Annelize Morgan Omnibus 8. Annelize Morgan

sê Markus na ’n oomblik se aarseling. “Ek sal dit nie vergeet nie.”

      Renier stap saam met Rosalie en haar oom na buite.

      “Hulle sal môre kan inval, oom Markus. Teen Saterdag behoort ons al ’n groot stuk geoes te hê.”

      “Dis goed. Ek is gereed vir hulle. Ek het die sekels al in die winter geslyp.”

      ’n Rukkie later neem Renier van hulle afskeid, en hulle kyk hom agterna toe hy wegry.

      In Markus is die pyn en die verlange na sy seun weer skerp.

      “As Derek net hier was …” prewel hy.

      Rosalie ruk haar gedagtes na die werklikheid terug. Sy het oom Derek Leyds nie geken nie, maar sy weet baie van hom af. Oom Markus het al dikwels vir haar vertel van hoe hy was en van sy groot teleurstelling. Oom Markus het dit nooit teenoor haar erken nie, maar sy vermoed dat hy voel dat hy ’n groot fout begaan het. Monica sou tog ook mettertyd deel van Leydshoop geword het soos oom Frank. Die ou man het Frank aanvaar, maar hoekom nie sy eie seun se vrou nie?

      “Miskien kom hy nog terug, oom Markus.”

      Die ou man skud sy kop treurig.

      “Ek het nie meer baie tyd om te lewe nie, Rosalie. Ek is bang vir my sterfdag. Daar is so baie wat ek nog wil regmaak en ek weet nie hoe nie.” Hy vryf sy baard met ’n bewende hand. “Ek weet nie wat van jou gaan word as ek die dag nie meer daar is nie. Jy sal ’n inkomste hê, maar ’n huis …?”

      “Ek sal regkom, oom Markus.”

      Hy kyk na haar, en ’n glimlag verhelder sy stroewe gelaat.

      “Ja, ek dink jy sal dalk. Jy is ’n klein vuurvreter, en dit sal jou deurhelp.”

      Sy lag opgewek.

      “Ek is bly oom Markus het hoop vir my.”

      Hy lag sag en laat haar dan alleen om Harmonie terug te neem stal toe.

      Die volgende oggend daag die koringsnyers voordag al op. Teen sonop het hulle al ’n breë vak in die koringlande begin sny.

      Rosalie sit op haar perd, en haar blik dwaal oor die werkery. Dit maak haar altyd opgewonde om hulle ritmiese bewegings dop te hou, om te sien hoe die are bymekaargemaak en in gerwe gebind word.

      Sy gee die perd spore en ry in die rigting van die berge. Hiervandaan kan sy afkyk op Leydshoop en verder weg in die vallei ook die opstal van Rusoord sien waar Renier de Koning woon.

      Sy kan nie veel van een van die twee groot familiehuise sien nie, omdat dit deur digte bome omring word, maar dis vir haar genoeg om net te weet dat Renier de Koning daar is … daar waar die res van die koringsnyers in die landerye werk.

      Die twee plaashuise word deur ’n smal pad verbind, en op die oomblik is ’n ruiter besig om teen ’n stadige draffie in die rigting van Rusoord te ry. Rosalie kan die persoon nie op hierdie afstand eien nie, maar sy ken die perd. Dis Poon, ’n baie mak dier met geen streke nie. Sy ry hom self nie graag nie omdat Poon ’n bietjie lui is om te hardloop.

      Na ’n halfuur klim sy weer op Harmonie en laat die merrie toe om teen volle vaart terug te jaag.

      Die koringsnyers kyk net ’n paar sekondes lank van hulle werk af op om verbaas na die meisie op die perd se rug staar. Sy sit wydsbeen in die saal, en haar oë glinster van opwinding. Sy spoor die perd laggend aan totdat dit by hulle verbydawer in die rigting van die opstal. Dan sak hulle weer kopskuddend af en gaan voort om die koring te sny.

      Op die stoep van die opstal laat Charles Bennet byna sy boek val van skok toe hy Rosalie gewaar.

      “Rosalie, Rosalie …” prewel hy ontsteld en hardloop van die stoep af in haar rigting.

      Die perd skrik effens en swaai uit vir die jong man. Rosalie verloor byna haar balans en die volgende oomblik ruk Harmonie op op haar agterpote. Sy kap wild met haar voorpote in die lug terwyl Rosalie haar paaiend tot bedaring bring. Eindelik bly die perd proesend staan, swaai met haar sierlike kop op en af en hap na die wind wat sy nou nie meer deur haar maanhare voel spoel nie.

