Seisoen van die skimmelson. Helene de Kock

      Sy gesig lyk oud in die oggendlig.

      “Ag, Pa . . . ek is jammer,” fluister Madel hulpeloos.

      ’n Gloed het oor Gerda se gesig gesprei. Haar oë blits.

      “Wat gaan aan? Wat gaan onder my neus aan waarvan ek niks weet nie?”

      “Jy het gehoor, vrou,” antwoord Piet ferm. “Sy en Wiam gaan nie meer trou nie. Sy het ’n beurs gewen om ’n jaar lank in die buiteland sang te gaan studeer.”

      “Dit sal ek nie toelaat nie!” sê Gerda, en daar is histerie in haar stem.

      “Dis buite jou jurisdiksie,” sê Piet. Hy kom binne en vat haar stewig aan die arm. “Kom, Madel moet aantrek sodat sy die Du Preez’s van haar besluit kan gaan verwittig. Jy en sy kan later die saak uitstryk – dis te sê as julle dit kán doen.”

      Toe hulle uit is, besef Madel dat sy haar asem ophou, en sy laat dit met ’n sug uit. So ja, dit is verby. Nou weet haar ma. Storms sal daar wel nog wees, maar dit was hierdie konfrontasie wat sy die meeste gevrees het. Nou lê die besoek aan die Du Preez’s van Vinkvlei nog voor.

      Sy gaan stort en trek vinnig aan. Vir ontbyt sien sy nie kans nie, en besluit om sommer te stap. Dalk doen die vars lug haar goed.

      Dit is wondermooi dié tyd van die jaar, en dit is asof Madel ligter van gemoed voel toe sy deur die groen veld stap. Haar oë streel oor die bekende blou berge op die horison, oor die geelbruin sandsteenkoppe wat nader lê en die sagte deining van die koringlande vlak by haar. Sy spring glimlaggend oor die ses groot klippe om oorkant die spruit te kom, en dink hartseer terug aan die talle male wat sy en Wiam so gespring het.

      Sy voel lus om net daar op die lap kweek onder die wilgers te gaan lê en herinneringe oor haar te laat spoel, maar druk deur en loop met die uitgetrapte paadjie na die mooi sandsteenopstal.

      Sy tref die twee ou mense op die breë voorstoep aan waar hulle soos gewoonlik by ’n ronde tafeltjie hul ontbyt sit en nuttig. Hulle staan al twee op toe hulle haar gewaar, en toe sy nader kom, sien sy dat tant Nella se oë rooi gehuil is. ’n Koue beklemming pak haar beet, en haar mond voel droog toe sy hulle groet.

      “Kom sit, my kind,” sê oom Kasper. “Kom sit maar . . . ons weet alles – Wiam het vanoggend vroeg geskakel.”

      Madel se lippe beef toe sy tussen hulle op die ou bekende riempiestoel gaan sit.

      “Is julle baie . . . kwaad vir my?” vra sy en voel trane in haar oë opstoot. Die eerste maal besef sy watter verskriklike teleurstelling dit vir hulle moet wees. Hul hele lewe draai om Wiam, hul briljante en enigste seun; sy geluk is al wat tel.

      Tant Nella lê egter ’n sagte hand op haar arm en oom Kasper skud sy kop.

      “Nee, kinta, ons kan mos nie vir jou kwaad wees nie. Dis dinge van die hart dié . . . mens verstaan dit nie.”

      “Dankie,” sê Madel, “baie, baie dankie.”

      “Dis maar goed so, Madel,” sug tant Nella. “Wiam het ook gesê ons moet dit nie vir jou moeilik maak nie. Maar ek wil net weet, sal jy óóit eendag met hom trou?”

      Madel kyk haar reguit aan, maar haar blik skuif weer weg na waar die berge skerp teen die oggendlug afgeteken lê. Toe skud sy haar kop.

      “Ek weet nie, tante,” sê sy, en die woorde voel loodswaar in haar gemoed.