Vlerke vir almal. Marion Erskine

      Ek haal die pienk noot langsaam uit my beursie en gee dit vir haar met ’n gepynigde uitdrukking. “Dit was vir ’n nuwe CD van Poets of the Fall.”

      Nicola pluk my nader en plak ’n vinnige soen op my mond. “Jy’s die heel beste buddie. Ever!”

      “Ja, ja,” sug ek terwyl ek my mond aan my skouer afvee. “Onthou dit as jy eendag met ’n ryk Arabier trou.”

      “Dream on,” lag sy en tel haar baadjie en serp op en loop hinkepink na die deur asof haar been op drie plekke gebreek is. “Jy moet geëerd voel dat ek ’n skoenlappertatoe het. Nou sal ek elke dag aan jou dink.”

      “Jy dink in elk geval elke dag aan my,” sê ek vermakerig.

      “Dis ook waar.” Sy plak die geld op die toonbank neer, bedank die reus en vee ’n swart lok agter haar oor in. Dan stap sy eerste by die deur uit, die yskoue Julie-windjie in.

      3

      Eerste pouse sit ek eenkant en hou die skool dop. Hier en daar hardloop ’n klomp graadagts rond terwyl die matrieks soos toeskouers op bankies in ’n ry sit. My ma het my kosblik gepak en natuurlik is daar ’n briefie binne:

      Ek’s so trots op jou, Patat. Bel my as jy voel alles raak te veel. Lief jou. Mamsie. XXX.

      My liewe ma was nog altyd oorbeskermend, maar sedert die insident het sy behoorlik obsessief begin raak. Sy staan aanhoudend op in die nag om seker te maak ek’s oukei. Alles fine as jy elf jaar oud is, maar die laaste ding wat ’n seun van sewentien wil hê is dat sy ma tydig en ontydig by sy kamer instap.

      “Hei,” groet ’n lang ou voor my net ná ek die helfte van my toebroodjie in my mond gestop het. Ek herken hom en sy gemmerkuif van die registerklas.

      “Hei,” mompel ek en probeer die homp brood agter my hand afgesluk kry.

      “Dit was baie braaf wat jy vanoggend met Aldi in die klas gedoen het,” sê hy in sy skik en plak homself langs my neer.

      “Oukei,” antwoord ek uiteindelik toe ek die brood af het. “Ek is nie bang v-vir haar nie.”

      “Dan is jy die enigste een in die skool. Selfs die onnies is bang vir haar en haar pa.”

      “Vir wat?”

      “Haar pa is so invloedryk, hy kan die Pope se mind vir hom change. En Aldi het verlede jaar vir Jaco Geldenhuys tot in die hospitaal geslaan.”

      “En sy’s nog s-steeds in die skool?” vra ek. “’n Mens kan mos g-geskors word.”

      “Jip,” antwoord die ou. “Alles te danke aan Pappa wat die skool se grootste borg is.”

      Ek knik en byt hierdie keer ’n kleiner stukkie brood af.

      “Ek’s Andries, maar almal noem my Beesbal,” sê hy sonder om ’n gesig te trek en steek sy hand uit.

      Ek verstik amper in my brood, maar probeer om my lag te hou. “Dewald … um … almal noem my s-sommer Dewald.”

      “Aangenaam,” sê hy en kraak die beentjies in my hand. Wat is dit met hierdie skool se mense?

      “J-jammer oor die hakkelry,” maak ek verskoning.

      “Dude,” lag hy. “Ons almal het ons thing. Ek’t tot in graad vyf nog my bed natgepie.”

      Nou lag ek kliphard. Dis so lekker om iemand te ontmoet wat nie sy gesig op ’n frons trek wanneer ek begin vassit in my woorde nie.

      “TMI,” sê ek.

      “Huh?”

      “Too much information,” verduidelik ek.

      “Ag, ek’t sommer vroeg in my lewe besef hoe vinniger jy jou shortcomings aanvaar, hoe beter,” verduidelik hy. “So vir wat kom jy na ’n nuwe skool in graad elf? Het julle getrek van iewers af?”

      “Nee,” antwoord ek en hou eerder drie meisies dop wat agter ’n selfoon giggel.

