Annelize Morgan Omnibus 5. Annelize Morgan

oorleef nie en sy weet dat hy nie sal skroom om haar op dieselfde manier te straf nie.

      Nicole verlaat nie weer haar kajuit vir die res van die dag nie. Sy bly net sit en dink en wonder wat die res van die reis gaan oplewer.

      Eers toe die son besig is om onder te gaan, gaan sy uit op die dek vir vars lug. Sy staan by die reling en kyk na die son wat stadig in die weste sak. Dis ’n weemoedige tyd van die dag en nie een om alleen te wees met jou gedagtes nie. Dit bring ’n heimwee in haar gemoed en ’n verlange om weer tussen haar eie mense te wees.

      Iewers op die agterkasteel begin iemand op ’n kitaar tokkel. Dis hartseer, dralende klanke en dan begin die persoon ’n weemoedige minnelied sing.

      Nicole staan roerloos en luister na die soet melodie en verwonder haar aan die suiwer tenoorstem van die sanger. Sy wil nie omdraai en die betowering breek nie. Sy wil net luister …

      Sy kyk op toe sy voetstappe agter haar hoor. Da Silva kom met ’n lui slentergang in haar rigting gestap. Dan draai sy weer om en kyk fronsend weg oor die water. Hy sluit by haar aan.

      “Ons gooi vanaand anker by Villa Cisneros.” Sy stem is kalm, asof daar niks was wat hom vandag ontstel het nie.

      “Dis nog ver van die Kaap,” antwoord sy sonder om na hom te kyk.

      “’n Mens vergeet maklik, señorita.”

      Sy skud haar kop stadig.

      “Nee … nie só maklik nie. ’n Mens vergeet miskien dit wat gebeur het, maar nie as ’n ander jou geskok het nie.”

      Hy is lank stil. Dan sê hy: “Selfs dit kan ’n mens vergeet.”

      Sy kyk ondersoekend na hom.

      “Kom jy om verskoning vra?”

      Hy skud sy kop.

      “Nee, ek kom ook nie verduidelik nie, want jy sal dit nooit verstaan nie. ’n Skip is ’n klein wêreld vol individue en daarom is dit so moeilik om wet en orde te handhaaf.”

      Sy antwoord nie, maar luister na die lied van die minnesanger. ’n Beweging op die voorkasteel trek haar aandag en dan sien sy Consuelo teen die reling staan. Sy kyk af na Da Silva en Nicole, maar op hierdie afstand is dit onmoontlik om die uitdrukking op haar gesig te peil.

      Ramirez da Silva volg die rigting van haar blik en dan verstyf hy. Sonder om by haar verskoning te maak, loop hy na die voorkasteel en gaan met die trap op na Consuelo.

      Nicole voel net ’n klein stekie jaloesie teenoor Consuelo. Die sigeunerin is van ’n ander wêreld as sy self. Consuelo is ook Spaans soos Ramirez, hulle praat dieselfde taal en het dieselfde wispelturige, vurige geaardhede. Sy is ’n buitestander, ’n afstammeling uit die Franse adel vir wie Ramirez so ’n groot minagting het. Dis een struikelblok wat sy nooit sal kan oorkom nie.

      Sy glimlag effens. ’n Oomblik gelede nog het sy gesweer dat sy hom nooit sal vergewe vir wat vandag gebeur het nie, en nou staan sy alreeds weer en dink aan die kloof wat daar tussen hulle is en hoe onoorbrugbaar dit is.

      Die minnesanger begin ’n nuwe lied. Die son raak aan die water en verf die golwe kwistig in goud. Die see is nou donker en het nie meer daardie groen, geheimsinnige glans nie.

      Ramirez en die sigeunerin staan nog op die voorkasteel. Daar is ’n bloedrooi blom in haar hare wat soos ’n swart golf oor haar skouers hang. Hy leun teen die reling terwyl sy opgewonde praat. Dan staan hy skielik weer op en met ’n skouerophaling laat hy Consuelo alleen.

      “Jy sal spyt wees!” skreeu sy agterna. “Jy is nie onsterflik nie!”

      Hy klim kalm teen die trap af terwyl sy oor die reling hang.

      “Jou dag sal kom, Ramirez da Silva! Sowaar as wat ek leef, jou dag sal kom!”

