Klopdans van die liefde. Elza Rademeyer

      Elza

      Rademeyer

      Klopdans van die liefde

      Jasmyn

      1

      “Ons tee is seker nou al yskoud,” sê dokter John Uys toe hy en sy dameskollega die dienskantoor van die ongevalle-afdeling binnegaan.

      “Ja,” sê dokter Pennie de Villiers. “Nugter weet waar almal weer vandag aan hul skete en kwale kom. En dis nog maar Donderdag, die hele naweek lê nog voor!”

      “Jy is darem Saterdag af,” sê John. “Dis mos jou vry dag. Maar arme ek . . . Om te dink ek moet gebreekte arms spalk en snywonde toewerk terwyl ek ’n kaartjie in die losie het vir Saterdag se groot rugbytoets! Dis om van te huil!”

      Pennie skink die tee en sit sy koppie met ’n glimlag voor hom neer. “Ek sal nogal graag wil sien hoe jy lyk as jy huil! Maar voordat jy in trane uitbars, hoekom ruil ons nie ons vry dae uit nie? Dan werk jy môre in my plek en ek werk Saterdag in jou plek?”

      John stamp amper sy koppie tee om van opgewondenheid. “Sal jy? Sal jy regtig?”

      “Ja, hoekom nie? Ek stel nie soveel in rugby belang dat ek die toets sou gaan kyk nie. In elk geval nie alleen nie. En Anton kan tog nie gaan nie.”

      “Jy is ’n skat!” sê John. “Ek wonder of Anton weet wat hy aan jou het. Hoe gaan dit met hom?”

      “Goed,” sê Pennie. “Hy is net gefrustreerd oor sy hulpeloosheid, en oor hy nie sy motor kan bestuur met die gips aan sy been nie. Hy verwyl nou maar sy tyd met boeke, maar lees was nog nooit een van sy geliefkoosde stokperdjies nie.”

      “Dit sal seker die laaste keer wees wat hy self sy huis se dak probeer verf. Maar wat hoor ek?”

      “Jy hoor reg,” sê Pennie. “Dit ís die sirene van ’n ambulans. Hier gaan ons al weer! Ook maar goed die tee is al koud. Nou kan ons dit ten minste vinnig wegsluk.”

      Daar is nie tyd vir verder gesels deur die dag nie. Eers laatmiddag toe hulle die ongevalle-afdeling verlaat, herinner Pennie hom aan hul gesprek van vroeër die oggend. “Onthou nou om môre te kom werk en nie Saterdag nie.”

      “Asof ek dít sal vergeet! Wat gaan jy nou môre doen?”

      “Wat ek Saterdag sou doen. Woonstel skoonmaak en wasgoed was. En ’n draai by Anton maak.”

      “Dra my groete aan hom oor, en sê vir hom hy moet jou baie mooi oppas, anders vry ek jou van hom af.”

      Pennie glimlag toe hy wegdraai na die dokterskwartiere op die perseel van die hospitaal. Sy kan haar nie voorstel dat John ooit ’n meisie die hof sal maak nie. Hy is beslis nie die soort man vir soetsappigheid of mooi woordjies nie. Hy praat nooit eens van ’n meisie nie. Net van motor­wedrenne, rugby, krieket en sy pokeraande saam met die manne.

      Sy is kwalik in haar woonstel ’n entjie van die hospitaal af toe die telefoon in haar sitkamer lui. Soos sy te wagte is, is dit Anton. “Ek dood van verveling,” kla hy. “Wat doen jy vanaand?”

      “Ons het ’n dol dag gehad. Ek voel nogal moeg en het gedink om vanaand vroeg in die bed te klim. Maar ek –”

      “Kom jy nie kuier nie?” onderbreek hy haar. “Jy weet mos ek kan nie vir jóú kom kuier nie. Hoe gaan ek die aand alleen omkry?”

      Sy vervies haar. “Ek sê jou dan ek is moeg. Hoe gaan jy voel as ek sit en slaap in jou geselskap?”

      “Goed,” sê hy onmiddellik opgeruk. “As jy dan nie wil kom kuier nie, maak wat jy wil.”

      Sy frons vererg toe sy ’n klikgeluid in haar oor hoor. Maar dan lig sy haar skouers. As dít sy houding is, kan hy krepeer in sy verveling! Dis nonsens dat sy moet spring elke keer dat hy sy vingers klap.

      Die voorval verhinder haar nie om lekker te slaap nie, want sy is daaraan gewoond dat hulle oor elke bakatel woorde wissel. Sy weet ook dat hy dit nie eens weer sal ophaal wanneer hy haar sien nie, want hy vergewe en vergeet net so maklik as wat hy iets ondeurdags kwytraak. Dit is maar soos sy hom leer ken en leer liefkry het.

