Die vierletterwoord. Nelia Engelbrecht

graag elke jaar hoe die kompetisie verloop.” Sy draai na Jason. “As ek reg onthou, was jy verlede jaar die redakteur van die skoolkoerant wat die kompetisie gewen het, nie waar nie?”

      Jason knik. “Ja, Juffrou.”

      My nekhare spring regop.

      Juffrou Notnagel kyk na my, haar groen kat-oë uit­drukkingloos. “Clarissa, ek wil hê Jason moet hierdie jaar as assistentredakteur saam met jou werk. Onder julle leiding het die Palm Review ’n uitstekende kans om die kompetisie te wen.”

      My kakebeen val oop. Kry sy my nou terug vir die grappie van netnou? Maybe moet ek sommer bedank. Of nie. Die koerant is my baba en ’n goeie ma gooi nie sommer haar kind weg nie. Buitendien, Jason is Engels en ons kort eintlik ’n sterk Engelse skrywer.

      “Dis oukei, maar net as ek …” begin ek, maar die onge­skikte vrou val my in die rede.

      “Gaaf, dan is dit afgespreek. Clarissa, reël so gou moontlik vir ons ’n vergadering vir die kernredaksie, asseblief.”

      Ek loop uit die klas uit en steek vas toe ek ’n hand op my arm voel. Die hand is sonbruin en sterk. Langerige vingers. Ek kyk kil na die eienaar van die hand wat obviously buite die klas gewag het om my te ambush.

      “Sorry, I didn’t know she would …” begin Jason en slaan dan oor na Afrikaans. “Ek wou net sê: ons gaan lekker saamwerk. Jy sal sien.” Ek kyk langs my neus af na sy hand tot hy dit laat sak.

      “Régtig?” Ek skud my kop. “Jy het nog baie om te leer.”

      Met dié draai ek om en stap met ’n stywe rug na waar Penny voor die lewensoriënteringsklas wag.

      “Is jy oukei?” vra sy.

      “Wel, laat ek dit so stel: ’n heks op ’n besem gee my guns­­­telingvak en ’n ou wat van iewers onder ’n klip uitge­­­­kruip het, is skielik assistentredakteur van MY skoolkoerant.”

      “Oee, is Jason by die koerant? Moenie worry nie, ek sal hom besig hou. Jy sal nie eens wéét hy is daar nie.”

      Ek gee vir haar ’n kwaai kyk. Dis asof dié Jason-vent almal getoor het. Penny het skielik ’n ding oor hom en selfs Duane dink die son gaan onder as hy gaan sit.

      Teen die einde van die dag het ek die moeder van alle hoofpyne. By die huis maak ek vir my ’n toebroodjie, drink ’n Panado en gaan sit buite op my bankie en eet. Ek wens my pa was hier, dan kon ek hom vertel het van Jason wat my koerant wil oorvat.

      My pa.

      Dis asof daar ’n deur in my kop is. As jy dit net op ’n skrefie oopmaak, probeer die herinneringe uitkom. Selfs die heel agterste een– dié een oor my pa wat van die rots afgespring het, die see in.

      Sommerso.

      Koebaai, wêreld, hier gaan ek.

      Ek maak die deur in my kop toe. Dis nou één gedagte waarvan my ma nie hoef te weet nie. Sy moet maar bly dink dit was ’n brander wat hom van die rots afgeslaan het.

      Ek trek die hele middag boeke oor en vloek so baie oor die Sellotape bly afbreek, dat ek eintlik skaam kry. Toe ek klaar is, gaan haal ek ’n klein boksie Smarties uit die glasbak langs die ketel, los vir my ma ’n briefie op die kombuistafel en gaan kuier vir my oupa.

      Oupa Christiaan bly in die ouetehuis naby ons. Huis Herfsblaar. ’n Naam wat goed pas, want die oumense lyk regtig soos verdroogde herfsblare wat enige oomblik kan wegwaai.

      “Hallo, Simson,” groet ek die groot ou by die hek en teken die besoekersboek. Simson se rosyntjie-ogies ver­dwyn amper soos hy vir my glimlag.

      “Hallo, Klara.”

      Clarissa is te lank vir hom om te onthou, daarom speel ons maar my naam is Klara. Simson is net halfpad, soos Dorah sal sê.

