Sandroos uit Meob. Sarah du Pisanie

sal, vader. Ek sal. Ek . . .” Haar stem breek in ’n snik.

      “Jy moet haar veilig hier wegkry. Wees versigtig . . . pas­op vir . . .” Sy stem raak horterig en Ansa spring verskrik op.

      “My . . . Bybel . . .”

      Haar oë soek wild na sy Bybel op die tafeltjie.

      “Joune . . . vat dit vir jou . . . kyk . . .”

      Suster Theresa kom vinnig in en Ansa weet dat sy die entjie na die pomp toe gehardloop het. Sy weet presies hóé kort sy tydjie regtig is.

      Ansa skuif op sodat suster Theresa weer langs vader Sebastiaan kan staan. Suster Theresa lig hom versigtig op en hou die beker met die koel water teen sy lippe.

      Sy asem is gejaag en baie vlak. Hy lê eers ’n rukkie lank met sy oë toe en dan, met bomenslike inspanning, maak hy dit oop en beduie na die Bybel.

      “Joune.” Die woord vorm net op sy lippe en Ansa knik instemmend terwyl sy die Bybel styf teen haar bors vasdruk.

      Vader Sebastiaan voel-voel na die kruis wat hy om sy nek gedra het en Ansa tel dit dadelik van die tafeltjie op en hou dit na hom toe uit. Met dowwe oë waarin die dood reeds skuil, kyk hy na suster Theresa, wat dit eerbiedig by Ansa vat.

      Sy mond vertrek en hy knik baie liggies.

      Suster Theresa druk die kruis teen haar lippe en haar blou oë is blink van die trane.

      “Dit sal van nou af my kosbaarste besitting wees. Want sien, vader Sebastiaan, ek het vir jou ook lief geword. Eendag sal ons weer ontmoet en dan . . . sal daar niks wees wat ons verhinder om vir ewig aan mekaar te behoort nie.”

      Die uitdrukking van tevredenheid wat oor vader Sebastiaan se gesig kom, is die mooiste en skoonste iets wat Ansa nog aanskou het.

      Die ligte deining van sy bors raak stil. Die vrede en heiligheid van suster Theresa se woorde bly oor hom hang terwyl sy haar hand uitsteek en dit op sy bors druk.

      Ansa kyk na die twee mense hier voor haar. Daar is geen skrik of vrees op suster Theresa se gesig te bespeur nie. Dis met verwondering dat Ansa besef haar eie gemoed is ook stil en kalm. Hoe mooi is die dood nie vir die mens wat weet waar sy eindbestemming is nie!

      Die wind waai die trane op haar wange droog terwyl Ansa al met die lae duine langs stap. Die verslete Bybel is steeds styf teen haar bors vasgedruk.

      Hulle het hom so ’n kort rukkie geken, en tog het hy so diep in hul harte ingekruip. Arme suster Theresa, wat haar eerste en enigste liefdesverklaring op só ’n manier moes kry.

      Ansa kan die trane wat nou vinniger kom, nie keer nie. Sy huil oor vader Sebastiaan en sy huil oor suster Theresa, die enigste moeder wat sy die afgelope klompie jare gehad het.

      Haar pa was ook ’n delwer soos die meeste ander mense hier rond. Toe diamante op Kolmanskop ontdek is, het hulle sak en pak van die Transvaal af verhuis. Sy was toe vier jaar oud. Die eerste jaar het dit taamlik goed gegaan. Sy en haar ma het in weelde gelewe, want op Kolmanskop was oorgenoeg om van te leef. Eie aan die delwers het die dag van môre nie bestaan nie.

      Met haar sussie se geboorte is haar ma en die baba dood. Net sy en haar pa het oorgebly. Op tienjarige ouderdom het sy ’n ma bitter nodig gehad.

      Haar pa kon nooit haar ma se dood verwerk nie. Hy het al meer na die bottel gegryp om sy hartseer en verlange weg te drink. Hy het nie meer gelewe nie, net probeer om te bestaan.

      Toe diamante hier op Meob ontdek is, was hy een van die eerstes wat hierheen gekom het. Hy wou seker maar ontvlug van al die bekende dinge.

      Hier op Meob, die onherbergsame dorpie ’n ent van die kus af, het dit tog beter gegaan. Dit was asof die woestyn en die see hom uitgedaag het. Met hernude ywer het hy sy kragte teen die elemente ingespan. Maar ses jaar gelede het hy sommer skielik net siek geword. Dalk was dit die harde lewe en die ontberings wat hul tol geëis het. Tien dae later was sy alleen en sonder familie op die aarde.

