Die baron van Rauenshof. Sarah du Pisanie

van vier, vyf geslagte terug.”

      “En Adolf se broers . . . het hulle ook net seuns?” vra Heidi.

      “Ek weet nie. Oscar-hulle het nog nie kinders gehad toe ons getroud is nie. Nou ja, daarna het ons alle kontak met hulle verloor.”

      “En die jonger broer, was hy al getroud toe julle . . .?”

      “Nee, hy is weer ’n hele paar jaar jonger as Adolf. Hy was nog op universiteit. En hulle trou mos maar laat in hul lewe. Hulle was so geskok toe Adolf op ses en twintig getroud is,” sê Maria.

      “En toe nog met ’n boeremeisie ver benede hul stand,” sê Heidi laggend, maar toe sy die seer in Maria se oë sien, verander sy sommer die gesprek. “Wat was die jongste broer se naam?” vra Heidi, al is sy baie bewus van die feit dat dit hy moet wees wat die brief geskryf het.

      “Jóhann.” Maria speek die naam anders uit as gewoonlik deur die klem op die eerste lettergreep te lê. “Hy het nog ’n naam gehad, maar ek het dit nou vergeet. Dit was Ferdinand of Friederich of so iets.”

      “As jy net seuns gehad het,” vra Heidi, “sou . . . sou jy die oudste een, die een met die familienaam, toegelaat het om terug te gaan as die ou baron dit sou verlang?”

      “Na Rauenshof?”

      “Ja, sê nou maar die ander twee broers het nie kinders gehad nie en jy het die enigste ander Von Rauensteins gehad? Sê nou maar die seun kon die baronskap en die kasteel en alles erf?”

      Maria trek haar neus op sodat dit fyn plooitjies maak en dink kastig diep, maar haar oë vonkel ondeund. “Dit sou nie onaardig gewees het nie. Dan was ek die baron se ma . . .” speel sy saam. “So af en toe sou hy darem seker iets na ons kant toe gestoot het, en ons sou in die kasteel kon woon. Dink net aan al daardie weelde! Dit sou nogal lekker gewees het, Didi. Dink jy nie so nie?”

      “Ja.” Heidi lag sag. “Heeldag moet ek hoor ek is ’n dromer en nou lê en dink jy allerhande stories uit.”

      “Wel, jy het met die storie begin, nie ek nie. Maar dit sou lekker gewees het . . . geen bekommernis oor geld nie. Jy sou vir jou die mooiste klere kon koop en dalk ’n ryk, jong baronet kon losslaan . . .” droom Maria heerlik voort.

      “En sê nou maar hulle wou net die kind hê? Hulle het dalk gevoel jy moet die kind daar los sodat hulle hom kan grootmaak,” pols Heidi haar versigtig. “Wat dan?”

      Maria lag sag en druk haar hand teen haar bors.“Nee, man, nou kom bederf jy die hele speletjie. ’n Storie werk nie so nie; in ’n storie werk alles ten goede mee.”

      “Sou jy?” vra Heidi en sit angstig vorentoe.

      “Nee, man. Wie sal nou sy kind daar los? Ek sal dit mos nooit doen nie. Buitendien sal niemand so wreed wees om ’n kind van sy ma af weg te skeur nie.”

      “Sê nou maar die seun was ouer, so oud soos Annie, byvoorbeeld, en hulle het verwag dat hy dan in die kasteel moes kom bly?” hou Heidi egter koppig vol.

      “Ek weet nie . . . Dit sou ’n onreg teenoor die kind gewees het as ’n mens sou weier. Ek . . . e . . . ek praat seker maklik omdat so iets nie met my sal gebeur nie, maar ek dink tog ek sou dit met die kind bespreek het en as hy gewillig was, sou ek hom daar gelos het.” Sy lag ondeund.“Ek sou maar daar naby iewers vir my ’n huis gekry het sodat ek darem my kind soms kan sien. Of dalk . . . dalk kon ek in die kombuis gewerk het,” spot sy verder voort.

      Heidi se hande lê stil op haar skoot. Stadig, soos die blare van ’n blom, vou die plan in haar binneste oop. Skielik weet sy wat om te doen, en haar hart klop wild en onstuimig in haar binneste.

      Sy vou haar naaldwerk tydsaam op. “Ek gaan vir ons tee maak en dan moet jy tot ruste kom,” sê sy sag.

      “Ag, sit nog ’n bietjie. Dit is so lekker om sommerso te gesels. Die dae in die bed is so lank,” pleit Maria.

      “Jy moet jou kragte ’n bietjie spaar. Ons gaan een van die dae Switserland toe vir daardie behandeling,” sê Heidi en hou haar stem lig en tergerig.

