Ena Murray Omnibus 40. Ena Murray

aan te doen nie?”

      Die Franse dame lyk onseker. Sy ken ryk vroue. As hulle ’n ding wil hê, wil hulle dit hê, al is dit ook die onmoontlike. Jammer dat haar hoofassistent nou met verlof is. Anna­tjie werk nog net ’n paar maande by haar en is beslis nie opgewasse vir die taak nie.

      Sy probeer taktvol verduidelik: “Soos jy weet, het hierdie rokke nie breë nate nie en ’n mens kan nie aan hulle torring nie, dan verloor die rok sy snit. ’n Mens kan altyd ’n bietjie nouer maak, maar … ”

      “Wat sê jou assistent?” wil Wanya egter koppig weet.

      Met ’n ligte suggie kyk madame Veronique na Annatjie. “Is dit moontlik om die rok ’n paar sentimeter wyer te kry sonder om die snit te bederf?”

      “As u dit net weer sal aanpas vir my, asseblief … ” Ná ’n rukkie kom die voorstel: “Ons het gelukkig van hierdie soort materiaal. Ons kan twee bane weerskante invoeg wat wyer uitklok na onder en die kraag deur dieselfde materiaal vervang.” Sy kyk vraend na haar hoof. “Sal dit nie werk nie?”

      Dis Wanya wat antwoord: “Ek dink dis ’n plan. Dit sal ook iets vir die rok doen.” Vir die eerste keer kyk sy met belangstelling na die meisie wat sy tot dusver skaars raakgesien het. “Is jy seker jy kan dit doen?”

      Die ouer vrou tree vinnig tussenbeide. Dis immers ’n rok van ’n paar duisend rand wat ter sprake is. “Dis so te sê ’n nuwe rok maak. Jy sal dit nie betyds klaarkry nie, Annatjie. Ek dink regtig ek moet ’n paar groter nommers gaan haal … ”

      “Nee. Ek wil hierdie een hê. As jou Annatjie sê dit kan gedoen word, hoekom nie?”

      Madame maan haarself om kalm te bly. O, hierdie rykmansvroue! Sy kyk waarskuwend na Annatjie maar dié knik en sê vol selfvertroue: “As ek dadelik aan die werk spring … Hoe laat wou mevrou dit gehad het?”

      “Op die laatste kwart voor agt vanaand.”

      Op pad terug stad toe is madame Veronique onrustig en ontevrede. “Jy gaan nie betyds klaarkry nie, Annatjie. En as hierdie rok opgemors word … Mevrou Cloete sal dit nie neem nie en dan sit ek met die skade. Jy het uit jou beurt gepraat. Volgende keer moet jy onthou ék onderhandel met die kliënt.”

      Annatjie lyk verleë. Sy was seker voorbarig. Maar dan … Sy kyk haar werkgewer vas aan. “Die rok sal betyds klaar wees, madame. En ek sal dit nie opfoes nie.” Toe haar werkgewer nog skepties bly, sê sy: “Waar ek vandaan kom, madame, het ek geleer as ’n ding móét dan kán dit. Ek sal madame nie in die steek laat nie.” Vlugtig verskyn die plek waar sy vandaan kom voor haar geestesoog, word byna dadelik weer verdring deur die prentjie wat sy so pas aanskou het en sy sê: “Ek wonder hoe dit moet voel om só ryk te wees … Hulle is baie ryk, dié Cloetes?”

      “Ja.”

      “Eintlik stinkryk, nè?”

      Madame glimlag effens. “Jy kan hulle seker maar so noem.”

      “Hulle moet wees. Om sommer net so ’n fantastiese duur aandrok te kan koop … Ek wonder hoe dit moet voel?”

      Madame se blik dwaal vlugtig na die sedige gesiggie langs haar. Sy weet uit watter deel van die stad hierdie meisie kom … ’n heel ander wêreld as dié van Sandton. So goed soos ’n ander planeet.

      “Ek dink nie dis altyd so lekker nie, Annatjie. Die dag wanneer jy alles kan koop wat jou hart begeer, het daar maar min uitdagings in die lewe oorgebly. Wat die lewe interessant maak, is die uitdagings wat aan jou gestel word.”

