Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo

sigaret aan, seker die sesde vandat hulle by oom Uncle se huis ingestap het, dít nadat hy maande gelede opgegee het.

      Soos ek vandag vir Sylvia gaan opgee, dink hy, dalk net om haar ná ’n week of wat weer terug te vat. Ingedagte trek hy aan die sigaret. Hy het haar nog nooit liefgehad nie. Haar lyf kon hy geniet, haar geselskap soms, maar vir Sylvia as mens … En hulle staan op trou? Sal hy ’n leeftyd met haar kan deel sonder om te wonder of hy nie ware liefde by iemand anders kon vind nie? Marissa du Plessis miskien? Maar Sylvia sal nie maklik bes gee nie, daarvan is hy seker. As sy van Marissa weet, sal sy baklei soos ’n wildekat. Sy doen dit met elke ander vrou wat net naby hom kom. Doen sy dit omdat sy hom liefhet of omdat sy die De Wildt-erfenis beskerm?

      Die dagbreek glimmer rooierig toe hy die soveelste sigaret dooddruk en op die bank in die sitkamer aan die slaap raak.

      9

      Toe Marissa die volgende oggend wakker word, neem dit haar ’n volle minuut om agter te kom waar sy is. In haar drome was sy Butterfly en Theo haar beminde Pinkerton. Hulle was op Jakkalspoort onder die Rooivlerk-kamp se peerbome. Dit was lente en die bome het wit konfetti op die wind gestrooi. Hy het vir hulle ’n bed van kruiebos en peerboombloeisels gemaak en hulle met sy baadjie toegegooi. Styf teen mekaar het hulle gelê, diep in mekaar verstrengel, twee mense wat een geword het. Die son het rooi opgekom, sy lig gesif deur die stof in die lug bokant hulle, die legkaartstukkies tussen die peerboomtakkies rosig ingekleur. Sy gesig was teen hare. Sy kon sy oë sien oopgaan en sy mond sien glimlag. Sê dit, het sy gedink, sê dat jy my liefhet. Maar die droom was reeds verby.

      Sy is in die regte lewe, in haar vriendin Diana se meenthuis-gastekamer. Die son skyn helder op die gordyne se vrolike geel tulpe en sy lê nog in die bed. Hoe laat is dit? Haar selfoon is op die bedtafeltjie. Sy skakel die skermpie aan: 13:15. Kwart oor een! Kwart oor een in die middel van die dag! Wat ’n skande. Marissa wil uit die bed spring en badkamer toe draf, maar net toe is daar ’n klop aan die deur. “Is jy wakker?” vra Diana.

      “Ja, en ek het skandelik verslaap!”

      Diana maak oop, buk eers om ’n skinkbord met tee en toebroodjies op te tel voor sy instap. “Troos jou daaraan, ek het my ’n halfuur gelede skoon uit die bed uit geskrik. Gebid jy slaap nog. ’n Gasvrou slaap nie heeldag en laat haar gaste wonder of sy nog leef nie! Hoop jy hou van tuna en blaarslaai, maaskaas en aarbeikonfyt? Wat nog? Lewerwors? Ek het toebroodjies gemaak, dis ons brunch.” Sy sit die skinkbord op die outydse kamferkis onder die venster neer. “Help jouself!”

      Maar Marissa is klaar by die deur uit. “Ek was gou my gesig!” skreeu sy in die gang.

      Toe sy vyf minute later terugkom, sit Diana pens en pootjies op die bed met ’n bord vol toebroodjies op haar skoot. “Probeer die tuna,” sê sy. “Ek het hierdie wonderlike mayo ontdek. Perfek.”

      Marissa neem een en gaan sit op die voetenent van die bed.

      “Lekker geslaap?” vra Diana. Sy is ook nog in haar nagklere.

      “Soos ’n klip.”

      “Wonder of die mans ooit betyds opgestaan het. Hulle moes sesuur in die ateljee wees.”

      “Hulle is seker gewoond aan laat nagte en vroeë oggende?”

      “Nie Vern nie, hy’t sy agt uur slaap nodig.”

      “Hoe lank ken jy hom al?”

      “Drie maande. Voel soos ’n leeftyd. Partykeer dink ek dat as ek my lewe met ’n man moet deel, sal dit iemand soos hy wees. Ander kere wonder ek weer. Hoe sal jy ooit weet of jy die regte een beet het? En die lewe is lank. Ek het nou my eie plek, nie soos laas jaar toe ek by Harry gebly het en sy wasgoed vir hom moes was nie. Hy’t nou wel gekook, maar ek moes die kombuis agter hom opruim. Ek doen nou my eie ding, kom en gaan soos ek wil wanneer ek wil. Ek werk, ek speel, ek lewe. En jy?”

      “Weet nie, ek is in ’n oorgangstadium. Moet nog in my nuwe plek intrek, moet my nuwe werk begin, moet verder studeer.”

      Diana klim van die bed af en gaan skink vir haar tee. Sonder om om te kyk, vra sy: “Wat van mans?”