      Hier op Meob was suster Theresa alles. Sy was dokter en predikant, sieketrooster en ook ’n moeder vir die arme weeskind. Hier aan die agterkant van die houtkerkie het Ansa maar haar intrek by Suster Theresa kom neem. Gelukkig is hier vir elkeen ’n kamer, ook een vir vader Ferdinand wat gereeld elke derde maand saam met die polisiepatrollie gekom het.

      Hy het gewoonlik ’n week lank gebly. In dié tyd het hy dan gepreek, mense getrou, kinders gedoop en Nagmaal gehou.

      Vir haar was dit geensins lekker jare nie. Hier was te veel wilde, ruwe mans. Suster Theresa het haar nie toegelaat om alleen buite rond te loop nie. Veral die afgelope paar jaar, vandat sy in ’n jong vrou ontwikkel het, is sy strenger opgepas. Vir haar vrolike, spontane gees was dit ’n pyniging.

      Vader Ferdinand het aan die begin van die jaar afgetree en sal seker terug Duitsland toe gaan. Vader Sebastiaan het intussen in sy plek gekom. Hierdie besoek was sy eerste en ook sy laaste aan hulle.

      Toe die delwers agter groener weivelde aan begin trek het, het vader Sebastiaan besluit dat hulle ook moet teruggaan Lüderitz toe. Hy het saam met die polisie laat weet dat hulle hulle solank moes begin voorberei sodat hulle saam met hom kon teruggaan.

      Hulle was so opgewonde oor die nuus. Veral sy. Op Lüderitz is meer mense, en sy sou meer vryheid hê. Suster Theresa het reeds begin planne beraam om haar Windhoek toe te stuur sodat sy op haar eie bene kon staan.

      Sy sou gaan verpleeg het. Alles wat suster Theresa haar moontlik kon leer, het sy haar geleer. Sy is dus nie heeltemal onkundig wat verpleging betref nie.

      Ansa gaan sit teen die duin en kyk peinsend na die rooibruin woestyn wat so in die oneindigheid versmelt.

      Wat ’n lewe van kontraste was dit nie die afgelope jare nie. ’n Wêreld van ruwe delwers en die ongenaakbare woestyn met sy onvoorspelbaarheid.

      Elke stukkie kos wat hulle eet, moet eers met die boot van Walvisbaai of Lüderitz af kom. Met platboomskuite word die kos tot by die land gebring. Dan eers begin die proses om die goedere die hele ent deur die woestyn na Meob te vervoer.

      Gelukkig kon hulle darem water kry hier op Meob. Dis iets wat baie skaars is in hierdie droë geweste. Sy onthou nog hoe bly almal was die eerste dag toe hier ’n pomp opgesit is en die water in ’n blink straal begin uitloop het.

      Die delwers het daardie aand tot wie weet watter tyd gedrink en geraas. Dit was een van die min kere dat Ansa vir suster Theresa moedeloos en verslae gesien het.

      Ansa onthou nog hoe haar stem gebewe het toe sy hardop vra: “Hoe kan ’n mens op só ’n manier dankie sê vir so ’n groot gawe? Ek verstaan die mense nie, Ansa. Party dae voel dit vir my asof al my werk niks oplewer nie. Bring so iets dan nie die mens nader aan sy Skepper nie?”

      Ansa was ’n oomblik lank verslae en het nie geweet wat om te sê nie. Soos altyd het sy maar net haar kop styf teen suster Theresa se skouer gedruk.

      “Jou werk hier op Meob was darem nie heeltemal sinloos nie, suster Theresa. Jy het jou oor my ontferm en jy het my al soveel dinge van die lewe geleer. Ek is so lief vir jou en ek sal altyd dankbaar wees vir alles wat jy vir my gedoen het.”

      Suster Theresa het ’n soentjie op haar hare gedruk, diep gesug en opgestaan.

      Omtrent ’n jaar gelede het suster Theresa met haar fyn aanvoeling vir dinge ’n sakie geopper wat haar baie na aan die hart lê. Sy het Ansa ’n rukkie peinsend dopgehou voordat sy gepraat het. “Ons sal jou hier moet wegkry, Ansa. Jy word nou te groot en jy is baie, baie mooi. Hierdie mans sal hulle nie langer laat keer nie. Ek gaan net vanaand vir vader Ferdinand skryf en sê hy moet jou kom haal.”

      “Ek gaan nie sonder jou nie, suster Theresa,” het sy walgegooi.

      Daar het ’n glimlaggie in suster Theresa se oë kom skuil toe sy praat.

      “My tyd is ook verstreke hier, Ansatjie. Die mense praat van diamante wat op Oranjemund ontdek is. Hulle sal soos vlieë agter die aas aantrek. Ek ken die delwers. Hulle hoop altyd op ’n beter môre. Môre bring groot rykdom en groter