Klopdans van die liefde. Elza Rademeyer

is werklik meer oplettend as wat sy gedink het. Want al voel sy bitter teenoor Anton, is dit nog telkens asof iemand haar hart met ’n mes sny wanneer sy aan hom dink.

      Nadat sy die middag by haar woonstel gekom en gestort het, besluit sy om vir Janie te gaan sê van die werk as huishoudster wat sy moontlik kan kry. Geklee in ’n wit kortbroekie draf sy sommer kaalvoet met die trappe aan die agterkant van die gebou op na Janie se woonstel toe.

      Dog toe Janie haar woonsteldeur in ’n deurskynende kamerjapon kom oopmaak, weet sy sommer dis die verkeerde tyd. Dis amper nie eens nodig vir die meisie om te fluister sy’t ’n customer nie.

      Sy draf teleurgesteld terug na haar woonstel. As dit nie was vir die customer nie, sou Janie haar vir koffie genooi het. Sy sou darem vir ’n rukkie geselskap gehad het. Nou is dit weer net sy, die beknoptheid van haar woonstel en haar verlange na Anton. Of nee, korrigeer sy vinnig haar gedagtes. Laat sy liewer sê haar herinneringe aan Anton.

      Toe sy haar kombuisdeur wil oopsluit, glip die sleutelhouer uit haar hand om bo-op haar kaal toon te lande te kom. “Eina, dessit!” ontglip dit haar onnadenkend.

      “Wat ’n gewigtige woord uit so ’n fraai mondjie.”

      Sy skrik haar buite weste vir die mansmens agter haar rug. Nogal Pieter Wasserman. “Wat soek jý hier?” vra sy oorbluf.

      “Gee vir my die sleutel dat ek oopsluit.”

      Sy doen dit sonder om te dink. Eers toe hy saam met haar die woonstel binnegaan, tref dit haar dat hy homself binnegenooi het.

      “Knip jou oë,” sê hy. “Wat staar jy my so aan?”

      “Wat kom maak jy hier? Ek het jou nie genooi om in te kom nie.”

      “Jy gaan my tog nie summier die deur wys nie, gaan jy? Ek sou eerder sê jy moet my om verskoning vra.”

      “Verskoning, vir wat?”

      “Vir die soort meisie met wie jy vir my ’n afspraak gereël het.”

      Nou hoekom sou Janie vir hom gesê het sy is ’n prostituut? wonder Pennie, blosend van die skuldgevoel wat haar oorval. Sy raap vinnig die ketel op en stap daarmee wasbak toe om onder sy blik uit te kom. Praat dan sommerso oor haar skouer: “Jy’t op ’n metgesel aangedring en ek het gereël dat jy een kry. Of julle die aand geniet, of nie geniet het nie, het niks met my te doen nie.”

      “Lyk ek regtig vir jou na die soort man wat my met prostitute sal ophou?”

      Hy hoef nie te weet sy voel skuldig nie, besluit sy en antwoord egalig: “Dit staan mos nie op die mans wat hulle met prostitute bemoei se voorkoppe geskryf nie. En soos ek mans ken . . .”

      “Is almal net op soek na ’n lekker tyd,” voltooi hy haar sin toe sy betekenisvol swyg.

      “Presies. Daar sê jy dit nou self.”

      “So jy is daarvan bewus dat Janie ’n prostituut is.”

      “Ek het haar dit nog nooit sién bedryf nie, dus wat my betref, kan dit stories ook wees.”

      Hy lag onverwags. “Dis te hope dat jy haar dit nog nie sien bedryf het nie. Maar dat jy dink alle mans is dieselfde, is ’n misverstand. Ek sal vir jou die teendeel bewys.”

      “Jy hoef niks aan my te bewys nie. Ek gee nie om wát julle doen nie.”

      “Weet jy hoekom het ek ingestem tot jou blind date?”

      “Nee. Want pleks dat jy my vir my moeite bedank, kom staan en trap jy my nou uit oor ek vir jou ’n prostituut as date gekry het. Asof dit mý skuld is dat jy te sleg is om self vir jou ’n meisie te soek.”

      “Die enigste rede hoekom ek ingestem het om haar as metgesel saam te vat, is omdat jy te hardekwas was om saam met my te gaan en ek gehoop het om jou darem weer te siene te kry wanneer jy my aan haar gaan voorstel. Toe pypkan jy my nog daarmee ook deur ’n briefie teen jou deur te los.”