      Maria lag sag en verdraagsaam. “Waarmee gaan ons dit betaal, ou juffrou slim?”

      “Dalk met ons drome,” sê Heidi dubbelsinnig terwyl sy uitstap.

      Net môre gaan sy daardie kabelgram stuur, besluit Heidi toe sy die kastrolletjie water op die stofie in die kombuis sit. Sy gaan leun eenkant teen die tafel. Sy hét mos die saak met Maria bespreek en Maria sóú die seun daar gelaat het, as sy ’n seun gehad het, probeer sy haarself oortuig.

      Hy gaan woedend wees, maan haar verstand. Wel, sit haar hart die redenasie voort, sy sal eers vir Maria by die kliniek gaan besorg en dan met die kinders Rauenshof toe gaan. Hy sal dit nie oor sy hart kry om Maria se dogters en haar op straat uit te gooi nie, nog minder Maria uit die kliniek. Hy sal nog sy waardigheid moet hê om aan te dink. Sy sug liggies en haal haar skouers op. Hy sal my net kan vermoor . . . dit is al! Dan is Maria darem al versorg. So troos sy haarself.

      Sy gooi ingedagte die water oor die teeblare. Geen wonder die arrogante Von Rauensteins het geslagte lank net seuns gehad nie.

      Heidi se besluit lê vas in haar binneste toe sy met die tee by Maria kom.

      “Sus . . .” Sy lig Maria effens op teen die kussings. Sy gee haar tee aan en gaan sit dan weer op die stoel voor die bed. “Ek moet eers bieg. Jy moenie vir my kwaad wees nie, hoor,” sê Heidi tog ietwat skuldig.

      “Wat het jy nou weer aangevang, my varings laat vrek?” vra Maria en ’n breë glimlag verskyn om haar mond.

      “Ek het ’n maand of wat gelede aan baron Von Rauenstein geskryf . . .”

      “Wat?” Maria kyk geskok na haar.

      “Moenie jou ontstel nie. Ek het hom gesê jy weet niks van die brief af nie. Ek het alles verduidelik. Ons kan niks verloor nie, sus. Hy kan net nee sê. Dis al.”

      Maria glimlag onverwags en leun terug teen die kussings. “Hy sal nie eens die moeite doen om te antwoord nie. Jy kon jou maar die moeite gespaar het.”

      “Ons sal maar wag en kyk.” Heidi trek die laken teen Maria se skouer op en haar oë is sag.“Dit is soos jy sê: kry ek geen antwoord nie, dan . . . dan het ek dit darem gewaag. Ons kan niks verloor nie.” Maria sit haar hand op Heidi s’n en haar oë blink sag en teer.

      “Jy is ’n goeie suster. Vergeet van die Von Rauensteins en moenie jou hoop op daardie brief bou nie. Dinge sal regkom, ek weet dit.”

      Heidi werk haar planne baie netjies uit. Maria moet nooit kan uitvra oor besonderhede nie. Sy skryf die kabelgram uit en vra dokter Stolze om dit vir haar in Windhoek weg te stuur. Die kabelgram is kort en bondig: Saak bespreek soos voorgestel. Stop. Aanvaar voorwaardes. Stop. Heidi Kessler. Stop.

      So ongemerk moontlik reël sy hul sakies en sien die kinders se kleertjies na.

      Heidi bespreek die saak in breë trekke met dokter Winkler. “As . . . as ons dalk kan regkom met geld, sal ek graag saam met Maria wil gaan. Sal dokter my betrekking kan hou totdat ek terug is?”

      “Natuurlik, kind, jy weet mos ek sal.”

      Heidi is opreg verbaas toe sy ’n week later eendag na haar kantoor ontbied word en ’n wildvreemde man vir haar wag. Hy is netjies aangetrek, sy skoene blink en sy hare is met ’n middelpaadjie gekam.

      “Juffrou Kessler?” Hy steek sy hand uit. “Ek is Herman Müller van die prokureurskantoor Müller en Grundleger. Dit is op versoek van ons kliënt, baron Von Rauenstein van Freiburg, dat ek hier is.”

      Heidi se knieë word lam en sy sak in die stoel neer terwyl sy haar asem stadig uitblaas.

      Die man is baie professioneel. Hy maak sy tassie oop en haal ’n paar papiere uit. “U kan net vir ons sê met watter boot u wil reis en ons sal verder alle reëlings vir u tref. Die behandeling is alles gereël by die kliniek op Burgdorf in Switserland. U kan u van die eerste Oktober af daar aanmeld. Dokter Stolze sal weer met