Susanna M Lingua Gunstelinge 3. Susanna M Lingua

die gebeure van die afgelope jaar, die pyn, hartseer en verlange laat ineens ’n onkeerbare wrewel in Tina opstoot.

      “Ek sou dink dat jy my genoeg hartseer en verdriet aangedoen het,” sê sy opstandig. “Jy het reeds my hele lewe verwoes, en dan praat jy nog van besluite neem! Ek is nie meer daardie Tina wat jy so maklik kon dreig nie. Die vrou wat hier voor jou sit, is mevróú Dreyer, die ma van die babaseuntjie wat jy sonder sy ouers se toestemming weggegee het, en ek skrik nie vir jou dreigemente nie.”

      “So, en waar kom jy, ’n minderjarige, aan al hierdie sotheid wat jy pas kwytgeraak het?” vra hy. Hy doen sy bes om sy woede te verbloem, maar vir Tina kan hy dit nie wegsteek nie; sy ken hom te goed.

      “Sedert my huwelik met Renier is ek nie meer ’n minderjarige nie,” antwoord sy. “Ek is ’n vrou en ’n ma, en ek laat my nie langer deur jou voorskryf nie. Om Renier se onthalwe het ek jou toegelaat om my huwelik te vernietig, maar ek het jou nie die reg gegee om my kind weg te gee nie. Jy het ’n kriminele oortreding begaan, want daardie seuntjie was nie ’n buite-egtelike kind nie. Ek was wettig met sy pa getroud.”

      “Wat presies probeer jy vir my sê, Tina?” vra hy onheilspellend sag.

      “Net dat jy van nou af moet ophou om jou met my lewe in te meng en jou wil op my te probeer afdwing. Ek weet waarom jy my onskuldige kindjie weggegee het, maar ek gaan hom soek, en ek sal soek totdat ek hom kry.”

      “Jy sal hom nooit kry nie, want hy is reeds ’n maand gelede deur ’n kinderlose egpaar aangeneem –”

      “Dis ’n leuen, ek glo dit nie. Jy sê dit net om my seer te maak,” val sy hom half histeries in die rede. “Jy skep mos behae daarin om my seer te maak, my geluk te verpletter en my toekoms te vernietig. Ek het die afgelope jaar al tot die slotsom gekom dat jy my stiefpa moet wees . . .”

      “Nee, ek is nie jou stiefpa nie, Tina,” keer hy, nou weer kalm. “Jy is my eie dogtertjie, daarom begeer ek net die beste vir jou.”

      “En die beste is natuurlik Thys Joubert. Wel, ek wil hom nie hê nie.”

      “Ek glo nie ons moet hierdie gesprek vanaand voortsit nie,” doen Gerhardus onverstoord aan die hand. “Jy lyk vir my inderdaad bleek en ontsteld. Ek dink jy moet liewer gaan rus; ons kan weer op ’n ander dag gesels wanneer jy beter voel.”

      “Ek sal nooit in my lewe weer anders voel nie,” verseker sy hom heftig. “Jy het alles van my af weggeneem wat vir my dierbaar was. Nou is daar niks vir my oor om voor te lewe nie, want ek stel nie belang in jou vriende, jul partytjies of jul sosiale kringe nie. So, moenie eens probeer om jou vriende aan my op te dwing nie, want dan sal ek nie verantwoordelik wees vir wat ek sê of doen nie.”

      Tina wou net van die stoel af opstaan en na haar kamer toe gaan, maar haar pa beduie met ’n ligte handgebaar dat sy moet sit.

      Daar is ’n suggestie van moegheid in sy stem toe hy weer sê: “Ek weet jy beskou my as wreed, gevoelloos en onmenslik, Tina, maar alles wat ek gedoen het, was vir jou eie beswil. Soos ek reeds gesê het, ek begeer net die beste vir jou. Ek dink jy moet maar liewer gaan slaap, my kind.”

      Soos al die ander nagte, huil Tina haar weer aan die slaap. Sy huil omdat sy na Renier verlang en oor die verlies van haar kindjie wat sy nie eens een keer kon sien of vashou nie, en nou stellig nooit in haar lewe sal sien nie. Sy het nog al die tyd gehoop, gebid en geglo dat sy haar kindjie by die een of ander inrigting sal vind, maar vanaand het haar pa al daardie vurige hoop en verwagting verpletter toe hy gesê het dat haar kindjie reeds deur ander mense aangeneem is.

      Dokter Serfontein het haar so ernstig verseker dat alles met ’n doel geskied, maar sy kan geen doel in die verlies van haar man en haar seun sien nie. Vir haar is dit ’n wrede ondervinding wat sy nie verdien het nie.

