Eindspel. Wilna Adriaanse

altyd op ’n manier vir hom omgee, maar dalk is dit soos ’n ma vir ’n stout kind omgee. Ek weet ook nie. Verhoudings is nie my sterkpunt nie. Jy kan waarskynlik ’n sielkundige verhandeling skryf oor die keuses wat ek maak, en dis waarom ek wonder of ek nie dalk nog altyd die ding aan die gatkant beetgehad het nie.”

      “Dis daai bleddie sprokies se skuld. Ek het besluit daar is nie ’n manier hoe ek vir Mia ’n sprokie met ’n prins in gaan lees nie. Ek gaan nie nog ’n vrou grootmaak wat haar lewe lank na haar Prince Charming soek nie.”

      “Die arme kind. Ek sal graag wil weet hoe jy dit gaan regkry. Soms dink ek ons is geneties geprogrammeer om dit te doen.”

      “Mel?” onderbreek Antonie se stem hulle.

      Melissa rol haar oë. “Ek dink sy grootste vrees is dat ek sal wegloop en hom met die kinders en die huis en die hond en die tuinier en die huishulp en sy ma los.” Sy roep: “In die sitkamer!”

      Antonie kom ingestap. “Wat maak jy hier?” Hy steek vas toe hy Ellie sien. “Ellie, my magtig. Ek het nie geweet jy is hier nie.” Hy stap nader en soen haar.

      Kort op sy hakke kom die twee peuters ingehardloop. Gee Ellie een kyk en klim dan op haar skoot. “Ellie my iets gebring?” wil die driejarige Mia weet terwyl haar boetie ook gretig sy hand uithou.

      “Soos jy kan sien, word hulle vir die strate grootgemaak. Antonie, praat met jou kinders. My magtig, ’n mens sou sweer hulle is niks gewoond nie.”

      “Julle twee, ’n mens bedel nie so nie.”

      Ellie staan op en haal twee pakkies lekkers uit haar rugsak. “Vra net eers vir julle ma of julle dit al mag eet.”

      “Ons het klaar kos geëet,” snip die seuntjie.

      “Vat julle lekkers en gaan kyk ’n bietjie TV,” sê Melissa.

      “Dis die sielkundige wat vir ander ouers leer om nie die TV as ’n babysitter te gebruik nie,” laat Antonie droogweg hoor.

      “Desperate times call for desperate measures. En jy kan asseblief vir Mr Delivery bel. Ek het nog nie kos gemaak nie.”

      “So het ek geruik.”

      Ellie staan laggend op. “Jou vrou gaan nou vir jou lekker kos kom maak. Ek moet ry.”

      “Hoe gaan dit met jou?”

      “In een stuk.”

      “Jy lyk baie goed.”

      Ellie het hom deur die jare nog altyd jammer gekry. Dit was beslis nie sy skuld dat sy beste vriend hulle twee se verlowing verbreek het nie, maar dis asof hy haar na al die jare steeds nie behoorlik in die oë kan kyk nie. Sy en hy moet miskien eendag alleen ’n bottel wyn oopmaak en die lug suiwer, want sy hou van hom en sy dink Melissa kon nie ’n beter man gekry het nie. En sy hou hom beslis nie verantwoordelik vir die feit dat sy vriend haar op ’n dag nie meer wou hê nie.

      “Jy kan nie nou al ry nie. Eet ten minste eers saam met ons,” sê Melissa.

      “Ek moet by die huis kom. Dit was ’n lang dag. Ek sal jou bel, dan kom kuier julle ’n slag weer vir ’n naweek.”

      Ellie en Antonie groet en dan druk sy Melissa teen haar vas. “Pas jou man mooi op. Hy is nog ’n Prince Charming.”

      Melissa soen haar op die wang. “Pas jou op en kom nou ’n slag terug. Ek mis jou. Of sit net meer gereeld jou selfoon aan.”

      Toe Ellie in die straat indraai, kyk sy terug na waar Melissa en Antonie in die deur staan. Antonie se arms is van agter om sy vrou en die beeld tref Ellie op ’n sagte plek onder haar ribbes. Wat sy nie vir Melissa sê nie, is dat sy letterlik bid hulle twee se huwelik moet hou. Sy het êrens ’n voorbeeld nodig. Hulle soort normaliteit anker haar wanneer die wêreld om haar te deurmekaar raak.

      Nick was sy bord en eetgerei. Op pad huis toe het hy onthou om koffie en melk te kry, en sommer ’n paar vooraf vervaardigde bakkies kos ook in sy mandjie gegooi. Die prentjies op die bakkies het hom honger gemaak, maar hy kan nou nie juis onthou hoe die kos gesmaak het nie. Daar is te veel dinge om aan te dink. En vanaand is daar veral een gedagte wat hy nie afgeskud kry nie. Hy neem sy selfoon en stuur ’n boodskap vir Clive Barnard.