      Haar woonstel se deurklokkie maak haar die volgende oggend wakker. Sy kan kwalik glo dis al negeuur toe sy vinnig haar kamerjapon aanpluk om voordeur toe te draf, terwyl sy wonder wie dit kan wees. Niemand behalwe John weet tog dat sy by haar woonstel te vinde sal wees nie. Sou daar dalk ’n krisis by die hospitaal opgeduik het?

      Maar tot haar groot vreugde is dit haar vriendin Tersia. Hulle ken mekaar al van skooldae af. Nie dat hulle heeldag en aldag kontak met mekaar het nie, maar dis juis wat die verrassing soveel groter maak.

      “Kom binne,” nooi Pennie gul. “Verskoon net dat ek nog in my pajamas is. Ek het my totaal verslaap!”

      “Jy verdien die rus. Ek het gedink jy is aan diens en was daar by ongevalle aan. Dit lyk maar woes daar. Die wagkamer sit propvol pasiënte. John moet lelik bontstaan.”

      “Hoe is dit dan dat jy nie by die skool . . . O, ek het vergeet. Dis mos vakansie. Geniet jy nog die skoolhou?”

      “Ja, wat. Maar ek gee glad nie om dat dit nou vakansie is nie. Die kinders kan ’n mens nogal uitput. Dit knor om hulle op die regte pad te hou, want hulle word met soveel versoekings gekonfronteer. Veral dwelms. Die dag toe die skole gesluit het, het ons skoolhoof ’n man met ’n sak vol dwelms buite die hek betrap waar hy dit aan die kinders wou verkoop. Ek hoop hulle prop hom vir ewig in die tronk.”

      “Het julle baie probleme met dwelms by die skool?”

      “Nie so erg nie. Maar daar is kinders wat dit gebruik. En dié wat dit nie wil doen nie, word verstoot of so geboelie dat hulle kwalik die versoeking kan weerstaan om mee te doen. Maar dis nou genoeg van die skool. Vertel my liewer hoe dit met jou gaan.”

      “Baie goed. Ek het geen klagtes nie.”

      “En met Anton?”

      “Ook goed, behalwe dat hy sy been gebreek het. Hy wou sy huis se dak verf en toe val hy van die leer af. Gelukkig is net sy been gebreek, want hy’t bo-op die sementtrappe na sy voordeur geval. Hy kon sy nek gebreek het! Hoe gaan dit met jou en Naudé se liefdesake?” wil Pennie weet toe sy die ketel optel om dit by die wasbak vol water te maak.

      “Dis uit tussen my en Naudé.”

      Pennie steek vas en kyk verbaas na Tersia. “Ag, nooit! Wat het gebeur?”

      “Mans kan mos nie aan een meisie getrou bly nie. Ek het vermoed daar is iets aan die gang tussen hom en een van die nuwe leerkragte, maar die spreekwoord sê nie verniet die liefde is blind nie. Toe betrap ek hulle in ’n leë klaskamer in mekaar se arms.”

      “Wanneer was dit?”

      “Twee weke gelede.”

      “Ag nee. Dan moet dit mos bitter moeilik vir jou wees. Ek meen, om elke dag nog teen hulle te moet vaskyk by die skool ook!”

      “Moenie vir my vra waar ek die krag vandaan kry nie, maar ek hou my kop hoog. Dis verniet of ek hulle sal laat agterkom ek het seergekry.”

      “Sou julle dan nie binnekort verloof geraak het nie?”

      Tersia glimlag wrang. “Ons sou. Maar nou ja, dit wys jou maar net weer: alle mans kry onmiddellik voete van klei wanneer ’n mooi vlindertjie met fladderende wimpers hul pad kruis.”

      “Ek byt die vlinder wat Anton se pad kruis se kop morsaf,” probeer Pennie ’n ligter wending aan die gesprek gee. “Sy sal sleg lyk as ek met haar klaar is.”

      “Ag, jy weet mos ek is nie die bakleierige soort nie. Sy kan hom maar vat as sy hom wil hê. Ek begin in elk geval al hoe meer wonder of ek hom regtig liefgehad het. En hom terugvat sal ek nooit, al kruip hy ook sy broekspype deur.”

      Tersia nuttig saam met Pennie ontbyt en hulle gesels heerlik. Maar toe dit elfuur raak, staan sy op om te ry. “Ek wil my woonstel ’n slag ordentlik gaan skoonmaak.”

      “Dit was my plan ook vir die dag,” sê Pennie. “Maar nou is ek nie meer lus daarvoor nie. Kan ek saam met jou ry tot in Kampsbaai, dan gaan kuier ek vir Anton? Hy