Pokłosie przekleństwa. Edyta Świętek

zniknąć. Zresztą gdyby coś się stało Mroczkowi, Justyna podniosłaby taki raban, że wszyscy mielibyśmy posprzątane. Sam widzisz, że o tej sprawie wie zdecydowanie zbyt dużo osób. Ja, ty, ona, Agata, Kazik, tamten typek – wyliczył. – Chyba nie chcesz, by ktoś jeszcze coś usłyszał? – Zniżył głos do niemal złowróżbnego szeptu.

      Trzeciak stanął w pół kroku. Zajrzał w oczy przyjacielowi. Znał to spojrzenie spod na wpół zmrużonych powiek. Czy Romek usiłował dać mu między wierszami do zrozumienia coś więcej niż tylko przestrogę? Czy nie chodziło również o pogróżkę?

      – Masz rację – burknął. – Dzięki za rozwikłanie zagadki. Dostaniesz za to dodatkową kasę, bo przynajmniej uprzedziłeś mnie, z kim mam do czynienia. Mogę mieć się na baczności i w razie draki przygotować na atak. Może nawet uprzedzić jakoś jego kroki.

      – Jak? – indagował Roman.

      – Najprościej byłoby wykopać truchło, które spoczywa pod Eugeniuszem.

      Przyjaciel parsknął śmiechem.

      – Tobie już całkiem odjęło rozum! To jest niewykonalne. Myślisz, że można taką operację załatwić, nie pozostawiając śladów? Kurwa, chłopie! Siedź lepiej na dupie i kombinuj w razie czego alibi.

      – Jak? – zdenerwował się w końcu Tymek.

      – Srak! Będzie trzeba, to znajdziemy świadków, że tej nocy, gdy rzekomo sprałeś Gienka po pysku, siedziałeś w kinie albo kawiarni. Nikt z nas nie wbił nawet czubka łopaty nad Brdą. Przekupisz klechę, który pochował po raz wtóry młodego. Nie sprawi trudności, bo to mój podwładny z bezpieki. No… Co tak patrzysz? To ja go podstawiłem na cmentarz. Myślałeś, że zdam się w tej kwestii na przypadek? Wziąłem człowieka z naszej listy płac. Grabarz na pewno nie będzie pamiętał, o jakim pogrzebie mowa. Tyle tego w życiu ogarnął, że nie sposób zliczyć, kto, kiedy i gdzie był przez niego obsługiwany. No! – Dereń poklepał Tymka po ramieniu. – Spokojnie. Nic ci nie grozi. Tylko nie podejmuj pochopnych kroków, bo to nie są te czasy, gdy mogłem cię wyciągnąć z największego szamba. Nie martw się. W razie czego zmontuję wszystko tak, by policja od razu wykluczyła twój udział.

      – Ile?

      – Co ile?

      – Ile to będzie kosztowało? Zakładam, że za darmo nie oddasz mi takiej przysługi.

      Dereń sięgnął po papierosa. Podpalając go, spoglądał na Trzeciaka. Miał przed sobą człowieka, który się bał. Choć początkowo Tymek nadrabiał tupetem, musiał zdać sobie sprawę, że znowu wpadł w tarapaty. I choć wcześniej Roman nie zamierzał wyciągać z tego dodatkowych korzyści, teraz zmienił zdanie. Miał bowiem wierzyciela, którego musiał w miarę szybko spłacić, a brakowało mu pomysłu na to, co jeszcze mógłby spieniężyć prócz domu oraz prawie bezwartościowego samochodu.

      – Czekaj, niech pomyślę – odparł, nie wyjmując papierosa z ust. Przez chwilę podliczał ewentualne koszty, wszak zawsze jakieś trzeba będzie ponieść. Ale kwota, którą ostatecznie podał, nie była do nich współmierna. Rzucił ją właściwie półgębkiem, biorąc pod uwagę, że Tymek spróbuje ją nieco zbić. – Trzydzieści tysięcy powinno ostatecznie załatwić problem.