      Het jy dalk ’n selfoonnommer vir McKenna? Die een wat ek nog het, is blykbaar nie meer geldig nie.

      Dit neem ’n rukkie voor Clive antwoord. Nee. Waarom soek jy haar?

      Ek wil haar sommer iets vra wat sy dalk nog onthou van haar tyd by Allegretti.

      Jammer. Ek kan nie help nie.

      Nick lê al toe hy iets onthou. Hy skakel die bedlig aan en vat sy selfoon. Hy google mediese dokters in die Kaap se noordelike voorstede. Na ’n rukkie se soek tussen die blaaie wat opkom, vind hy wat hy vermoed die regte een kan wees.

      Dis een van die sinnelose dinge wat hy destyds gedoen het nadat hy in Ellie McKenna se huis gaan rondkyk het. Hy het uitgevind wie die meisie is wat op ’n klomp foto’s in die huis was. Melissa Calitz. Hy het so pas aan haar gedink. Volgens sy bron daardie tyd is sy met ’n dokter getroud en woon in Tygerberg-heuwels of Welgemoed.

      Hy kry ’n nommer vir die spreekkamer en stoor dit op sy selfoon. Hy sal dit môreoggend skakel.

      Daarna skakel hy nog ’n keer die hospitaal, maar daar is geen nuwe nuus oor Patrice nie. Toe maak hy sy oë toe en laat die naweek se gebeure soos ’n film in sy gedagtes terugspeel. Toe dit niks nuuts oplewer nie, gaan hy ’n entjie terug. Probeer dink aan enige gesprekke wat hy die laaste week of twee met Allegretti gehad het, gesprekke waarvan hy dalk nou eers die konteks verstaan. Maar daar is niks wat uitstaan nie.

      Dis die duiwe, besef Ellie toe sy behoorlik wakker is en die geluide kan eien. ’n Rilling glip teen haar rug af. Die horlosie langs haar bed sê dis drie-uur. Haar Ierse ouma het altyd verwys na “the witching hour” – die tyd wat hekse en geeste op hulle bedrywigste is.

      Die nag behoort aan uile, nie duiwe nie. Sal dit ’n kat wees wat hulle pla? ’n Slang?

      Dit raak weer stil. Daar is geen naggeluide nie. Nie eers die huis maak ’n geluid nie. Dis ’n stil ou huis hierdie. Die huis op die hoogte. Soms, net nadat die son gesak het, is daar ’n krakie of twee, amper soos ’n sug. Sy hou van die plek. Na vyf maande het hulle twee mekaar se grille en nukke agtergekom en is daar ’n vreedsame naasbestaan. Sy voel veilig in die huis. Die dik ou mure is stewig, die dak lek nie. Soos die son al hoe meer noord skuif namate die herfs vorder, is dit asof die vensters wyer word. Die son se strale dieper laat inkom.

      Sy het nie vanaand die uile gehoor nie, besef sy. Sy hou van uile, en was bly toe sy agterkom sy het ’n familie hier agter die huis in die ou buitegebou geërf. Sy wil die storie glo dat uile boodskappe van die ander kant af bring. Daarom luister sy elke aand of sy hulle hoor. Sy gaan staan soms op die stoep om hulle te sien jag. Anders as ander voëls, maak hulle byna geen geluid wanneer hulle vlieg nie. Sy het oor hulle opgelees en agtergekom spesiale vere breek die turbulensie op in kleiner strome, wat die klank demp. Sagte fluweelagtige donse demp die klank nog meer. Stil jagters van die nag en skugter waarnemers van die dag.

      Die duiwe fladder nog ’n oomblik en ’n paar koer voor die stilte weer neerdaal. Onwillekeurig soek-soek haar hand onder die kussing tot sy die koue metaal raak vat.

      Elke oggend as die son opkom en ’n streep oor die houtvloer gooi, belowe sy haarself dit was die laaste nag. Een of twee keer het sy dit al reggekry om in die bed te klim, selfs haar oë toe te maak, maar elke keer moes sy in ’n stadium weer opstaan en haar rewolwer uit die kluisie haal en onder haar kopkussing sit. En selfs dan wil die slaap nie altyd kom nie.

      Sy staan op. In die kombuis skakel sy die ketel aan, dan gaan trek sy haar warm sokkies aan en gooi ’n trui oor haar kop. Die kamer wat sy as studeerkamer ingerig het, is aan die ander kant van die huis. Die lamp op die lessenaar flikker ’n keer of wat toe sy dit aanskakel. Daar lê stapels papier. Sommige is in lêers, maar die meeste bladsye is in hopies. Sy kan toe-oë haar weg deur al die papierwerk vind.

      Sy