Ena Murray Keur 2. Ena Murray

het nie! Waar sou ek dit gehoor het? Ek is die laaste mens wat vooraf daarvan sou kennis dra.”

      “Omdat ek jou uitdaging om my intrek by jou tent te neem, nie aanvaar het nie. Jy is nie regtig onnosel nie, is jy, my vrou? Jy het die nodige afleidings gemaak – en toe vir Inaki laat weet.”

      Sy skud haar kop verdwaas, ’n gevoel van verydeling in haar binneste. Sy kan maar ophou probeer. Dis futiel om met hom te redeneer. Hoe meer sy redeneer, hoe hoër stapel sy blykbaar die agterdog teen haarself op. Louw glo wat hy wil – en klaar.

      Toe sy met moedelose skouertjies wil omdraai, ruk sy stem haar tot stilstand.

      “Ek is nog nie klaar nie, Pauli. Net om jou daarvan te oortuig dat dit nie sal help om langer voor my toneel te speel en jou onskuldig voor te doen nie … Hier!” Hy hou ’n ligroos sneesdoekie op. “Ek het dit vanoggend in hierdie tent gekry. Ek besit nie sulke goed nie. Dis joune, nie waar nie? Jy was gisternag in my tent, en nie net jý nie …” Sy onderkaak staan vierkantig uit en sy oë blink kliphard. “Voor die tent en om die tent lê eienaardige voetspore wat nie aan een van ons in die kamp behoort nie. Ons dra almal plat rubbersoolskoene. Maar die spoor om my tent wys ’n halwe kapstewelskoen – van die soort wat die geagte goewerneur van hierdie eiland dra. Julle twee was dus gisternag saam en jy kon hom natuurlik presies vertel in watter rigting ek verdwyn het …”

      “Nee!”

      “Ja! Die vuilgoed het my amper gehad, want hy het my onverhoeds oorval. Maar volgende keer kan die bordjies dalk verhang wees. Nou is ek gewaarsku.”

      Pauli verbleek en swaai dan weg. Sy moet hier wegkom voordat … voordat …

      Weer skuil ’n baie tevrede glinstering in Zelia se oë toe sy ’n hewig ontstelde Pauli in haar tent sien verdwyn. Daar is ’n oorwinnaarsgevoel in haar binneste. Sy is daarvan oortuig dat niks hierdie huwelik meer kan red nie. Die saadjies wat sy gesaai het, ontkiem nou pragtig. Sy kan nou al byna sien hoe sy en Louw saam op ekspedisies werk, skouer aan skouer, en tot wonderlike nuwe ontdekkings vir die wetenskap kom.

      En snags, wanneer hulle die kakieklere van die ekspedisie uittrek, sal sy die bril afhaal, haar hare losmaak sodat dit oor haar skouers val … en sal hulle man en vrou wees.

      Terwyl Zelia haar drome droom, besef Pauli dat sy iets des-peraats sal moet doen om haar man se lewe te red. Eers sou sy dit as ongelooflik beskou het dat Louw se lewe werklik in gevaar verkeer. Maar nie meer nie …

      Sy sal verplig wees om Louw teen homself te beskerm – en daar is net een manier om dit te doen. Maar voordat sy tot iets so drasties oorgaan, moet sy en dokter Inaki ’n privaat gesprek hê …

      Toe sy ’n ruk later sien hoe die drie wetenskaplikes op hul perde verdwyn, is sy ook gereed om te vertrek.

      10

      Dokter Inaki is allermins vriendelik toe hy gewaar wie sy besoekster is. Tog nooi hy haar om te sit en hoewel sy bitter ongemaklik voel, neem Pauli vasberade plaas. Vlugtig dwaal haar blik deur die vertrek.

      Dis duidelik sy kantoor. Sy merk die groot boekery wat hy besit en lees vlugtig van die titels wat bewys dat hy ’n uiters belese man met baie uiteenlopende belangstellings moet wees.

      Weer voel sy ’n oomblik die ongeloof in haar en haar blik draai terug na die man wat agter die lessenaar plaasgeneem het en nou met geslote gesig geduldig wag dat sy eerste moet praat. Hy het blykbaar, anders as vorige kere, vandag niks vir haar te sê nie.

      Kan hierdie man met ’n mediese graad agter sy naam, met sulke fyn maniere, ’n koelbloedige moordenaar wees – of liewer, potensiële moordenaar?

      Sy aarsel terwyl sy in die blou oë kyk. Durf sy hom reguit daarvan beskuldig dat hy probeer het om haar man te vermoor? Wat weet sy werklik van hom af? Hy is immers nog een van ’n groep mense wat aan aku-aku’s en manas en bonatuurlike dinge glo, en deelneem aan primitiewe rituele. Die lewenskode waarvolgens hy grootgemaak is, is so heeltemal anders en so ver verwyder van hare. Op die oog af is daar geen verskille tussen hulle nie, maar gaan jy dieper as veldiep …

      Tot hoe diep strek hierdie vernislaag om dokter Inaki? vra sy haarself bevrees af.

