Anderkant die vloedwaters. Helene de Kock

antwoord hy geesdriftig, “so iets is suiwerder as genot. Dis . . .”

      “Geluk. Dis wat dit is. ’n Mens is op so ’n tydstip byna volkome gelukkig. Alle ander dinge vervaag.”

      Tot sy oë lag saam.

      “Jy’s reg!”

      Hy neem ’n slukkie van die sjerrie, tuur ’n oomblik in die glasie en sê toe: “Ek is bly ek het jou leer ken, Lindie. Waarom het ons nog nie voorheen so gesels nie?”

      “Jy was nog nie voorheen laat nie. Berou doen iets aan jou!”

      Hy lag lekker, en toe hulle saam met die ander by die keurig gedekte tafels gaan aansit, is hy volkome ingestem vir ’n heerlike aand.

      Toe hy haar laat die aand by die koshuis gaan aflaai en sy uit die motor wil klim, hou hy haar lig aan die arm teë.

      “Mag ek jou soen?” vra hy sag, en toe sy woordeloos knik, kelk hy haar gesig in sy hande en soen haar voorkop, haar wange en haar mond asof sy ’n klein dogtertjie is vir wie die nagsê ’n ritueeltjie is.

      “Jy het my nog nie gesê watter parfuum jy verkies nie,” sê hy sag.

      “Nie Angelique nie,” glimlag sy en raak skugter met haar vinger aan die kuiltjie in sy ken.

      “Wat dan?” vra hy geïnteresseerd en leun agteroor.

      “Ek . . . weet nie . . . Miskien kan jy my sê. Ek is nie werklik op die hoogte met dié dinge nie . . . enne . . . eintlik behoort ek te wees . . .”

      “Jy is op die hoogte van alles wat saak maak, meisietjie,” sê hy. “Hierdie ander dinge is sommer net ’n spel.”

      “Ek sien . . .” mymer sy. “Jy stem dus saam met Balzac.”

      “Hoe bedoel jy nou?” vra hy geamuseerd.

      “Frans is my ander hoofvak. Ek weet wat Franse skrywers alles gesê het. Balzac het beweer flankeer is ’n wetenskap.”

      Hy frons.

      “En jy dink ek flankeer met jou?”

      Sy knik.

      Hy lag.

      “Jy is weer eens reg. Maar een ding moet jy onthou, Lindie, ek pak alles in die lewe met erns aan. Glo my maar . . .”

      “Ek glo jou, doktor Linde. Maar nou moet ek gaan. Môre moet ek weer skoolhou, en . . . wat die parfuum betref, moet dit eksoties wees. Dit moet my laat dink aan ’n sonnige eiland en aan warm, blou waters . . .”

      “Speserye,” sê hy. “En ’n sweempie ilang-ilang.”

      Die woorde bly haar by, bekoor haar, sodat sy stil haar kamer binneglip en in die donker op die bed gaan sit met haar beste rok en al. So kry haar twee vriendinne, Karien en Hannah haar.

      “Wat sit jy so?” wil Hannah dadelik weet en skakel ewe prosaïes die lig aan sodat Lindie haar oë vinnig knip.

      “Jy kan mos sien hoekom sy so sit,” sê Karien en sak op die stoel by die lessenaar neer. “Die man het haar in sy mag, dis duidelik.”

      “Ag, loop slaap,” glimlag Lindie en staan traag op om te begin uittrek. Hannah val skuins op die bed neer en betrag haar aandagtig.

      “Hm, ek sien nou ook wat Karien sien. Jy het die skoot hoog deur en ook nie van vandag af nie. Dis net vanaand sigbaarder.”

      “Ek wens julle wil ophou,” sug Lindie. “Ek en Bernard Linde het bloot saam ’n geselligheid bygewoon.”

      Lindie stroop die rooi rok van haar af en binne ’n paar oomblikke het sy ’n ligroos nagrokkie aan. Sy lyk bitter jonk, en Karien sug hoorbaar toe sy sê: “Moenie vir ons kwaad wees nie, Lindie. Kom sit en luister.”

      “Ek sal, ja,” glimlag Lindie en gaan sit langs Hannah. Sy krap in haar bedkassie se laai, haal ’n groot stuk sjokolade uit en breek dit in drie dele.

      “Hier, eet dit op, want ons het nog ’n hele doos vol. Bernard het dit vir my gegee. Ek weet wat julle wil sê. Doktor Linde is ’n deurtrapte oujongkêrel. Wat laat jou dink dat hy nou ewe skielik sy alleenloperbestaan sal laat vaar? Dink jy werklik dat jy mooier en interessanter is as al die ander meisies wat hy voor jou die hof gemaak het?”