      My oupa is al amper drie jaar hier. Hy bly in Agter die Hek. Dis die plek waar die oumense gehou word wat die pad vat as hulle net ’n halwe kans kry.

      Om daar te kom, moet ek deur een van die gange loop waar die mense bly wat nog nie heeltemal kêns is nie. Net ná die haarsalonnetjie en die snoepie draai ek af na Agter die Hek.

      Moira is vandag aan diens by die hek. Sy kom sluit vir my oop en ons gesels bietjie oor haar sleg man wat al weer sy werk verloor het oor hy gesuip was.

      “Oupa is in sy kamer,” beduie sy.

      Ek loop soontoe. Die plek ruik na piepie. Omtrent almal hier dra doeke.

      “Hallo, Oupa,” groet ek die seningrige man met die grys baard en snor. Hy lyk vir my al hoe meer soos ’n omie uit die Boereoorlog. ’n Maer ene wie se beskuit en koffie lankal opgeraak het.

      Hy lyk bly om my te sien. “A, Magrieta, jy’s terug. Loop die snoek al?”

      My oupa dink baie keer ek is sy vrou, ouma Magrieta, wat al lankal dood is. Ons praat ’n ruk oor die prys van snoek en die skaarsheid van goeie aas, voor ek vir hom sy Smarties gee.

      “So báie,” sê hy bly toe ek dit in sy hand uitgooi.

      Ek soen hom op sy bles en loop huis toe terwyl hy sy Smarties eet. Partykeer dink ek dit moet lekker wees op planeet Zor – daar waar die Alzheimer’s hom heen gestuur het.

      2

      Omdat ek die enigste kind is, was ek nog nooit goed met deel nie. My legkaarte en my PlayStation was nog altyd net myne. My skoolkoerant ook.

      Dis hoekom ek die volgende middag by die redaksie­vergadering vir Jason ignoreer asof hy onsigbaar is.

      “Ek dink ons moet almal op die beat bly waarop ons was – dit het goed gewerk verlede jaar. Ter wille van juffrou Notnagel, sal ek net weer sê: Penny is op sosiaal, Mauritz op akademie, Duane doen kultuur, Queen sport en Clifford en sy span doen die begroting, advertensies en die bladuitleg.”

      “Ek gaan beslis hulp nodig hê met social – kan Jason my nie bietjie help nie?” vra Penny-die-planmaker.

      “Jammer, dit sal nie werk nie. Jason is klaar assistent­redakteur,” sê juffrou Notnagel.

      “Dis nie asof hy so vreeslik besig sal wees nie,” keer ek. As dit van my afhang, gaan hy net ’n stoel warm sit.

      Juffrou Notnagel frons. “Jason moet in ’n posisie wees om sy ondervinding met almal te deel, nie net met een redaksielid nie.”

      “Dis nie asof ons nie self ondervinding het nie,” help ek haar vinnig reg.

      “Natuurlik nie,” sê sy en glimlag geamuseerd.

      Ek glimlag nie terug nie. Ek kan glád nie sien wat so snaaks is nie.

      Ná die vergadering gaan ek en Penny reguit atletiekveld toe. Dis tyd vir Projek Hoofseun.

      “Daar’s hy, daar oorkant. Roer jou, Clarissa,” beveel Penny terwyl ek my tekkies aantrek.

      Sy bly op die paviljoen agter terwyl ek om die baan begin draf. Sy is ’n kyker, nie ’n drawwer nie. Sy haat alles wat haar vinniger laat asemhaal, behalwe vry, sê sy altyd.

      Vandag voel dit of my voete vlerke het. Ek haal Wilhelm in. Sy skouerspiere blink van die sweet.

      Ook maar goed hy het nie ’n vaste meisie nie, want ek moet sê, ek het verlede jaar nogal sleg gevoel toe ek vir Ruben van Helen-die-hoofmeisie afgevry het.

      Maar ek het darem vinnig ophou skuldig voel daaroor toe ek twee weke later hoor sy date ’n ou wat sy klerkskap doen by die prokureursfirma waar my pa gewerk het.

      H’mm, kyk net Wilhelm se stewige boudjies. Seker van al die baie sport. Atletiek, rugby én krieket.

      Ek hou net van hardloop. Lang afstande en landloop.