Annelize Morgan Omnibus 8. Annelize Morgan

hou die perd in en gee haar nie die teuels nie. Van die ander perde gaan by hulle verby, maar Rosalie laat haar nie daardeur afskrik nie.

      “Spaar jou asem, ou grote,” fluister sy in Harmonie se oor, “dis nog ’n lang pad wat jy moet hardloop.”

      Storm hardloop nou skuins voor haar, omtrent ’n halwe lengte tussen die twee. Ook die jong seun hou Storm in, en Rosalie glimlag. Renier het hom goed touwys gemaak, dink sy.

      Hulle verdwyn om die eerste draai, en die toeskouers begin opgewonde onder mekaar gesels.

      Oom Markus kyk verskrik na Samuel toe hy by hulle aansluit.

      “Wie ry dan vir Harmonie?” bulder hy.

      “Dis Rosalie, oom Markus. Sy wou nie luister nie.”

      “My liewe genade!” roep Hanna ontsteld uit. “Die kind sal verongeluk!”

      Samuel haal sy skouers op.

      “Ek dink nie so nie. Daardie meisiekind kan soos die duiwel ry as sy die dag wil. Ek het haar al baie dopgehou, en sy stuit vir niks.”

      Oom Markus skud sy kop onbegrypend.

      “Maar hoekom? Hoekom?”

      “Sy het gesê as jy ’n haas is en ’n jakkals is agter jou, moet jy gal aan jou stert smeer.” Samuel lag geamuseerd. “Sy het gesê dit sal hom leer om nie gou weer te hap wat hy nog nie het nie.”

      Skielik begryp oom Markus en hy word bleek.

      “Dit gaan oor Bennet. Sy het gehoor toe Julius sê dat die storie die rondte doen dat sy en Bennet verloof is. Liewe aarde! Hoe kón ek so blind gewees het?”

      Hulle kry nie die geleentheid om verder te praat nie, want die perde maak weer hulle verskyning agter die koppie.

      Rosalie en Storm is nou die enigste twee perde wat voor is. Kort op haar hakke volg nog twee wat kop aan kop aangestorm kom. Teen hierdie tyd begin die spanning en vermoeienis haar aftakel. Haar arms pyn daarvan om Harmonie gedurig in te hou. Een keer sien sy die jong seun op Storm se gesig vertrek van pyn, en sy weet dat sy nie die enigste is wat moeg is nie. Dit gee haar weer nuwe moed om voort te jaag.

      Teen die afdraand hou sy Harmonie effens in. Sy wil nie hê die perd moet seerkry nie. Storm skiet onder haar uit, en ’n ander perd struikel en val. Rosalie kan nie terugkyk om te sien wat verder gebeur het nie. Storm het nou waardevolle veld gewen.

      Die oop pylvak is skielik voor haar.

      “Toe nou, Harmonie,” fluister sy dringend. “Wys vir hulle wat daar in jou steek!”

      Harmonie skiet vorentoe. Rosalie hou nou net aan die saalboom vas om nie af te val nie. Daar is nie meer krag in haar om die perd te stuur nie, maar dis ook nie nodig nie. Storm is voor haar en Harmonie, en Storm het al dikwels in die verlede resies gejaag. Vir Harmonie is daar nou net een ding voor … sy moet die manjifieke swart-en-wit hings klop.

      Sy span elke spier in haar moeë lyf in om die ander perd in te haal. Onder Rosalie donder die hoewe oorverdowend. Sy ruik die salpeter op die perd se vel, voel hoe die dier onder haar alles inspan om die wedren te wen.

      Dan skuif hulle langsamerhand langs Storm in. Die jong seun haal ’n lat uit en slaan so al wat hy kan oor Storm se kruis. Rosalie laat Harmonie haar gang gaan sonder om ’n vinger te lig om die perd aan te spoor. Harmonie sal alles doen wat sy kan sonder om geslaan te word. Sy het Rosalie in die saal, en dis meer as genoeg aansporing.

      “Genade, maar daardie vroumens kan ry!” roep ’n man bewonderend uit, en oom Markus glimlag trots.

      ’n Honderd treë van die wenstreep af is die twee perde gelyk. Hulle byt in die stange vas en laat die aarde onder hulle hoewe verbyskeur.

      Markus kan die manjifieke spiere op die twee pragdiere se velle sien bult met elke haal. Hulle grasie in volle vaart bring ’n knop in sy keel. Dit lyk asof hulle nie aan die grond raak nie, asof hulle die wind as vlerke het. Dis die trots van ’n rasegte perd om nie kop te gee nie, moedig tot die bittereinde.

      Hulle velle blink van die sweet, en die spiere beur soepel van haal tot haal. Hulle hap in die wind, en dit stuur ’n rilling langs Markus se ruggraat af. Hy laat die trane openlik teen sy wange afloop.

      Dan is die wenstreep daar en donder die hoewe ’n ent verder tot stilstand terwyl die mense juig en die moeë ruiters uit die saals help.