      “Dit is net ’n duidelike bewys dat ek niks met jou te doen wil hê nie. Hoe gouer jy my dus uitlos, hoe beter.”

      Hy gee weer ’n laggie. “So maklik laat ek my nie verjaag nie. Maak nou daardie koffie en kom sit hier dat ons kan gesels. Daar is baie van jou wat ek nog nie weet nie, en andersom. Ons het dus heelwat om vir mekaar te sê.”

      Sy hele houding sê vir haar hy bedoel elke woord. Hy gaan hom waaragtig nie uit daardie stoel lig nie. Sy kan hom natuurlik met die ketel kookwater gooi, maar dis darem te drasties. Om handgemeen met hom te raak, sal ook nie help nie. Hy lyk na ’n sterke derduiwel. Dus haal sy tog maar teësinnig die koppies uit die rak. Of dalk nie heeltemal so teësinnig nie, want sy bewonder nogal sy vasbeslotenheid. ’n Man wat op alles ja en amen sê, kon sy nog nooit eintlik respekteer nie.

      Hy snuif die geur van die koffie behaaglik in toe sy dit voor hom neersit. “Dit ruik heerlik!”

      “Daar mag dalk gif in wees.”

      Sy hartlike lag doen snaakse dinge aan haar. Dis asof ’n te styf gespanne kabel iewers in haar skietgee. “Ek het dit net uitgelos oor ek bang was jy sien ek gooi dit in,” korswil sy versigtig.

      “Ja, jy moet in jou pasoppens wees vir my. Ek lyk maar na so ’n dom ou. Kyk hoe gou het ek uitgevind wat Janie se beroep is.”

      “Skaam jou. Jy’t haar tog seker nie tot ’n bekentenis gedwing nie?”

      “Nooit nie. Ek dwing nooit mense tot ’n bekentenis nie. Sy weet nie eens ek het uitgevind sy is ’n prostituut nie.”

      “O? Maar hoe weet jy dit dan?”

      Hy kyk haar vas in die oë en glimlag effens. “Omdat jy dit so pas vir my gesê het. Ek het dit maar net vermoed. Dinge wat sy in onbewaakte oomblikke kwytgeraak het, en die manier waarop sy sommige van my vrae omseil het.”

      Pennie kyk hom vererg aan. “So jy’t my goedsmoeds uitgelok!”

      Hy roer sy skouers. “Ek wou maar net my nuuskierigheid bevredig.”

      “Dis gemeen van jou!”

      “Net so gemeen as wat dit van jou was om my aan ’n prostituut uit te veil.”

      “Verskoon my! Dit was jý –”

      Hy lig sy hand. “Toe maar, ek gooi handdoek in. Dit wás alles my skuld. Ek moes jou in die eerste plek nie ’n kans gegee het om my te ontduik nie. Dit was die eerste en laaste keer. Van nou af gaan ons paadjies saam loop en basta met die res van die wêreld.”

      Pennie kom agter haar mond het oopgeval. Sy klap dit vinnig toe. “Hoe bedoel jy . . . van paadjies?”

      “Jy weet goed wat ek bedoel. Ons gaan doen wat alle verliefde paartjies doen. Saam fliek, saam uiteet, saam opvoerings toe . . . alles saam doen.”

      Haar oë rek. Wat makeer die man, is hy mal? wonder sy. Of is daar fout met haar ore, hoor sy verkeerd?

      “Hoekom staar jy my so verbaas aan?” vra hy. “Jy wil tog nie hê Anton moet dink jy treur oor hom nie, wil jy?”

      “Anton? Wat weet jy van Anton?”

      “Janie het vir my gesê dis die naam van die ou oor wie jy so gehuil het dat jy amper voor my motor beland het.”

      “Wat het hý met die saak te doen?”

      “Ek wil jou help om oor jou gevoel vir hom te kom.”

      “Ek het nie ’n gevoel vir hom nie! Ek bedoel, dis verby, ek is klaar met hom!”

      “Regtig? Dan is dit goeie nuus,” sê hy en stoot sy leë koppie terug. “In daardie geval het jy geen verskoning om nie môreaand saam met my uit te gaan nie. Jy kan besluit wat ons gaan doen. Of jy lus is vir fliek, vir uiteet of wat ook al.”

      Sy raap haar gedagtes bymekaar. “Jy moet jou kop laat lees. Ek is geensins van plan om my met jou te bemoei nie.”

      “En ek is geensins van plan om jou uit