Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

      Christine le Roux

      Keur 2

      Verborge liefde

      Liefdesvallei

      Tot in ewigheid

      Uitdraai na Ukuthula

      ’n Hele nuwe mens

      Human & Rousseau

Verborge liefde

      Hoofstuk 1

      Roland Meyer stap uit op die stoep van sy gasheer se huis. Hy vee oor sy klam voorkop en haal diep asem. Agter hom hoor hy die sagte dreuning van stemme en nou en dan die fyner geluid van ’n vrou wat lag. Hy stap weg van die oop glasdeur na die punt van die stoep, waar rankplante voor die buitelig die stoep in relatiewe donkerte hul.

      Hy is nie nou lus om verder te gesels nie. Hy is moeg. Dit was ’n lang dag. Maar die kos was uitstekend; hy het nie geweet Esmie kan so lekker kook nie.

      Hy struikel skielik oor ’n paar uitgestrekte bene.

      “Ekskuus tog,” sê hy. Hy herwin sy balans en tuur in die donkerte om te sien oor wie hy geval het. Al wat hy kan sien, is ’n wit, hartvormige gesig, omraam deur die omringende duisternis.

      “Dis oukei,” sê ’n meisiestem gerusstellend. “My been is darem nie gebreek nie.”

      Sy oë is nou gewoond aan die skemerte en hy kyk fronsend na die meisie wat op die stoepmuurtjie sit, haar bene voor haar uitgestrek. Hy kan nie onthou dat hy haar in die huis gesien het nie. Haar hare is in ’n poniestert vasgevang, maar daar het ’n paar haartjies losgekom wat nou los om haar gesig hang. Sy lyk moeg en warm.

      “Ek het net bietjie koelte kom soek,” sê sy verskonend. “Dis onmoontlik warm in die kombuis.”

      Nou verstaan hy. ’n Kelnerin. “Ja, dis warm,” sê hy beleef.

      “Het julle lekker geëet?” vra sy gesellig.

      “Onverbeterlik,” sê hy, nie regtig lus om met die kombuispersoneel te staan en praat nie. “Esmie het haarself oortref.”

      “Ek het die kos gemaak,” sê sy.

      Hy kyk met verskerpte belangstelling na haar. “Het jy? Esmie het al die komplimente aanvaar asof dit haar handewerk was.”

      “Ja, hulle doen dit gewoonlik. Ek gee nie om nie. Dis hoekom hulle my kry.”

      “Is jy die spysenier?”

      “Jy kan dit so noem. Dis my stokperdjie en groot liefde.”

      “Om ander mense se etes vir hulle te kook?”

      “Ja.”

      “Jy’t talent,” sê hy.

      “Ek weet,” antwoord sy onverstoord. Sy steek haar hand uit. “My naam is Victoria Malan.”

      Hy skud haar hand. “Roland Meyer.”

      Sy draai haar kop weg en kyk uit oor die tuin wat subtiel belig word deur die versteekte lamp. “Jy hoef nie met my te praat nie,” sê sy. “As jy alleen hier kom staan het, beteken dit jy’s lus om op jou eie te wees. Ek kan dit verstaan. Julle klets so ongelooflik terwyl julle eet, mens kan jouself nie hoor dink nie.”

      “Ek klets nie!”

      “Maar ek wed jy’t aanmekaar gepraat.”

      “’n Mens moet,” sê hy verontwaardig. “Jy’s dit aan jou gasheer verskuldig. Jy kan nie met ’n mond vol tande daar sit nie, en buitendien is almal sakekennisse en ek wil …”

      “Toemaar,” val sy hom in die rede. “Jy hoef jou nie te verdedig nie.”

      “Ek verdedig my nie.” Hy kom tot verhaal. “Ek dink ek moet teruggaan. Jy seker ook.”

      “Nee,” sê sy saaklik. “My assistent ruim op. Jy dink tog nie ek gaan al die skottelgoed ook was nie?”

      “Ek dink niks nie,” verseker hy haar.

      Sy staan op. “Ek moet seker ingaan. Ek het vir mevrou Beyers gesê ek loop halftwaalf. Sy moet my net betaal, dan is ek weg.”

      Hy bekyk haar. Hy kan nie presies sien wat sy aanhet nie, maar dis ’n donker, totaal vormlose kledingstuk wat haar van haar nek tot haar enkels bedek. Al wat van haar sigbaar is, is haar gesig en hande.

