Somer van die rooi robyn. Annelize Morgan

hy geamuseerd lag.

      “Ek het baie vyande, señorita, omdat ek baie mense se vertroue al geskok het. Ek het u vader niks anders belowe as om u met my skip te laat reis nie. Dis nie ’n passasierskip nie en ek het hom met ander woorde ’n groot guns bewys.”

      Nicole word yskoud. Hy ontken dat hy haar vader enigiets belowe het, maar sy weet ook nie wat tussen die twee gesels is nie. Haar pa moes tog vertroue in hierdie man gehad het, anders sou hy nie toegelaat het dat sy saam met hom Kaap toe gaan nie.

      Hy kyk ondersoekend na haar toe sy niks sê nie.

      “Hoekom het u so lank geneem om hier te kom, señorita? Het u alleen gereis?”

      “Die koets waarmee ek gereis het, het twee keer gebreek en daarom is ek laat. In Toulouse moes ons ’n hele paar dae oorstaan. Wat die laaste deel van u vraag betref, ja, ek het alleen gereis.”

      Dit bring weer ’n flikkering na sy donker oë.

      “As jy my dogter was, sou ek twee duennas met jou saamgestuur het.”

      “Ek is nie u dogter nie, monsieur.”

      Hy lag.

      “Dank die hemel daarvoor! Nou goed, die skip seil om tienuur die oggend uit die hawe. Sorg dat u en u bagasie om seweuur by die loopplank is.”

      Sy kyk met ’n ligte frons na hom, onseker van wat om te doen.

      “Is dit ’n bevel?”

      “Ja, ek sal sonder u vertrek en dit sal my nie in die minste hinder nie.”

      Sy staan op en sit haar glas wat nog half vol wyn is op die tafeltjie neer.

      “Dit glo ek goed, monsieur.”

      Hy glimlag.

      “Dan verstaan ons mekaar. Net nog een ding … u kajuit sal reg langs myne wees. Dis dalk ’n goeie idee om dit deurentyd gesluit te hou. So ’n reis kan lank en eensaam vir ’n man word en daarby bedoel ek nie net vir myself nie. Buiten twee ander vroue, sal u die enigste aan boord wees.”

      Nicole sluk.

      “Dankie dat u my gewaarsku het.”

      Hy stap saam met haar na die voordeur en stuur sy bediende om die koets te gaan haal. Dan draai hy na Nicole.

      “U koets het reeds vertrek en ek stuur u met my private rytuig terug na Barcelona.”

      Sy kyk onbegrypend na hom.

      “Maar ek het die koetsier dan gesê om te wag!”

      Hy lag sag, geheimsinnig.

      “En ek het hom teruggestuur. Ek het verwag dat die onderhoud effens langer sou duur.”

      Nicole se hart klop swaar in haar keel. Op hierdie oomblik sien sy glad nie uit na die reis na die Kaap nie. Dit gaan ’n moeilike reis wees en dit gaan byna onmoontlik wees om Da Silva altyd te vermy.

      Sy rytuig hou by hulle stil en hy help haar in die koets. Die aanraking van sy hand stuur ’n ligte rilling langs haar ruggraat af. Dan ruk sy haarself reg. Hy is ’n man in elke sin van die woord en sy mag nie haar hart laat voorskryf nie. Vroue beteken vir hom bloot plesier en hy sal haar net as nog ’n oorwinning beskou.

      Sy groet hom koel en dan vertrek die rytuig. Nicole steel ’n kykie terug na die pragtige villa en sien hom nog daar op die onderpunt van die trap staan, terwyl hy die koets agterna kyk. Sy wens sy weet wat in sy gedagtes omgaan. In haar eie is daar net verwarring.

      Op pad terug probeer sy haar gevoelens ontleed, maar sy kan nie. Hy is vreemd en enig in sy soort. Sy kan die beeld van sy aantreklike gesig, die vreemde vonkel in sy donker oë nie uit haar gedagtes verban nie. Ramirez da Silva is ’n man vol teenstrydighede, besluit sy. Hy is sjarmant, maar sy weet ook dat hy gewetenloos kan wees. Daar is ’n gevoel van mag omtrent hom wat sy nie kan verklaar nie. Hy laat almal om hom nietig en onbelangrik lyk. Sy verstaan nou wat Maria bedoel het toe sy gesê het dat die man ’n magnetiese persoonlikheid het. Sy was die hele tyd intens bewus van hom en sy weet dat sy dieselfde sou gevoel het al was die vertrek vol ander mense. Hy vul ’n geselskap met sy teenwoordigheid al praat hy nie ’n woord nie.

