Die erfgename van La Provence. Tryna du Toit

passaat gekry het.”

      Dis of die gedagte aan die vreemde nuwe land wat op haar wag haar keel laat toetrek, en effens uitdagend vervolg sy: “Oom Jacques hou natuurlik al jare aan dat ons na hom toe moet kom – hy was oortuig dat my moeder aan die Kaap weer gesond sou word – maar sy was te swak om die reis te onderneem. Ek hoop maar net ek en Pierre sal vir hom ’n hulp kan wees en nie net ’n las nie.”

      Die ou kaptein glimlag effens.

      “Dis ’n interessante land, met wonderlike geleenthede vir jonk en oud. Ruim, vriendelik en gasvry, met ’n heerlike, gesonde klimaat. Anders as waaraan u gewoond is, maar nietemin interessant. Ek is seker u sal baie van die mense en die dorp aan die voet van Tafelberg hou. En ek is seker hulle sal net so baie van u hou. Daar is ’n groot skaarste aan hubare jong dames aan die Kaap en ’n aantreklike, intelligente jong dame soos u sal groot opwinding onder die jong koloniste veroorsaak!”

      “Ek het nie na die Kaap gekom om ’n man te soek nie, kaptein Alkema,” sê sy styf, maar die gedagte aan Eugène Leendert laat haar tog bloos.

      “U sal uself nie kan help nie, mejuffrou,” sê hy. “Sorg maar net dat u ’n goeie keuse maak!”

      “Ek het geen plan om te trou nie, in elk geval nie met een van die koloniste van wie u praat nie. Volgens wat ek hoor, is hulle meestal maar ’n onbeskaafde, barbaarse klomp.”

      Weer verskyn ’n vlugtige glimlaggie op die harde, verweerde gesig van kaptein Alkema.

      “’n Interessante land, het ek gesê, mejuffrou Mathilde, en ek dink daar wag ’n paar verrassings op u! Ek gaan ’n voorspelling waag: ek voorspel dat wanneer ons vloot oor ses maande van Batavia terugkeer, u reeds die vrou van een van die onbeskaafde jong mans sal wees!”

      “Asseblief, kaptein,” sê sy onthuts. “As ek dink dat daar werklik so ’n gevaar bestaan, reis ek verder saam met u na Batavia.”

      Later die oggend, terwyl sy droomverlore tuur na die mistige horison, kom iemand langs haar staan. Dit is Francina van Aarde, ’n jong meisie van sowat agtien jaar wat in die geselskap van ’n ouerige dame, die vrou van ’n amptenaar in Batavia, saam tot by die Kaap reis om daar met ’n jong boer te trou. Francina is ’n weeskind wat by familie grootgeword het en die huwelik is deur bemiddeling van familielede van die aanstaande bruidegom gereël. Vir die arme weeskind wat ’n harde, ondankbare bestaan in haar oom se huis gehad het, was dit sekerlik ’n uitkoms, maar haar kalm aanvaarding van die situasie, haar sekerheid dat alles sal regkom – terwyl haar aanstaande bruidegom ’n volslae vreemdeling vir haar is – het Mathilde heimlik ’n bietjie geskok.

      “Is dit nie wonderlik nie!” sê die meisie langs haar sag. “Ek moet myself kort-kort knyp om seker te maak dat ek nie droom nie.”

      “Dit is wonderlik! Ek is te bang om weg te kyk ingeval Tafelberg dalk weer in die see verdwyn.”

      ’n Rukkie is dit stil tussen hulle, dan vra Mathilde: “Sal jou verloofde daar wees om jou te ontmoet?”

      “Ek dink so – ek hoop so.”

      Mathilde kyk na die jong meisie, getref deur iets in haar stem. Sy sien die opgewondenheid in die blou oë, die ongewone kleur op die maer wange en impulsief sê sy: “Francina, jy is so kalm, so seker van jouself. Twyfel jy nie ook soms nie? Is jy nie bang nie? Om na ’n wilde, vreemde land te kom, om te trou met ’n man wat jy glad nie ken nie? Ek moet erken, jy het meer moed as wat ek het.”

      “Dit het nie soveel moed geverg nie. Ek sou enigiets doen om weg te kom uit daardie haatlike huis waar ek net vernedering geken het. Hierdie aanbod was soos ’n antwoord op my gebede.”

      Mathilde lê haar hand vlugtig op die jonger meisie se arm.

      “Ek dink jy is baie dapper en ek hoop jy sal in die nuwe land die geluk vind wat jy in jou eie land nie geken het nie.”

      Francina knik dankbaar.

      “Dit is ’n wonderlike geleentheid vir my. Ek weet ek is nie mooi nie, het nie veel geleerdheid nie en bring nie ’n bruidskat saam met my nie, maar ek kom uit ’n goeie familie, is jonk en sterk en nie bang vir harde werk nie. Ek sal my bes doen om vir Hans ’n goeie vrou te wees.”

