Frats. Chris Karsten

én sy vingers met die skalpel. Sy pa het die skandaal van die swanger vrou se dood, en dié van haar baba, met ’n groot som afgekoop en in ruil daarvoor was daar net een opdrag: gee pad uit Engeland uit, klim op ’n skip na die verste kolonies toe. Ons wil jou nie weer hier sien nie. Op die eerste skip is hy weg. Hy het nie die kans gekry om sy onskuld in die Old Bailey te bewys nie. Sy verblyf, tussen reise, is altyd kortstondig, in ’n krot in Whitechapel. Vir sy familie is hy dood.

      “Dan stel ons die kontrak só op?” vra Woodcock. Bartol knik en Woodcock begin skryf.

      “Wat is haar vergoeding?” vra Bartol, sy oë verwonderd op die vlytige pen in Woodcock se vingers. Skryf kan hy ook wel, maar tydsaam en net met diepe bepeinsing voor elke woord.

      “Oor haar betaling vermeld ons niks nie. Laat ons eers sien hoeveel sy kan verdien.”

      “Ons het vir haar gesê ons sal haar betaal. Dis hoekom sy saamkom. Vir die geld, vir haar vryheid.”

      “Ons sál haar betaal. Maar ons verswyg die som. Sy het nog nooit geld gekry nie. Sy weet van geld niks nie. Ons kan haar enigiets gee en sy sal tevrede wees, só het jy tog self gesê. Dat jy slawe ken en dat hulle gelukkig is met kos en onderdak.”

      “Ons moet haar betaal, ons het dit belowe. Dit is my eer.”

      “Dit sal ons doen, maar ons meld dit nie in die akkoord nie.”

      “En sy is g’n slaaf nie,” sê Bartol stuurs.

      Die aand, aan boord die Guinevere op pad Engeland toe, teken die skeepskaptein as getuie die kontrak tussen Bartol Boelens en dokter Peniston Woodcock, mede-impressario’s van Khoena tydens haar verblyf in Londen, wat nie vyf jaar mag oorskry nie.