      Marissa hou haar lighartig. “Nie op die oomblik nie, nee dankie!”

      Diana draai na haar, kyk haar reguit aan. “Jy moenie dat die storie met Dawie en Mart jou in ’n mannehater verander nie. Gee jouself tyd. Voor jy jou kom kry, is jy weer gehook.”

      Marissa dink aan Theo, sy voel hoe sy warm word. Dis nie reg dat sy so maklik verlief kon raak nie.

      Diana grinnik asof sy ’n groot ontdekking gemaak het. “Lekker bloos sy nou. So, daar is iemand en jy gaan my nie inlig nie. Sal jou sê hoekom: Dis te onseker, te heel aan die begin. Dis nie Gunter nie, anders sou jy gisteraand voor slapenstyd spraaksamer gewees het. Wie kan dit wees? Haai, moenie so geworried lyk nie. Ek sal nie instorm waar ek nie hoort nie. Jy is nog hartseer oor Dawie, of hoe? Ek weet hoe dit voel. My ma het selfdood gepleeg toe ek twaalf was en ek verlang nou nog na haar, al is my stiefma wonderlik en beslis meer gebalanseerd.”

      Marissa is bewus van haar vriendin se kinderdae, sy steek haar hand na haar uit en raak aan haar skouer. Dit is genoeg om die hartseertrek op Diana se gesig weg te neem. Sy sit haar bord neer en stof die krummels van haar hande af, amper asof sy die slegte herinnerings ook wil afmaak.

      “Kom ons gaan dorp toe, gaan kyk ’n comedy, lag tot ons huil. Ons kan shop ook, die winkels is heel Saterdag oop. Vern het belowe om ons vanaand Sun City toe te vat. Dalk dobbel ons die jackpot los. Dink net wat jy als kan koop met miljoene, tot ’n ryk man soos Theo Wessels. Hy sal ’n bargain wees, want hy het sy eie geld én hy’s mooi.”

      Marissa durf nie ’n geluidjie maak nie. Enige verwysing na Theo Wessels sit haar hart aan die klop en haar hande aan die bewe. Sy sal hom vat al het hy nie ’n sent op sy naam nie, maar niemand mag weet nie – veral nie Diana nie. Wat is dit met Diana? Is sy ook heimlik verlief op Theo? Marissa neem haar voor dat hy die een persoon is wat sy nie met haar vriendin sal bespreek nie.

      ***

      “Darling! Wake up!” Sylvia! Sy het ’n kort satynjakkie aan, die gordel lossies geknoop.

      Hy knip sy oë en vryf oor sy stoppelbaard. “Hoe laat is dit?”

      “Midday. I ordered coffee. Want some?”

      “Asseblief.”

      Theo rek hom uit. Hy kyk op sy horlosie. Sy is reg. Dit is kwart oor een. Dat hy sowaar in die bakkende son lê en sweet. Ook maar goed dis Saterdag en hy moet eers Maandagoggend op kantoor wees.

      Sylvia skink die koffie en gee hom ’n bord met eetgoed aan. ’n Vars broodrolletjie, koue vleis, kaas. Sy maak haar tuis op die leunstoel oorkant hom en knibbel aan ’n brosbeskuitjie. Hy doop sy brood in sy koffie. Sy frons en kyk weg. “Okay,” sê sy, “last night I wasn’t ready for you. Dit gee jou nie rede om soos ’n vark te eet nie. Hier is ek nou, en ons het tyd tot drieuur. Vieruur moet ek saam met Mom na die ladies’ club.”

      Dis hoe ons lewe, dink Theo, volgens ’n vaste program en per afspraak, vir seks ook. Dis nodig, maar Sylvia het ’n obsessie “om alles altyd presies reg in te pas”. Vanoggend toe sy wakker word het sy so sweerlik weer eerste ding haar naaste selfoon gegryp en haar afsprake nageslaan. Seker verlig gewees omdat hy nie meer in die bed was nie, dalk vies toe sy hom in die sitkamer ontdek, ’n nota gemaak dat sy hom afskeep en besluit om hom vandag ook nog in te pas. Hier kom dit.

      Sy gee hom haar Marilyn Monroe-kyk, klim soos ’n lui kat van die stoel af, vat sy koffiebeker uit sy hand en sit dit op die tafeltjie langs hom neer. Uitdagend staan sy voor hom, maak die gordel van haar jakkie los, laat dit van haar skouers afglip. Oor haar heupe en slanke bene glip en gly dit totdat dit ’n hopie op haar voete maak. Sylvia ken haar storie. Sy troon bo hom uit, ’n uitdagende brons godin. Dan sit sy haar hande op sy skouers, begin sy hempsknope losmaak. Met moeite staal hy hom teen haar en teen sy eie swakheid, gryp haar hande vas voordat sy op sy skoot klim soos sy altyd doen. “Ek kan nie.”

      “Why not?”

      “Trek