Satyn Omnibus 4. Ettie Bierman

kan nie vir hom kwaad bly nie.

      Lagplooitjies kreukel langs haar oë. “Jy moet gaan vir ’n oudisie vir ’n rol in ’n sepie.”

      Franco lag nie saam nie. “Ek het oorspeel. My woorde was te kras.”

      “Krisiskontrole,” spot sy. “Om te keer dat ek in jou mooi, skoon vliegtuig mors.”

      “Dit kon ’n krat gewees het, met kougom aanmekaar geplak, jy sou nie eens opgelet het nie.”

      “Al wat ek opgelet het, was dat daar nêrens ’n lugsieksakkie was wat ek kon gebruik nie, indien nodig.”

      “ ’n Oorsig,” erken hy, “wat dadelik reggestel sal word. Soos die kwessie van ’n twee-weke-proeftydperk. Dit was onbillik, maar ek wou jou uitkomkans bied as jy nie op Balelapa kon aanpas nie.”

      “Dankie.”

      “As ek aanbied om vanaand kos te maak, is ek vergewe?” vra hy mooi.

      Sy dink eers na. “Solank jy nie die kaviaar laat aanbrand nie.”

      “Belowe. En ook nie die soufflé laat platval nie.”

      Niel kon skaars bokspap maak. En in die proses het hy die hele kombuis vol skottelgoed gelaat, wat sý agterna moes opwas. Aralie kom agter dis lekker om bederf te word en gee oor sonder teëstribbeling. “Ek sal môre dubbel my kant bring,” belowe sy.

      Sy gaan na die woonwa en soek ’n handdoek en skoon T-hemp. Om bederf te word deur ’n man wat jou hartkloppings gee … Wat meer het ’n vrou in die lewe nodig? ’n Bad, ’n skropborsel en ’n bottel sjampoe, probeer sy rea­listies bly.

      Sy moenie idees kry oor hierdie man nie. Al hoekom hy haar kos gee, is om haar kragte vir môre op te bou.

      Toe sy uit die woonwa kom, is Franco buite by ’n braaier besig.

      “Ek het nie baie klere saamgebring nie en het net een kas nodig. Jy kan die res kry vir jou goed,” bied sy aan.

      Hy breek ’n paar doringhouttakke en bondel koerant­papier tussenin. “Dankie, ek sal kyk.”

      Aralie het gehoop op ’n bad, maar daar is net twee storte. Darem skoon en met warm water, te danke aan die gasgeiser. Sy voel lugtig sonder ’n deur wat kan toemaak, maar troos haarself dat Franco waghou en dat die boskamp stil is. Tian se bakkie is weg en daar’s nie mense by die ander woonwaens nie.

      Sy spits haar ore, maar al wat sy hoor, is ’n korhaan wat na sy maat roep: So wrragtag! So wrragtag! Hoop maar vir die beste, besluit sy en trek haar T-hemp en denim uit.

      Dis salig … Lekkerder as treinry en vyekonfyt. Sy maak haar oë toe, lig haar gesig onder die stortkop en voel hoe die stomende water ’n lafenis is wat die moegheid, spanning en spinnerakke in haar kop wegspoel. Om te vergoed vir die gemis aan badolie gebruik sy ’n milde hoeveelheid sjampoe.

      Haar ore is vol seep en die water raas. Sy hoor nie die naderende voetstappe nie, net vaagweg ’n stem wat praat – na iemand roep.

      “Hallo, Franco! Du bist zurück?” vra ’n manstem in Duits.

      Aralie se oë vlieg oop. In die deuropening staan ’n vreemde, ouerige man, versteen soos ’n soutpilaar. Sy ruk byna die reling af toe sy soos blits haar handdoek opraap en om haar drapeer.

      “Sperrgebiet!” roep sy in haar verroeste skool-Duits uit. Toe hy verstar bly staan, diep sy nog ’n woord uit haar geheue op: “Verboten!” Verbode is ’n woord wat hy sal verstaan.

      “Wragtag … ein Mädchen!” stotter hy.

      Sy kan nie onthou wat “loop” in Duits is nie. “Gehen!” probeer sy.

      Voor hy kan reageer, kom Franco vervaard ingehardloop. Sy oë lyk soos sopborde en hy swaai wild met sy arms. “Hans, uit! Aus! Hieraus!”