      Die dae wat volg, is vir Tina leeg en doelloos. Net die pyn in haar hart is soos ’n vlam in haar. Sy dink nie eens aan môre en al die ander môres nie, want elke nuwe dag bring dieselfde herinneringe. Sy sien hoe die somer sy einde bereik, hoe die bome se blare stadig begin verkleur, maar ook dit laat geen indruk op haar nie, want daar is vir haar niks om na uit te sien nie.

      Tina is reeds vier maande lank tuis. Haar pa het ’n maand gelede weer met haar gepraat oor ’n moontlike huwelik met Thys Joubert, maar nadat sy gedreig het om Thys alles van haar verlede te vertel indien hy die man aan haar probeer opdwing, het hy nog nie weer Thys se naam in haar teenwoordigheid genoem nie.

      Dit is nou al byna ’n week dat haar pa gespanne en bekommerd lyk. Verlede nag het hy bepaald baie min geslaap, want aan die ontbyttafel het sy gesig opvallend moeg gelyk en sy oë bloedbelope, maar andersins was hy netjies en met sorg geklee, soos gewoonlik.

      Tina soek haar pen en trek die spieëltafel se laai oop. Haar blik val op die brief wat sy ’n maand gelede van Santi, haar suster, ontvang het, en sy voel hoe die trane weer agter haar ooglede begin brand.

      My liewe ou sussie, lees sy, ek hoop van harte dat dit beter met jou gaan en dat jy darem al jou teleurstellings en hartseer in ’n mate te bowe gekom het, want ek voel so vreeslik gelukkig.

      Dit is seker baie selfsugtig van my om so gelukkig te voel na alles wat jy moes deurmaak. Maar, ag, jy weet mos dat ek en Walter nooit kinders sal hê nie, en nou het ons ’n kindjie aangeneem. Hy is die allerliefste ou seuntjie . . .

      My eie ou seuntjie was ook ’n allerliefste ou seuntjie, dink Tina, en nou rol die trane vrylik oor haar wange. Sy weet nie waarom sy die brief weer gelees het nie. Dit ontstel haar tog net om van Santi en Walter se aangenome kindjie te lees terwyl haar hart brand van verlange na haar eie ou seuntjie wat so wreed van haar af weggeskeur is.

      Ek het nie eens die eer gehad om hom een keer in my arms te hou of selfs te sien hoe hy lyk nie, dink sy. Ja, ek weet nie eens hoe my eie kindjie lyk nie!

      Sy skeur die brief in stukkies en laat dit afgetrokke in die snippermandjie val. Haar oë is nou weer dof van pyn en hartseer toe sy haar slaapkamer verlaat en op die voorstoep uitstap. Sy besef dat die jare die pyn in haar hart kan versag, maar sy weet dat die herinnering aan haar kindjie altyd sal bly . . . Ja, daar is dinge wat selfs die jare nie kan uitwis nie.

      Tina is so diep ingedagte toe sy met die stoeptreetjies afklim dat sy nie die motor opmerk wat voor die deur stilhou nie. Twee mans klim uit die voertuig en loop haar tegemoet. Hulle groet haar beleef en stel hulle aan haar voor as menere Venter en Le Roux.

      Dis Venter, die lang kêrel, wat vra: “Is jou pa tuis, juffrou Eksteen?”

      “Nee, hy is in sy kantoor, meneer Venter. My pa kom baie selde huis toe vir middagete,” antwoord sy.

      Hy kyk haar skerp, ondersoekend aan en vra dan weer: “Juffrou, is jy baie seker dat jou pa nie tuis is nie?”

      Tina kyk die man half vererg aan. “Ek het jou reeds gesê dat hy by sy kantoor is, meneer Venter.”

      “Juffrou, ons is van die speurafdeling en ek verseker jou dat jou pa nog nooit vanoggend by sy kantoor opgedaag het nie,” sê hy.

      Tina frons verward. “Maar hy is vanoggend na ontbyt kantoor toe! Mag ek vra waarom julle na hom soek, meneer Venter?”

      “Juffrou, ek is jammer dat ek die onaangename nuus aan jou moet oordra, maar ek het ’n lasbrief vir jou pa se inhegtenisneming.”

      Tina kyk die speurder geskok aan. “Maar . . . maar dis onmoontlik! Wat is die . . . die aanklag teen hom?”

      “Geldverduistering, juffrou,” antwoord die speurder. “Jou pa het ’n reusebedrag geld van sy firma verduister.” Hy noem ’n bedrag wat haar asem wegslaan.

      “Ek kan dit nie glo nie,” sê sy. “My pa is ’n skatryk man, waarom sou hy die firma se geld steel?”

      “Ek vrees ek ken nie die antwoord op jou vraag nie, juffrou Eksteen. Ek het net die lasbrief ontvang om meneer Gerhardus Eksteen in hegtenis te neem op aanklag van geldverduistering.” Hy wys die lasbrief.

      “Wel, my pa is nie tuis nie, meneer Venter, en dit staan jou vry om die