Klopdans van die liefde. Elza Rademeyer

woonstel kom as hy jou nie kan terugbring nie?”

      “Ek kom sommer met die bus terug. Daar is ’n halte nie ver van sy huis af nie. Dit sal lekker wees om ’n slag te sit en rondkyk en nie self te bestuur nie. As jy my net so tien minute sal gee om gou aan te trek?”

      “Natuurlik. Ek is nie só haastig nie.”

      Toe Pennie ’n rukkie later terugkeer na die sitkamer, sê Tersia dadelik: “O, maar jy lyk mooi! Die blou kleur van jou rok harmonieer perfek met die blou van jou oë en jou swart hare. Anton sal sy oë nie van jou kan afhou nie. Geen wonder hy wil verloof raak nie. Hy’s seker bang iemand raap jou voor sy neus weg.”

      “Dit sal die eerste keer wees dat Anton my in dié rok sien,” sê Pennie. “Ek het net gedink ek moet ’n slag ’n verandering maak voordat hy moeg raak om my oor en oor in dieselfde klere te sien.”

      “Wie behartig nou sy fabriek terwyl hy siek is?”

      “Hy’t gelukkig onlangs ’n nuwe bestuurder aangestel met wie hy nogal taamlik tevrede is. Ek kry die man net jammer, want soos ek Anton ken, sal hy elke dag ’n volledige verslag wil hê van alles wat daar aangaan. Ek dink nie Anton is die maklikste baas om voor te werk nie.”

      “Jy sal my moet beduie waar Anton woon,” sê Tersia toe hulle Kampsbaai binnery.

      “Jy kan my by die volgende straathoek aflaai. Ek stap sommer die bultjie uit na sy huis toe. Dis nie ver nie.”

      “Sê groete vir hom,” sê Tersia toe Pennie uit die motor klim. “En onthou, nou is dit jou beurt om weer vir my te kom kuier.”

      “Ek sal jou groete oordra, en sterkte vorentoe.”

      Terwyl Pennie met ’n smal straatjie na Anton se huis hoër op teen die berg stap, flits die herinnering van hul eerste ontmoeting weer deur haar gedagtes. Die verjaardagpartytjie van een van haar kollegas; die aantreklike man wat dadelik haar oog gevang het; hul sydelingse blikke na mekaar . . . Maar natuurlik het albei van hulle ander metgeselle vir die aand gehad. Dit het hom egter nie daarvan weerhou om haar vir ’n dans te nader en haar adres te vra nie. En die volgende aand toe haar deurklokkie lui, was hy daar!

      Dit sal môre net mooi ses maande gelede wees, onthou sy. Dis jammer sy’t nie eerder daaraan gedink en vir hom ’n presentjie saamgebring nie. Maar nou ja, haar besoek sal al klaar vir hom ’n verrassing wees.

      Nadat sy die trappies na sy voordeur bestyg het, steek sy vir ’n wyle vas om terug te kyk. Wat ’n pragtige uitsig! Die blou van die see, die wit strand en skuimende brander­tjies, die boomryke omgewing en singende voëls . . . Dit gaan heerlik wees om hier te woon.

      Sy steek haar hand uit om die deurklokkie te lui, maar bedink haar. Hy sal nie voordeur toe kan kom met sy gipsbeen nie en dalk is sy huishulp nie op die oomblik in die huis nie. Aan die agterkant van die huis is daar ’n sydeur wat sy huishulp gebruik. Dit is gewoonlik ongesluit en is digby sy slaapkamer. Sy sal sommer daar ingaan.

      Toe sy egter by die deur kom, steek sy vas. Wat gaan dan nou in Anton se kamer aan, wonder sy verward. Dis mos ’n meisie wat sy so stuitig deur die oop venster hoor giggel. Dit is nie in haar aard om mense af te luister nie, maar toe sy Anton hoor sê: “Wag nou, hoekom is jy so haastig?” bly sy fronsend staan.

      “Ek wil aantrek,” hoor sy die meisie sê. “Kan jy dink wat jou huishulp gaan sê as sy ons saam hier in die bed betrap!”

      “Dit sal nog lank wees voor sy terugkom, man. Kom lê nog net so vir vyf minute in my arm, toe?”

      Pennie retireer verdwaas. Sy weet nie of sy haar ore moet glo nie. Dit kan tog nie wees nie! Haar verbeelding speel met haar parte. Sy skud haar kop. Miskien droom sy! Dis Tersia se vertelling van wat met háár gebeur het wat veroorsaak dat sy ook nou so ’n nare nagmerrie beleef. Sy kyk om haar rond. Dis tóg Anton se huis . . .

      “Ek sal Saterdag weer kom kuier,” kom dit vanuit die kamer.