      Dit bring die Duitser in rat. Hy druk sy hande voor sy oë en skuifel blind in die rigting van die deur.

      “Jy ook, meneer Conradie!” gebied Aralie. “Loop! Ja, dadelik! En moenie loer nie!”

      “Nooit!” Hy plooi sy mond in ’n bedeesde lyn. “Nie eens met een oog nie, al is die versoeking groot.”

      “Lag jy?” vra sy dreigend.

      “Hoegenaamd nie,” verseker hy haar. “Dis ’n ernstige saak.”

      “Loop!” herhaal sy. “En vat daardie soutpilaar saam!”

      Franco lei Hans Schreuder aan die arm buitetoe. Voor die twee hulle uit die voete maak, roep Franco tergend oor sy skouer: “Nogal ’n oulike moesie daardie een op jou sitvlak.”

      Aralie val daarvoor en gryp na die handdoek, net om te voel alle agterste dele van haar anatomie is veilig bedek. Sy antwoord nie, maar die koekie seep wat hom teen die rug tref, is bewys dat sy wel gehoor het.

      “Moet ek die seep terugbring?” bied hy sedig aan. “Waarmee gaan jy was?”

      ’n Onheilspellende stilte volg en Franco waag dit nie verder nie.

      “Jy kan nou maar jou oë oopmaak, Herr Schreuder,” gee hy toestemming en stoot Hans in die rigting van sy woonwa.

      “Es tut mir leid,” prewel Hans verskonend.

      “Bitte. Dis nie jou skuld nie. Ek wou jou waarsku, maar ek was te laat. Toe maar, die handdoek was darem groot genoeg om alles toe te maak.”

       “Ach so?”

      “Ja, en gelukkig het jy nie jou bril opgehad nie.”

      “Nein, óngelukkig,” korrigeer hy met ’n droë laggie. Dan wil hy weet vir wie se gebruik die Mädchen daar is.

      “Niemand s’n nie, net vir die diere se gebruik. Sy is ons nuwe veearts. Tierveto.”

      “Ach, jammer …”

      Franco klap hom troostend op die skouer. “Hoe vorder jou impakstudie?”

      “Danke gut.”

      “Vra maar as jy hulp nodig het,” bied Franco aan en loop om na sy vuur te gaan kyk.

      Toe Aralie tien minute later skoon, droog en kuis aangetrek uit die badkamer kom, is Franco besig om biefstukke op die kole om te draai. Hy het twee kampstoele reggesit, en ’n tafel met tamaties, broodrolletjies en twee glase rooiwyn.

      Hy is versigtig om nie haar oog te vang nie en kyk doer ver oor die donker horison. “Mooi aand, is dit nie?” merk hy luiters op.

      Aralie kyk agterdogtig na hom, nie gerusgestel deur die neutrale stemtoon nie.

      “Dit lyk na reën,” las hy vroom by.

      “Plaas dat jy simpatiek is, vind jy dit ’n grap,” verwyt sy. “Jy het belowe jy sal iets by die ingang hang om die mans te waarsku as ek die badkamer gebruik.”

      “Ek wou, maar ek kon nie betyds ’n pienk dingetjie opspoor nie. Het jy nie dalk vir my iets frillerigs te leen nie?”

      “Nee.” Sy swaai haar nat hare oor haar skouers en hang die handdoek oor ’n tenttou. “Gebruik liewer ’n rooi vlag, dis meer geskik.”

      Sy klink nie regtig kwaad nie, nie soos op die vliegtuig nie. Hy laat vaar die speelsheid en raak ernstig.

      “Hans Schreuder is bysiende en het nie sy bril opgehad nie. Daarsonder kan hy skaars ’n armlengte voor hom sien. Jy was ’n vae, wasige beeld, sonder detail. Hy het niks gesien wat hy nie moes nie.”

      “Regtig?” dring Aralie aan.

      Hy knik met sy kop na die nabygeleë vlei, van waar ’n gekwaak opklink. “Sowaar as wat elkeen van daardie paddas ’n manel dra.”

      Bysiende? Noudat sy dit weet, sak Aralie se ontsteltenis. Die storthokkie was boonop vol stoom en