      “Ek dink Hans is gelukkig om so ’n vrou te kry,” sê Mathilde in alle opregtheid.

      “Dink jy so?” vra Francina en daar is verlange in haar stem. “Dis al wat my hinder. Ek is so bang Hans sal teleurgesteld wees. Hy verwag dalk iemand heeltemal anders …”

      “Hy sal nie teleurgesteld wees nie,” sê Mathilde beslis, terwyl sy met nuwe begrip na die meisie kyk. Dis die eerste keer dat Francina so openlik met haar praat en sy besef nou dat daar meer in die meisie skuil as wat sy oorspronklik gedink het. Gedurende die reis het hulle, vreemd genoeg, nie veel met mekaar te doen gekry nie. Francina het die meeste van haar tyd saam met mevrou Van Ryswyck – die dame onder wie se beskerming sy gereis het – en haar jong dogtertjie deurgebring. Sy het hulle verpleeg toe hulle albei siek was en selfs nadat mevrou Van Ryswyck beter was, het Francina nog vir die kind, wat maar baie lastig was, gesorg. Dis waar, sy is nie mooi nie. Sy is te maer en kleurloos en lyk ouer as haar agtien jaar, maar daar is tog iets soets in haar gesig. Die jare van swaarkry het haar nie verbitter nie, maar haar ’n innerlike krag gegee wat haar in haar nuwe lewe goed te staan sal kom. As Hans maar net die verstand het om te besef wat ’n juweel hy in werklikheid kry!

      Mathilde se glimlag is onverwags warm. “Ek sal graag jou en Hans se troue wil bywoon indien dit enigsins moontlik is. En jy moet gou vir my kom kuier. Ek sal baie graag wil hoor hoe jy van die nuwe lewe hou.”

      “Dankie. Ek weet natuurlik glad nie waar ek gaan woon en wat die omstandighede is nie, maar ons sal mekaar seker weer raakloop. En ek hoop jy sal ook gelukkig wees in hierdie nuwe jong land.”

      “Dankie,” sê Mathilde op haar beurt, geraak deur die hartlikheid in die meisie se stem. “Ek weet nog nie presies wat my planne is nie. Dis … dis nog glad nie ’n uitgemaakte saak dat ek aan die Kaap gaan bly nie.”

      “Jou broer is vasbeslote om hom daar te vestig.”

      “Pierre is nog ’n kind. Hy stel hom dit alles so romanties voor; as hy besef hoe anders die lewe in werklikheid is, sal hy miskien nie so gretig wees om te bly nie.”

      “Ek stel my dit ook as ’n wonderlike land voor,” sê Francina skamerig. “En ek dink die mense wat die land mak maak, is net so wonderlik.” Sy kyk na Mathilde en daar is openlike bewondering in haar blik. “Ek het al baie van die jong manne aan die Kaap gehoor: hulle moed, hulle onverskrokkenheid, hulle galantheid – maar as daar onder hulle nie een is wat jou kan oorreed om hier in die Kaap te bly nie, sal hulle in my oë maar ’n treurige klomp wees.”

      Mathilde het die gesprek in ’n ander rigting gestuur en maar gehoop dat Francina nie die skielike blos op haar wange raaksien nie.

      Langsamerhand, soos die son hoër en hoër die blou lug ingeklim het, het die berg groter en helderder geword, maar later het die lug bewolk geraak en het Tafelberg in die grys mistigheid verdwyn. Die res van die middag het die reën hulle onderdek gevange gehou, maar toe Mathilde en Pierre die aand weer op dek gaan om ’n bietjie asem te skep voor hulle gaan slaap, het die wolke verdwyn en die sterre helder bokant hulle koppe geflonker. Reg voor in hulle pad hang die Suiderkruis, blink en skitterend, en teen die kim is die donker skaduwee van die berg.

      “Land van die Suiderkruis,” sê Mathilde saggies en ’n skielike rilling, deels huiwering, deels verwagting, gaan deur haar. Sy trek haar mantel digter om haar en ’n lang ruk staan sy en Pierre nog daar met die koel, klam seebries in hulle gesigte, hulle oë op die donker skaduwee van die berg.

      “Die laaste aand,” sê Pierre en Mathilde knik. Dis ’n wonderlike gedagte dat hulle môreaand, na drie en ’n half maande op see, weer in ’n skoon, gemaklike bed sal slaap met die vaste grond onder hulle voete. ’n Oomblik laat sy haar kop in ootmoed en diepe dankbaarheid op haar arms rus. Dan, met ’n laaste blik na die vriendelike aandhemel en die donker vlek wat Tafelberg is, sê hulle goeienag en gaan onwillig na