      Hulle weet eintlik nie wat om te sê nie. Sy glimlag.

      “Ek dink dit nie, hoor. Ek weet nie waarom Bernard my nou juis uitgesoek het nie. Dit kon ewe goed een van julle gewees het. Volgens hoorsê het hy nog nooit enige meisie langer as drie of vier maande uitgeneem nie. Ook nie op universiteit nie. ’n Joolkoningin, ene Marina Britz, het glo die langste rekord as metgesellin van die hartebreker, Bernard Linde. Hy het vier maande lank met haar uitgegaan. Hy het haar selfs huis toe genooi en sy het ’n paar naweke by hom en sy weduweemoeder deurgebring. Dié verhouding, of wat ’n mens dit ook al wil noem, het skielik geëindig nadat mevrou Linde by ’n teepartytjie laat blyk het dat Bernard nou eindelik tot rus gekom het. Interessant, nè?”

      Die ander twee sit haar muisstil en aanhoor. Oplaas fluit Hannah onvroulik.

      “Waar hoor jy dit alles?”

      “Navraag gedoen. Ek het toevallig eendag besef dat ek en Bernard ’n gesamentlike vriendin het. Hy weet dit nie, maar sy ou skoolvriendin, Anne Fourie, is ook ’n goeie vriendin van my. Ek het haar leer ken toe sy en my broer ’n ruk lank uitgegaan het. Sy het my alles van Bernard vertel toe ek haar uitgevra het. Toe maar, sy het my ook gewaarsku. Maar helaas, my liewe, welmenende vriendinne, haar waarskuwing, soos julle s’n, het op dowe ore geval. Ek is dol verlief op doktor Bernard Linde.”

      Daar sak ’n geskokte stiltetjie neer. Hannah verslind drie blokkies sjokolade sonder dat sy dit werklik agterkom. Karien sit verslae terwyl die sjokolade in haar hand smelt.

      “Nou ja . . . ek neem jou nie kwalik nie. Die man is verskriklik aantreklik. So groot en bonkig. En dan die gitswart hare en blou oë. Dis genoeg om enige vrou die kluts te laat kwytraak,” sê Karien oplaas.

      “Hou jou in,” vermaan Hannah. “Ons is hier om die vuur te blus, nie om olie op die vlamme te gooi nie.”

      “Skryf jou leerlinge môre toets oor idiome?” vra Lindie skalks en knipoog vir Karien. Dis genoeg om hulle al drie aan die giggel te sit, en teen die tyd dat hulle klaar gelag het, is Hannah sommer ergerlik.

      “Dis g’n grap nie! Ek sal jou elke keer teen Bernard Linde waarsku. Sy soort trou nooit, glo my.”

      “Dalk is jy reg, Hannah,” sê Lindie met ’n sug. “Dalk verspil ek my tyd. Maar ek gaan nietemin probeer. Ek kan ook nie anders nie. Elke spesie is trou aan sy aard, en my gene is van die soort wat nie moed opgee nie. As ek ’n plant was, sou ek seker ’n olieboom gewees het. Sy saad kan glo jare lank lê en dan eers . . .”

      Sy bly ’n rukkie stil.

      “Ek weet,” sê sy eensklaps doodmoeg. “En die saak is al so ver heen dat ek nie meer daaroor kan redeneer nie. Ek wil hom net hê, dis al. Ek sal wag en wag tot hy dit besef en my ook wil hê!”

      “O hemel,” sug Hannah, vat ’n hele hand vol sjokolade en verorber dit stilswyend. Oplaas sê sy net: “Nou ja, my skouer sal hier wees as jy dit dalk nodig kry!”

      “Dankie . . .” prewel Lindie half ingedagte, trek haar knieë tot by haar ken op en vou haar arms daaromheen. “Maar dalk is dit nie nodig nie . . .”

      “Natuurlik nie,” paai Karien en tik haar vrolik onder die ken. “Jy gaan die vrou wees wat hy op langelaas nie kan weerstaan nie. Jy moet net die sagte plek in sy harde hart vind, jong!”

      Bernard sit in die donker op die stoep en koffie drink en hy oordink die verloop van die aand. Polka en Masurka lê by sy voete met kwispelende sterte. Hulle hou elke beweging van hom stip dop. Af en toe smak hy sy lippe en dan spring hulle opgewonde op om maar net weer terug te sak as dit blyk dat hy nie wil gaan stap nie. Oplaas sit hy die leë koffiebeker op die stoepmuurtjie neer en sug