Eensaam op Wegdraai. Ena Murray

Kyk hier. Lees daar.”

      Bert neem die brief en lees hardop:

      “Geagte Meneer, ek reageer op jou berig in die SOEK EN VIND-rubriek waarin jy raad vra in verband met jou tweelingdogters. Ek het besluit om aan jou te skryf, omdat ek self tweelingdogters gehad het en daarom miskien vir jou tot hulp kan wees. As jy aan my jou probleme skets, sal ek my bes doen om jou te help.

      “My man en my dogters – hulle was ses jaar oud – is my onlangs ontneem in ’n motorongeluk. Ons was op pad om vakansie te gaan hou en ...”

      Hier eindig die brief. Die laaste paar woorde is so onduidelik soos die ink in die papier ingevloei het, dat dit onleesbaar is. Bert kyk op in sy vrou se traangevulde oë en frons.

      “Thelma, is dit die regte ding? ’n Mens weet nie altyd met wie jy te doen het in sulke rubrieke nie.”

      “Ek weet, en ek besef dit, maar ... Onder normale omstandighede sou Lara self nooit gedroom het om te skryf aan iemand wat so adverteer nie, maar dis ’n uitsonderlike geval met uitsonderlike omstandighede. Jy weet, ek het net ’n paar minute voordat sy op dié ding afgekom het, hier gestaan en bid en opreg gevra om hulp – dat Lara uit hierdie doodsheid kom. En net daarna, toe ek haar tee neem, toe kry ek haar daar, die oë weer vir die eerste keer lewendig en vol belangstelling. Ek staan en kyk nou al hoe lank vir haar en ek word al meer oortuig dat hierdie ding ’n antwoord op my gebed is. Besef jy nie hoeveel goed daaruit kan kom soos sy nou daar sit en skryf nie – deur net gedwing te word om die naakte feite swart op wit voor haar te stel nie? Jy weet dat ’n groot deel van haar nog nie Daan en die kinders se dood, die finaliteit daarvan, aanvaar het nie. ’n Deel van haar glo nog dat hierdie ding nie werklik gebeur het nie, dat dit maar net ’n nagmerrie is wat sal verbygaan. Jy weet self hoe sy snags in haar slaap na hulle roep ... en dan daardie verskriklike, hartverskeurende snikke wanneer sy wakker word ...”

      Haar man knik. “Dis waar, ja. Die spesialis het ook gesê dat as sy net eers by daardie punt kan kom dat sy ten volle besef en aanvaar dat Daan en die kinders dood is ...”

      Sy blik dwaal weer na buite en dan glimlag hy. “Jy weet, skat, ek dink jy’s reg. Sy word nou gedwing deur hierdie skrywery om dit met haar eie hand op papier neer te pen: die feit dat haar man en kinders dood is. Al kom dit dan ook niks verder as hierdie skrywery nie, gaan dit haar nog goed doen.”

      “Ja. Dis soos ek ook gedink het.” Thelma sug saggies, vee met haar hand oor haar oë en kyk ook uit na die vrouefiguur buite in die tuin. “Maar my hart het al hoeveel keer vanmiddag vir haar opnuut gebloei, Bert. Met rukke het haar hele liggaam geruk van snikke asof ’n elektriese lading deur haar gegaan het.”

      “Ek weet, my vrou. Maar laat ons hoop dis genesende trane. Laat ons hoop dat die eensame wewenaar van Wegdraai die geneesmiddel vir haar wonde gevind het.”

      Lara voel uitgeput toe sy eindelik besluit dat hierdie een goed sal wees om weg te stuur. Sy sak terug teen die stoelleuning en sluit haar oë. Die trane het droog geword op haar wange en daar is skielik ’n vreemde stilte in haar. Vir die eerste keer het sy dit werklik erken – die feit dat haar man en kinders dood is. Vir die eerste keer aanvaar sy daardie feit ten volle. Daan en Estertjie en Esmétjie sal sy nooit weer sien nie. Hulle is dood ... soos hierdie man se vrou dood is ... en die onbekende tweeling se ma dood is ... En hulle moes vorentoe ... soos sy sal moet vorentoe.

      “Is jy klaar? Ek sal dit vir jou adresseer en pos as jy wil.”

      Sy oorhandig die skryfblok, maak haar oë stadig oop. “Dankie, Thel. Ek sal bly wees. Ek ... voel moeg.”

      “Natuurlik. Jy het lank buite gesit. Kom, ek help jou huis toe en dan gaan rus jy eers ’n paar minute voor aandete. Ek sal sorg dat hierdie môre weggaan.”

      Haar man kyk haar vraend aan toe hy ’n rukkie later vanuit die tuin binnekom en haar in hul fotoalbum sien blaai. “En nou?”

      “Ek soek ’n vollengtefoto van Lara. Dit moet saamgaan met dié brief. Sy het totaal daarvan vergeet, of sy het nie weer daaraan gedink dat die man vir ’n foto gevra het nie. Ek het gedink ek moet dit miskien los, maar aan die ander kant weer ... ’n Foto sal dalk help dat hy weer terugskryf. Ek is bang as sy geen antwoord op haar brief kry nie, sak sy weer terug na waar sy was.”

      “Ja. Sit maar ’n foto by. Uit sy oogpunt gesien, weet hy ook nie met wie hy te doen het wanneer hy ’n reaksie terugkry nie. Ons hoop maar hy stuur met sy brief ook ’n foto van homself saam. Die uiterlike is bedrieglik, maar ’n mens kan darem ’n paar afleidings van ’n foto maak.”

      “Ja. Ek is lus en stuur ’n foto van Lara se tweeling saam. Dit kan nie kwaad doen nie. Wag, hier is twee pragtige foto’s van haar en die kinders. Dis sowat ’n jaar gelede geneem.”

      Thelma sorg self dat die brief, geadresseer aan EENSAAM OP WEGDRAAI, p/a SOEK EN VIND, die volgende oggend gepos word. En toe sy terugstap van die rooi posbussie op die straathoek, hoop en bid sy maar dat hulle die regte ding gedoen het. Die tyd sal maar moet leer.