      “Nee, maak dit Sondag,” klink Anton se stem op. “Ek verwag môre kuiergaste.”

      Pennie draai verward weg en verdwyn geluidloos om die hoek van die huis na die voordeur se kant toe. Sy moet eers uit hierdie nare nagmerrie ontwaak, haar sinne bymekaar kry voordat sy aanklop. Maar toe val haar blik op ’n wit motortjie wat bykans heeltemal verskans agter die twee groot bome aan die oorkant van die straat staan. Sy droom nie, dring dit tot haar deur. Daardie motor en die gegiggel . . .

      ’n Lamheid oorspoel haar. Sy moet konsentreer om die trappe af te klim tot in die straat. Maar die werklike skok tref haar eers halfpad op pad na die bushalte. Hoe kon hy! Háár Anton! Sy sluk aanhoudend. Maar toe kom die snikke. So rou en hees dat sy haastig agter ’n paar struike langs die sypaadjie skuiling soek. Eers rou, later kermend. Sy kan haarself net nie keer nie. Sy was nog nooit van die huilerige soort nie, maar daardie gegiggel . . . En sy stem . . . Elke keer dat sy haar neus snuit, hoor sy dit weer en begin die trane van voor af.

      Totdat iemand skielik om die struik loer en verbaas sê: “Maar my hetetjie, is dit tog nie dokter Pennie nie?”

      Pennie skrik haar trane skoon weg. “Gits, Siena, waar kom jy vandaan? Ek bedoel . . .”

      “Meneer Anton het my kafee toe gestuur om vir hom sigarette te gaan koop. Maar hoe kom dokter Pennie dan hier? En waaroor die trane?”

      “Ek . . . e . . . Wie is daar by Anton, Siena?”

      Siena se gesig kry ’n agterdogtige uitdrukking. “Moenie vir my sê sy is al weer daar nie!”

      “Wie is sy?” dring Pennie aan.

      “Nee, ek ken nie haar naam nie. Sy ignoreer my soos ’n stopstraat. Maar die kuiery van haar . . . dis nie ’n goeie ding nie. Was doktertjie daar by die huis?”

      “Ja, maar . . . ek het hulle nie gesien nie. Net gehoor praat en . . .”

      “Toe maar,” sê Siena vertroostend toe Pennie se woorde verswelg word deur ’n snik. “Moenie huil nie. Meneer Anton is dit nie werd nie. Ek het dié moeilikheid sien kom. Daardie merrie se gekuier hier amper elke dag . . . As jy my vra, het sy kop uitgehaak!”

      “Kom sy baie hier?” wil Pennie deur haar snikke heen weet.

      “Ja,” sê Siena en staan nader om haar arm om Pennie se lyf te slaan. “Ek sal eerlik met jou wees, want dis beter om nou seer te kry en klaar. Dis al meer as twee weke se ding hierdie. Ek het vermoed iets is nie pluis nie, want elke keer dat sy hier kom, moet ek vir meneer Anton gaan sigarette koop. En nie by die kafee hier naby nie, elke keer by die een daar ver anderkant die hotel. Die kafee hier naby hou dan nou kwansuis nie meer die soort sigarette aan wat hy rook nie. Ek weet dit moet vir jou bitter swaar wees om dié dinge aan te hoor, dokter Pennie. Maar dis beter dat dit nou op die lappe kom as wat meneer Anton aanhou om jou te bedrieg.”

      “Is sy mooi?” vra Pennie, tipies vrou.

      “Sy’s nie vir mý mooi nie. Haar hare is te rooi en te woes. Maar ’n man dink mos nie met sy verstand nie. Ek kan nie verstaan wat oor meneer Anton se lewer geloop het nie!”

      Pennie slaak ’n suggie en druk die vertoiingde snesie terug in haar sak. “Wat ook al, ek sal hom nooit weer ver­trou nie.”

      “Nee, ek sou ook nie as ek jy was nie. Maar ek sê nou vir jou een ding: As hy háár vat, werk ek nie ’n dag langer vir hom nie.”

      “Bly maar stil oor die besigheid. Moenie vir Anton sê ek was hier by sy huis nie, hoor?”

      “As jy so sê . . . Maar waar is jou motor dan?”

      “Ek het ’n geleentheid tot hier gekry en gaan sommer met die bus terug.”

      “Foei tog, nou moet jy nog in jou droefheid tussen ’n klomp mense op ’n bus ook gaan sit.”

      “Ek sal dit wel oorleef.”

      “Dit glo ek, want jy’s ’n sterk meisie. Maar ai tog, ek is so spyt. Ek het dan nou al in my verbeelding gesien hoe ek gaan help om jou en meneer Anton se