chciała jednak, żeby Tomek cierpiał.

      – Synu, przykro mi to mówić, ale Wiktoria ma rację. Tak naprawdę nigdy jej nie zrozumiesz, ale – machnęła ręką, widząc, że chce jej przerwać – ale to nie dlatego, że jest skomplikowana, ale dlatego że nie potrafisz wczuć się w jej sytuację. Wiki ma trudne życie, musi sama wszystko wywalczyć. Porównaj jej dzieciństwo i swoje... Nie musisz się martwić, czy kupimy ci nowe spodnie, czy zapiszemy cię na dodatkowe zajęcia, czy damy ci pieniądze na jakieś potrzebne do szkoły rzeczy. Ona nie może na to liczyć. Poza tym jest obarczona wieloma obowiązkami. Dodaj do tego zachowanie jej matki i ułoży ci się całość.

      – Ale ja to rozumiem! Przecież wiem, jak jest u niej w domu – zaprotestował Tomek.

      – Wiesz, ale nie rozumiesz... Przykro mi to mówić, ale do wielu rzeczy musisz jeszcze dorosnąć – wyjaśniła łagodnie Hania.

      – Ale ja ją kocham, mamo!

      – Wiem, synku. Dlatego to jest dla ciebie takie przykre, bo masz dobre intencje. Jestem pewna, że twoje rady płyną ze szczerego serca i że naprawdę chciałbyś jej nieba przychylić, ale nie wszystko, co sprawdziłoby się w relacji z innymi dziewczynami, sprawdzi się w związku z Wiki. To bardzo mądra dziewczyna, zaufaj jej i nie naciskaj. Pozwól jej decydować – powiedziała Hania mimo oburzenia malującego się na twarzy syna.

      – No ale co mam w takim razie robić? Co mam mówić? – zapytał, patrząc na mamę bezradnie.

      – Po prostu bądź przy niej.

      – Tylko tyle? – zdziwił się Tomek.

      – Tylko? – Hania się zaśmiała. – Tomek, to nie tylko tyle... To aż tyle! Wierz mi, że nie będzie ci łatwo. Nieraz będziesz musiał ugryźć się w język lub przyjąć do wiadomości, że Wiki nie będzie zachowywała się tak jak wszyscy. Ona działa swoim rytmem, idzie swoją drogą.

      – To ja się już w ogóle nie liczę? O wszystkim ma decydować Wiki? Na tym to ma polegać? – naburmuszył się, a Hania zaśmiała się w duchu. Miał szesnaście lat, ale czasami mówił i zachowywał się tak jak wtedy, gdy był małym chłopcem biegającym po podwórku z obdartymi kolanami.

      – Synku, tak wybrałeś. Jesteście jeszcze bardzo młodzi, całe życie przed wami. Widać, że Wiktorii zależy na tobie, ale ma też pewien bardzo ważny cel i temu celowi przede wszystkim chce poświęcić swój czas. To rozsądne, chociaż niezbyt częste wśród dziewczyn w jej wieku. Sam narzekałeś nieraz, że twoje koleżanki mają fiu-bździu w głowie i zajmują się pierdołami. A Wiki jest inna. Chyba właśnie to cię do nie przyciągnęło, prawda?

      – No w sumie tak... – przytaknął po chwili namysłu Tomek.

      – Więc teraz przemyśl sprawę, czy naprawdę wolisz wymalowane, imprezujące co tydzień dziewczyny, które kręci oglądanie zdjęć paznokci na Instagramie, czy wybierasz jednak Wiki z całym bagażem jej doświadczeń i jej ambicjami.

      Tomek nie miał żadnych wątpliwości co do wyboru. Mama uświadomiła mu jednak coś, z czego nie zdawał sobie wcześniej sprawy. Że dla Wiki nie jest teraz najważniejszy na świecie i że niestety musi się z tym pogodzić. Jeśli naprawdę kocha Wiktorię, powinien wspierać ją w tym, co dobre dla niej, a nie dla niego. A był przecież tylko normalnym szesnastolatkiem... To wszystko zdecydowanie go przerastało.