      Maar sy weet Annatjie sal nie met haar saamstem nie. Op die oomblik is die term “genoeg geld” vir hierdie meisie die toppunt van geluk op aarde, want haar lewe lank leef sy van die hand in die tand. Maar wanneer is genoeg genoeg? mymer die ouer vrou by haarself. Hoewel sy nie “stinkryk” is nie, is sy ’n gegoede vrou. Sy het al daaraan gedink om haar eksklusiewe modehuis te verkoop en rustiger te gaan lewe. Maar sy doen dit nie. Sy het nog nie genoeg nie, dink sy. Daarom is sy op byna sestig op ’n Vrydagmiddag laat steeds aan die gang; sal sy eers huiswaarts kan keer wanneer ryk mevrou Cloete se aandrok afgelewer is. Net om te bad, iets ligs te eet en doodmoeg in die bed te val ná ’n veeleisende dag waarin sy na die griewe en onredelike eise van die stad se ryk vroue moes luister en ter wille van die vrede en die besigheid dikwels ’n teenwoord moes terugsluk en swyg. En môre lyk dit presies dieselfde … Sy bring die motor tot stilstand. “Goed, Annatjie. Jy het skaars vier uur om hierdie rok af te lewer. Ek weet nie … ”

      Maar Annatjie glimlag, maak die motordeur oop en antwoord gevat: “Madame het dan nou net vir my oor uitdagings gepreek. Ek het nie geld nie, maar aan uitdagings ontbreek dit my nie!”

      Toe madame agter haar lessenaar inskuif terwyl Annatjie dieper die boetiek in verdwyn, glimlag sy. Hierdie kind kort net ’n kans in die lewe, dink sy weer soos daardie dag toe Annatjie skielik voor haar lessenaar verskyn het om werk te vra. Sy het geen sertifikaat of selfs ’n aanbevelingsbrief gehad nie, maar wat madame opgeval het, was die reguit, eerlike blik in die intelligente oë. En omdat sy ook ’n klerekenner is, het sy onmiddellik geweet die pakkie wat Anna­tjie aangehad het, is nie by ’n kettingwinkel gekoop nie.

      Op Annatjie se vraag of sy miskien vir haar werk het, het sy ’n teenvraag gehad: “Mag ek weet waar jy daardie pakkie gekoop het?”

      Annatjie het vlugtig na haar klere gekyk, haar kop geskud en met kinderlike eerlikheid geantwoord: “O, ek kan nie bekostig om klere te koop nie, mevrou. Ek maak maar my goed self.”

      “Jy bedoel … jý het daardie pakkie gemaak?”

      “Ja, mevrou.”

      “Waar het jy die patroon gekoop?”

      “Nêrens, mevrou. Ek het dit sommer uit my kop gesny. Daar was ’n prentjie in ’n tydskrif en toe maak ek vir my ook een. Dis eintlik my Sondagklere, sien?”

      “Ek … verstaan.” Die ouer dame het veel meer as die klere gesien, en Annatjie is summier aangestel. Sy is oorlaai met ’n stortvloed van dankbaarheid, totdat sy dit beslis tot ’n einde gebring het met: “Goed. Goed. Jy hoef nie vloere en teekoppies te was nie. Ons hét iemand daarvoor. Ons maak nie self klere hier nie, maar dikwels is daar verstellings om te doen, en omdat ons klere duur is, moet dit mense wees wat weet wat hulle doen wat daaraan werk. Jy sal onder mevrou Duvenhage werk. Sy is my hoofassistent. Kom ek neem jou na haar toe … e … Annatjie, nè?”

      “Ja, mevrou. Ek is Annatjie.”

      “Goed, Annatjie. Ek hoop jy sal lekker werk hier. En almal noem my madame, hoor?”

      Die oë het gerek. “Is mevrou regtig ’n madame? Ek bedoel ’n Franse madame?”

      Sy was soos ’n fris briesie wat onverwags deur die boetiek gewaai het. Madame het geglimlag en spontaan ’n geheim verklap: “Nie regtig nie, hoewel ek met ’n Fransman getroud was. Maar dit pas by die beeld van ons boetiek. Jy sal my nie verraai nie?”

      “O nee, me … madame! Ek is nie ’n klikbek nie.”

      In die paar maande wat Annatjie nou al hier is, het sy getoon dat haar werkgewer se intuïtiewe aanvoeling dat sy ’n aanwins gaan wees, nie verkeerd was nie. Annatjie het vinnig die fynere kunsies by mevrou Duvenhage en madame Veronique geleer. Om halfagt staan sy gereed en bewys aan madame dat sy haar eerste groot uitdaging met vlieënde vaandels die hoof gebied het. Met ’n kritiese kennersoog beskou madame die rok van hoek tot kant, moet dan goedkeurend knik. “Dis goed, Annatjie. Dis eintlik briljant. Die insetsels maak werklik iets besonders van die rok.” Anna­tjie is blosend van dankbaarheid. Goedkeurend sê haar madame: “Ek gaan jou in die toekoms meer in hierdie rigting inspan, en dit beteken natuurlik ’n verhoging. Kom. Ons het nog net ’n kwartier.”

      Toe hulle daar aankom, is Niel Cloete reeds geklee in sy aandpak. Terwyl hulle wag dat Wanya die rok aantrek, bied hy hulle vriendelik ’n drankie aan. Madame neem ’n sjerrie en Annatjie vra ’n koeldrank. Die gasheer en ouer vrou se blikke ontmoet geamuseer, maar dan verskyn Wanya in die deur.

      Dit is maar net menslik dat ’n tikkie