      Rosalie haal diep asem.

      “Jy is onverantwoordelik, Charles!” raas sy toe sy uit die saal klim en die perd begin koudlei.

      Hy trippel agter haar aan.

      “Jy speel met jou kosbare lewe deur so te jaag,” sê hy nog styf van skrik. “Jy kon jou doodgeval het!”

      Sy draai met blitsende oë na hom.

      “Dan sou dit jóú skuld gewees het! Wat makeer jou om so voor die perd in te hardloop!”

      “Ek het nie geweet dat jy die dier onder beheer het nie … dit het gelyk asof dit met jou die loop geneem het.”

      Sy byt ergerlik op haar tande.

      “En wat het jy gedink kan jy doen deur die perd te probeer keer? Jy ken nie eens die voor- en agterkant van ’n perd uitmekaar nie!”

      Hy bly gekrenk stil.

      “Ek is jammer as ek jou kwaad gemaak het, Rosalie,” sê hy eindelik pleitend. Hy knipper sy oë agter die bril. “Ek het nie bedoel om die perd skrik te maak nie.”

      Sy gaan staan en sug liggies.

      “Ek wens jy wil ophou om jou so oor my te bekommer, Charles Bennet! Ek het nie iemand nodig om my op te pas nie!” Haar oë blits. “Ek maak soos ek wil, en niémand sal vir my voorskryf wat ek moet doen nie!”

      Hy verstyf.

      “Verskoon my dat ek dit sê, maar jy tree nie soos ’n dame op nie.”

      Sy snak na haar asem en lag dan skielik.

      “As jy ’n dame soek, moet jy nie na my kom kyk nie.”

      Sy blik dwaal onwillekeurig oor haar rydrag. Die wye rybroek klok uit na onder soos ’n rok, en tog is dit duidelik geen rok nie. Sy vader sal ’n hartaanval kry as hy moet weet dat Rosalie ’n langbroek soos ’n man dra. Dit stem Charles baie treurig, want hy wil hierdie skone nooientjie kansel toe neem as hy dit kan regkry. Die bostuk van Rosalie se uitrusting is preuts en korrek. Die wye moue, kantinsetsels en hoë kragie is mooi en stemmig … dis net die broek en die rystewels … Hy skud sy kop stadig.

      “Die mense gaan praat, Rosalie, veral as mens jou agtergrond in ag neem … jou hérkoms,” korrigeer hy homself.

      “My herkoms het niks met enigiemand te doen nie. Ek is ’n optelkind, is ek nie?”

      Hy sluk ontsteld.

      “Dis nie wat ek bedoel het nie.”

      “Dit ís wat jy bedoel het. ’n Optelkind moet versigtig wees wat sy sê of doen. Die mense mag dalk praat. Dis vir my snaaks dat jou pa jou nog toelaat om hierheen te kom.”

      “My pa is nie ’n man wat ander veroordeel nie! Hy glo as ’n mens berou het, dan is alles in orde!”

      Rosalie kyk hom sprakeloos aan. Dit neem ’n rukkie om by haar te registreer presies wat hy bedoel het, en dan lag sy skielik sag.

      “Berou? En waaroor nogal? Dis my má wat berou moet hê, nie ek nie!” Sy stap weg om die perd stal toe te neem en laat ’n bedremmelde Charles agter.

      Rosalie bewe van ergernis. Tant Hanna het Charles aan haar voorgestel op ’n partytjie, en sedert daardie dag volg hy haar soos ’n getroue hond. Hy betig haar oor alles wat sy doen en aantrek asof dit sy goeie reg is. Oom Markus keur skynbaar die vriendskap goed, en dus het sy geen rede om Charles weg te stuur nie … behalwe dat sy hom mateloos irriterend vind.

      Sy het ander jong mans ook al ontmoet, maar skynbaar het niemand die moed om oom Markus te trotseer en vir haar te kom kuier nie. Wat maak Charles dan nou so spesiaal dat hy tydig en ontydig hier toegelaat word? Die gedagte tref haar skielik dat hulle dit almal saam beplan om haar met Charles Bennet getroud te sien en dié gedagte maak haar opstandig. Sy sal dit nié toelaat nie. Sy sal nie dat iemand vir haar