      Sy sit terug teen die sagte kussings en maak haar oë toe. Hoe lank sal die reis duur? Twee maande? Drie maande? En elke dag sal sy hom sien en sal sy sy stem hoor. Skielik is die gedagte daaraan nie meer vir haar so skrikwekkend nie. Dit is amper asof sy na die reis uitsien.

      Nicole skrik vir haar gedagtes. Hy het elke vrou aan sy voete en hulle val oor mekaar om sy guns te wen. Gaan sy haarself nou by hulle geledere voeg? Sy sit regop. Sy sal haar teen sy sjarme moet staal en haar afsydig teenoor hom moet hou as sy nie ’n gek van haarself wil maak nie.

      Maria staan handewringend voor die herberg se deur. Sy keer Nicole voor toe die meisie na haar kamer wil gaan.

      “Ek het my asvaal geskrik toe die koets sonder jou hier aankom! Jy moes nooit na hom toe gegaan het nie! Hy sal jou goeie reputasie groot skade aandoen en dan sal ek my dit tot die dag van my dood verwyt.”

      “Daar is niks om bekommerd oor te wees nie, madame. Die skip vertrek Vrydagoggend en ek sal daar wees, omdat my ouers my op die El Mar verwag.”

      “Ag dierbaarheid, is daar niks wat ek kan doen om jou te keer nie? Jou pa het so ’n goeie man gelyk en as jy iets moet oorkom op daardie skip …?” Sy bly betekenisvol stil.

      “Ek sal niks oorkom nie, madame,” sê Nicole gerusstellend. “Kaptein Da Silva en ek verstaan mekaar goed. Hy sal niks waag nie.”

      Maria gaan die herberg binne met Nicole kort op haar hakke.

      “Jy ken hom nog nie, kind. Hy sal jou sag maak en dan sal hy maak wat hy wil. Hy is nie ’n man wat sal trou nie, maar hy ontsê homself ook nie die voorregte van ’n hofmakery nie.”

      “Watse voorregte, madame?”

      Maria kyk met groot oë na Nicole.

      “Hy sal aan jou raak en nie sy afstand behou nie!”

      Nicole glimlag.

      “Hy het aan my geraak toe hy my in die koets gehelp het en ek het niks daarvan oorgekom nie.”

      Maria snak na haar asem.

      “Ek het jou gesê hy ken nie sy afstand nie. Dis ongehoord vir ’n man om aan ’n meisie te raak voordat hy die goedkeuring van haar ouers het!”

      “Dis anders in Frankryk, madame. Ons is nie so streng daar nie.”

      “Maar hierdie een is wild, kan jy nie verstaan nie? Hy sal jou selfs probeer vasdruk as jy nie baie versigtig is nie.”

      “Dit sal nie gebeur nie, madame. Ek sal nie een van sy oorwinnings wees nie.”

      Maria lyk nie beïndruk nie.

      “Dit sal ons maar eers moet sien. Da Silva sal nooit verander nie. Hy is ’n aantreklike derduiwel en hy het blou bloed in sy are. Dit maak hom onweerstaanbaar vir vroue. Die pragtige Franscesca de Cabreira was sy laaste slagoffer. Sy is die dogter van ’n gesiene man en almal het gedink dat Da Silva nou uiteindelik ’n vrou sou vat, maar hy het nie. Hy het net weer ankers gelig en ons het hom vir langer as ’n jaar nie gesien nie.” Sy skud haar kop. “Hy verkies sy vryheid en daardie ewe wilde Consuelo wat gedurig in sy nabyheid is.”

      Nicole is verbaas om te besef dat sy ’n bietjie jaloers is op die onbekende Consuelo.

      “Wie is sy?”

      “’n Sigeunerin. Hulle is gevaarlike mense, kind. Sy is verlief op Ramirez en as iemand haar pad probeer kruis, sal sy enigiets doen om hom terug te wen.”

      Nicole glimlag.

      “Sy het tog niks van my te vrese nie. Buitendien, ek glo nie hy sal haar op dié reis saamneem nie.”

      Maria knik stadig.

      “Ja, dis waar. Ek glo nie hy sal so iets doen nie. Consuelo was nog nooit op sy reise saam nie.”