      “O, oukei,” sê hy en vang waarskynlik die skimp dat ek nie verder oor die onderwerp wil praat nie.

      “W-waar kom die Beesbal vandaan?” vra ek nuuskierig.

      Andries lag en gooi sy kuif terug. “Dis nie wat jy dink nie. Toe ek klein was, het my tannie vir my ’n bal gekoop met die Hey Diddle Diddle-koei wat oor die maan spring daarop. Ek was mal oor die ding en wou nêrens sonder my ‘beesbal’ gaan nie. Van toe af het ek die bynaam gekry en hy’t bly sit.”

      “Ek kan dit glo,” sê ek beslis.

      “Maar,” sê Beesbal met laggende oë. “Dis ’n lekker icebreaker as jy girls ontmoet.”

      “Daaroor t-twyfel ek nie.”

      “Karlien!” roep Beesbal toe hy ’n blonde meisie op die speelgrond gewaar. “Kom gou hier!”

      ’n Beeldskone meisie kom nadergestap. Sy het die mooiste blou oë, sien ek.

      “Karlien, dis Dewald,” stel hy ons voor. “Dewald, dis Karlien. Sy’s eintlik heel oukei en een van die gevalle waar die heelal genadig was en vir haar breins én beauty gegee het.”

      “Stop dit, Bees!” raas sy en gee hom ’n hou op die boarm.

      “Ek’s mal oor ’n girl wat beskeie is,” terg hy.

      “Haai,” groet Karlien en ignoreer vir Beesbal.

      “L-lekker om jou te ontmoet,” sê ek.

      “Het jy gehoor wat Dewald vir Aldi gesê het?” vra Beesbal met ’n grinnik.

      “Almal in die skool weet al,” sê Karlien terwyl sy haar naels bestudeer. “Jy moet versigtig wees vir haar, Dewald. Aldi gaan jou nou merk.”

      “Sy kan p-probeer,” sê ek braaf, maar wonder waarom almal in die skool so vreeslik bang is vir Aldi.

      “Watter vak het jy hierna?” vra Beesbal.

      Ek haal my rooster uit my hempsak. “Hm … Engels.”

      “Great!” sê hy. “Dan is jy saam met my en Karlien in die klas. Dit gaan bevange wees.”

      Die klok lui en die drie van ons stap aan klas toe. ’n Meisie met raafswart hare kom aangeloop en ek besef ek staar na haar in die verbystap.

      “Ken jy haar?” vra Beesbal en stamp met sy elmboog teen my skouer.

      “Nee,” antwoord ek en draai om en sien hoe die meisie om ’n hoek verdwyn. “S-sy herinner my aan ie-iemand wat ek ken.”

      Daar’s ’n rustelose gefluister toe ek saam met Beesbal en Karlien by juffrou Du Rant se klaskamer instap. Blykbaar het my en Aldi se onderonsie die hele Twitterverse aan die gons met die hashtag #vatsoaldi – wat dit ook al is. Ek en sosiale media is verlangs familie, want ek weet daarvan, maar is nie alewig op my foon soos ander tieners nie. My Facebook-profielfoto – ’n anime-karakter – is twee jaar laas verander.

      Doer eenkant in die klas sit ’n meisie en waai. Ons stap nader.

      “Dewald,” stel Beesbal haar voor. “Hierdie is Nom-Nom. Die coolste girl suid van die ewenaar. Nom-nom, dis Dewald.”

      “Ag, Beesbol,” sê die meisie en gooi ’n skreeulag wat die hele klas laat staar. “Jy was nog altyd ’n charmer en Dewald, my naam is Nomaswazi.”

      “Onthou dit wanneer ek jou eendag vir die matriekafskeid vra!” sê Beesbal en knip vir haar oog.

      “Asof jou familie dit sal waardeer as jy met mý by die dans opdaag.”

      “Wat het jy teen gingers? Ek dog Ebony en Ivory gaan die koerant haal!”

      “Toe, toe, julle!” keer Karlien na Nomaswazi se nuutste vulkaniese lagontploffing. “Hou nou op met julle lawwigheid.”

      Nomaswazi