      “Dokter, u moet my vrypostigheid verskoon, maar ná gisternag … Ek voel ons twee moet hierdie saak uitpraat. Daar is blykbaar êrens ’n misverstand en –”

      Hy val haar kortaf in die rede en sy merk met sinkende hoop op dat hy haar nie meer op die eilandnaam aanspreek nie, maar baie formeel asof hy haar ook nou by die ander skaar. Hoewel hy nog altyd baie beleef was teenoor die res van die ekspedisielede, het hy hulle op baie formele wyse benader. Dit was net teenoor haar, Pauli, wat hy soms ontdooi het, en dan ook net wanneer hulle alleen was. Vandag, egter, is hy ook teenoor haar die stywe eilandgoewerneur wat die ekspedisie duld omdat hy nie anders kan nie.

      “Ek dink tog nie so nie, mevrou. Ek dink ook dat ons liewer nie hierdie gesprek moet voortsit nie – as u my sal verskoon dat ek so reguit is. Hoe minder gesê word, hoe beter.”

      “Maar jy slaan die bal mis!” roep sy uit. “Jou afleiding is heeltemal verkeerd.”

      “Is dit?”

      “Ja! Ek gaan nou reguit praat, want dit kan nie anders nie.” Sy kyk hom vas aan. Vandag móét hy haar glo. “Ek weet nie wat hierdie Polinesiese meisie vir jou is nie en hoe julle in verband met mekaar staan nie, maar jy is blykbaar onder die indruk dat my man ’n verhouding met haar het. Dis hoegenaamd nie die geval nie.”

      Hy kyk haar stip aan.

      “Hoe weet jy dit?”

      “Ek behoort te weet, nie waar nie? Enige vrou weet onmiddellik as haar man ’n verhouding met ’n ander vrou aanknoop. Noem dit intuïsie, of net wat jy wil, maar dit is so. Dis baie, baie selde dat ’n vrou nie kan agterkom as haar man se belangstelling dwaal nie.”

      Hy roer sy skouers ongeduldig en meteens is hy mensliker teenoor haar.

      “Ohutea, jy weet so goed soos ek dat die teendeel eintlik waar is. Die vrou is altyd die laaste om daarvan te weet.”

      “Maar dit is nie so nie! Jy wou my nie gisternag glo nie, maar dis waar wat ek jou vertel het. Ek slaap elke nag in daardie tent. Bedags is Louw altyd omring deur mense, professor Islinger en doktor Meyer en ook ek self. Wanneer kan hy dan sodanig met ’n ander vrou … e … flankeer?”

      “Snags – wanneer hy gerieflik aan skeelhoofpyn en slapeloosheid ly – soos gisternag.” Sy mond trek ietwat smalend.

      Koel, uitdagend kyk haar oë terug. “In daardie geval moet Louw Hattingh ’n supermens wees.”

      Dokter Inaki se oë vernou. “Hoekom?”

      “Omdat jy as medikus beter as ek behoort te weet dat dit fisiek onmoontlik is vir enige man van vlees en bloed om elke nag by twee vroue te slaap.”

      Sy kan sien haar antwoord skok hom, maar sy is so desperaat dat sy nie omgee nie. Laat hom dink wat hy wil, solank hy haar net glo!

      ’n Oomblik is dit stil. Dan antwoord hy gedemp: “Ohutea, ek kan nie anders as om jou dapper pogings te bewonder nie, maar jy moenie my intelligensie onderskat nie. Ek is amper bereid om met jou ’n weddenskap aan te gaan vir die inhoud van elke ana op hierdie eiland dat jy en jou man nog nooit saamgeslaap het nie – altans nie sedert julle op hierdie eiland aangekom het nie.”

      Sy sluk. Sy móét net verhoed dat hy agterkom dit was ’n kolskoot. Sy kry dit reg om geamuseerd te lag.

      “My liewe mens, wat laat jou dit dink? Ken jy nie die menslike natuur nie? Lyk ek vir jou so … oninteressant?”

      “Nee. Inteendeel. Maar jy lyk beslis onaangeraak. Ek is ’n fyn waarnemer, Ohutea. Ek sien baie meer raak as wat jy dink. Ek wéét baie meer as wat jy vermoed. Wat meer is – daardie man van jou is ’n dwaas. Hy sit met ’n skat in sy besit en hy soek daarna op ander plekke. Hy gaan dit waarna hy soek, nooit kry nie, en dit wat hy het, gaan hy verloor.”

      “Is