      Uit die diep skaduwees van die agterkasteel kom die skrikwekkende kekkellaggie van Esmara.

      Nicole sidder liggies en trek haar tjalie stywer om haar. Daar is skielik ’n onheilspellende atmosfeer in die lug. Met ’n laaste kyk in die rigting van die minnesanger wat ongesteurd voortgaan, draai sy om en gaan terug na haar kajuit.

      Nege dae lank vaar hulle sonder voorval. Consuelo is die enigste een wat Nicole ietwat ontsenu met haar onverwagse verskynings. Esmara sien ’n mens selde op die dek.

      Die matroos wat gekielhaal is, het intussen soveel herstel dat hy weer kan rondbeweeg, maar hy kan nog nie enige take verrig nie. Hy loop net rond en daar is gedurig ’n ontevrede uitdrukking op sy gesig. Elke af en toe vervloek hy die kaptein, maar niemand steur hom skynbaar aan die matroos nie.

      Dit word tyd dat hulle by ’n nuwe hawe aandoen omdat die vars water besig is om sleg te word. Da Silva beplan om die volgende dag by Ponte Pongara aan te doen om vars voorrade vir die skip te kry.

      Daar is ’n soort wapenstilstand tussen Nicole en Da Silva. Hy bly die meeste van die tyd uit haar pad en sy kan nie sê dat sy spyt daaroor is nie. Sy voel nog steeds ontsteld oor wat hy aan die matroos gedoen het, asook oor die aand wat sy toegelaat het dat hy haar omhels. Sy kan maar net nie sy geamuseerde laggie vergeet nie.

      Die volgende oggend is sy vroeg reeds op die dek. Nicole het goed geslaap die vorige nag en nou voel sy weer lus vir die reis. Sy loop Esmara by die uitgang na die dek raak.

      ’n Oomblik lank staar hulle na mekaar. Esmara skud haar kop stadig.

      “Ek sien bloed … bloed … bloed,” sê sy in ’n krakerige stem.

      Nicole sluk hard.

      “Ek verstaan nie.”

      “Daar gaan bloed wees … baie bloed … dit gaan vloei tot in die see …”

      ’n Koue rilling gaan langs Nicole se ruggraat af.

      “Hier?”

      Esmara lag saggies, grillerig.

      “Ja, hier, maar ons sal nie almal sterf nie.” Sy skuifel by Nicole verby en gaan af na die ruim.

      Hoewel dit ’n sonnige dag by die ewenaar is, voel Nicole skielik koud. Wat ’n vreemde vrou is Esmara nie. Sou sy dalk van haar verstand af wees?

      “Wat het Esmara gesê?” vra Da Silva terwyl hy na haar toe stap.

      Sy haal haar skouers op.

      “Sy maak my bang. Sy sê sy sien bloed en dat ons nie almal gaan sterf nie.”

      Hy frons terwyl hy nadink.

      “Sy is soms verbasend akkuraat met haar voorspellings.”

      Nicole kyk verbaas na hom.

      “Glo jy haar tog nie?”

      “Nie altyd nie.”

      “En hierdie keer?”

      “Sy is maar vaag. Ek sal my nie daaraan steur nie. Esmara was haar lewe lank ’n sigeunerin. Ek het haar een keer van ’n klomp aanvallers gered en sedert daardie dag volg sy my net waar ek gaan. Die matrose het haar al aanvaar en hulle laat haar maar begaan. Sy hinder niemand nie, al het sy al soms mense die skrik op die lyf gejaag.”

      Nicole haal diep asem.

      “Sy jaag mý beslis die skrik op die lyf.”

      Hy glimlag spottend.

      “Natuurlik sal sy. Jy is nie in voeling met die vreemdheid van haar ras nie.”

      Sy kyk na hom.

      “Sigeuners is tog Spanjaarde.”

      “Nee, hulle is nie. Hulle kom oorspronklik uit Egipte en ons noem hulle in Spaans gitanos. Hulle noem hulself Romani. Spaans is hulle beslis nie, maar wel baie vreemd.” Hy glimlag skielik. “Ek vind hulle uiters interessante mense.”

      “Consuelo is ook ’n sigeunerin.”

      Hy knik.

      “Sy en Esmara kom uit dieselfde stam. Die res van die stam is uitgemoor en net hulle