      “Net ’n oomblik,” sê hy. “Ek soek al lankal na ’n spysenier, want ek moet ook een of ander tyd ’n ete gee. Is jy baie vol bespreek, of …”

      Sy vroetel in haar sak en haal ’n effens verfrommelde kaartjie uit. “Hier. Dis my naam en telefoonnommer. Bel as jy op ’n datum besluit het, dan kan ons die spyskaart bespreek.” Dan verdwyn sy om die hoek en die donkerte sluk haar in.

      Effens geamuseer draai hy om en stap terug na die benoude eetkamer, waar die mense dadelik op hom toesak en sy aandag opeis.

      Dis ’n hele paar weke later toe hy weer die kaartjie in sy baadjiesak ontdek en sy sekretaresse inroep.

      “Mevrou Steyn,” sê hy. “Hoe lyk my program vir die volgende paar weke? Ek wil ’n ete gee.”

      Sy slaan haar dagboek oop en begin deurblaai. “Volgende week gaan u China toe en kom eers die vyftiende terug. Die eerste geleentheid daarna …” Sy blaai weer om. “Die naweek van die dertigste is oop.”

      “H’m,” sê hy. “Dis oor vier weke. As ons die uitnodigings vinnig kan uitstuur …” Hy gee Victoria se kaartjie vir haar. “Dit is die naam en nommer van ’n spysenier. Sy kook wonderlike kos.”

      Die oomblik toe mevrou Steyn weg is, buk hy oor die werk voor hom en vergeet van alles. Dan lui die telefoon.

      “Ja?” vra hy geïrriteerd.

      Dis mevrou Steyn. “Ek het juffrou Malan op lyn twee. Sy wil met u persoonlik praat.”

      Hy druk ’n knoppie op sy instrument, ’n diep frons tussen sy wenkbroue. “Juffrou Malan? My sekretaresse sal …”

      “Gaan sy saam eet?” vra sy saaklik.

      “Wel, nee, maar …”

      “Dis jý wat moet besluit wat julle gaan eet,” sê sy. “Ek kook nie sommer net ’n spul kos en sit dit op die tafel nie. ’n Mens moet mense se voorkeure in ag neem. Wie is jou ander gaste? Het iemand dalk ’n allergie vir iets? ’n Voorkeur of afkeur?”

      Hy sug en wens vir die honderdste maal hy het ’n vrou gehad om hierdie soort ding te hanteer, maar hy bedwing hom en spreek af om haar die volgende dag vir middagete te ontmoet.

      Toe Roland die volgende dag op die terras van die restaurant naby sy kantoor vir Victoria sit en wag, wonder hy of hy haar sal herken. Maar hy wonder verniet, want sy lyk presies soos sy daardie aand gelyk het. Ten spyte van die hitte dra sy nie soos die ander meisies ’n bont somersrokkie nie, maar ’n lang donkerbruin rok wat tot op haar enkels hang. Sy dra ook geen grimering nie en haar hare is weer eens in ’n poniestert gebind. Die enigste tooisel is ’n paar enorme goue oorringe wat tot byna op haar skouers hang.

      “Haai,” sê sy, steek haar hand formeel uit en sak dan in die stoel oorkant hom neer. “Net ’n slaai en sodawater vir my, dankie.”

      “Is jy seker?”

      “Ek het vanoggend baie geëet,” sê sy. “Normaalweg hou die gasvrou al die kos wat oorbly, maar gisteraand s’n het met vakansie vertrek en ek moes alles huis toe neem. Die salmmousse het gesmelt, maar Catharina het nie omgegee nie.”

      “Wie’s Catharina?” vra hy nadat hy hul bestelling geplaas het.

      “My kat. Sy leef van oorskiet en flops.”

      “Maak jy dan soms … e … flops?”

      “Nie dikwels nie,” sê sy. “Maar met hierdie hitte is dit ’n gesukkel. ’n Koue sop om mee te begin, dink ek. Komkommer.”

      Hy lyk onthuts. “Jy’t dan nou net gesê jy wil slaai hê?”

      “Ek praat nie van nou nie, ek praat van jou ete. Al is daar ’n donderstorm, gaan dit nie sommer koud word nie.”

      “Nee,”