Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit

was dringend. Ek het intussen gehoor dat jy onder polisiebegeleiding huis toe kom, maar ek is bly jy het gebel. Daar is nie môreoggend operasies nie – slaap dus maar vir ’n verandering laat. Goeienag.”

      “Onder polisiebegeleiding!” Dit is tipies van Hugo Slabbert om dit so te stel. Maar hy het nie kwaad geklink nie. Sy stem was onverwags warm en diep, en sy wonder of hy ’n bietjie bekommerd oor haar was. Maar die gedagte dat hy met die polisie in verbinding was, laat haar ’n bietjie verleë voel.

      Sy het die volgende oggend tot halfnege geslaap. Selfs nadat sy wakker geskrik het, het sy nog ’n tyd lank in die bed gelê, ongewoon traag om op te staan. In die daglig, met die son wat so warm by haar venster inskyn, kon sy glimlag oor haar ervaring die vorige nag, maar diep in haar hart het sy erken dat sy nie graag gou weer so ’n ondervinding wil deurmaak nie.

      Voor sy spreekkamers toe kon gaan, moes sy eers by die hospitaal aangaan om ’n pasiënt te besoek. Tot haar verbasing is Hugo se motor nog daar. Hy doen sy hospitaalrondtes gewoonlik vroeg in die oggend en tensy hy operasies het, is hy teen hierdie tyd lankal weer weg. En hy het tog self vir haar gesê hy opereer nie vandag nie.

      Vinnig stap sy die hospitaaltrap op. Matrone Vermeulen is nie in haar kantoor nie, maar die stafsuster bied aan om Karin te vergesel. Dit gebeur maar selde dat die matrone Karin op haar rondte vergesel – daarvoor is dokter De Wet nie belangrik genoeg nie. Maar sy is sonder uitsondering op haar pos as Hugo Slabbert daar kom.

      “Het julle vanoggend operasies gehad, Staf?” vra Karin terwyl hulle die gang afstap.

      “Twee – albei dokter Silbur se pasiënte. Hy het self die blindederm gedoen, maar dokter Slabbert het die buikoperasie gedoen.”

      Afgesien van die Truter-Slabbert-Roux-vennootskap is dokter Silbur die enigste ander dokter met ’n praktyk op Doringlaagte. Sy pasiënte is meestal uit die meer gegoede Engelse gemeenskap, en hoewel Karin nooit die indruk kry dat hy hom doodwerk nie, maak hy blykbaar ’n goeie bestaan. Hy bestuur nie self sy groot swart motor nie, maar word oral deur ’n chauffeur rondgery. Hy opereer nie dikwels nie – hoogstens een of twee keer per week – en dan doen hy net kleiner operasies. As sake ernstig word, roep hy gewoonlik dokter Truter of Hugo Slabbert se hulp in of stuur die pasiënte stad toe waar hulle deur ’n spesialis behandel kan word.

      Karin het hom een of twee keer met operasies geassisteer en is getref deur die kontras tussen sy tydsame, presiese bewegings en Hugo Slabbert se vlugheid. Maar hy is ’n aangename, hoflike man wat blykbaar tevrede is met sy kleiner prestasies – solank dit plek en tyd in sy lewe laat vir dinge soos gholf en brug, waarin hy hartstogtelik belangstel.

      Sy loop dokter Viljoen, die huisdokter, in die kinderafdeling raak.

      “Jy het vanoggend iets interessants gemis,” sê hy vir haar. Hy vertel haar kortliks van Hugo se operasie en van die ontsaglike gewas wat hy uit ’n vrou se buik gehaal het. “So iets het ek in my dag des lewens nog nie gesien nie – en ek dink ook nie jy nie,” vervolg hy.

      Sy glimlag oor sy entoesiasme, maar voel tog dat sy iets gemis het.

      Toe sy terugkom, staan die twee dokters en die matrone in die voorportaal en gesels. Hulle groet en Karin is bewus van Hugo se blik op haar.

      “Ek hoop jy het heeltemal herstel van jou onaangename ervaring laas nag, Dokter,” sê hy beleefd. Tot haar ergernis voel Karin hoe sy bloos.

      “Ek het heeltemal herstel, dankie,” antwoord sy. Glimlaggend verduidelik sy aan dokter Silbur en die matrone wat nuuskierig toekyk: “Ek het laas nag in die distrik verdwaal.”

      “Dit was seker nie so ’n aangename ondervinding nie,” sê dokter Silbur besorgd.

      “Nee, dit was nie,” erken sy liggies.

      Die matrone sê niks nie en haar donker oë verraai ook nie haar gedagtes nie. Dis net wat ’n mens van ’n stadsdoktertjie kan verwag, dink sy, om hier op die plaaspaaie te kom verdwaal. Die feit dat Karin vanoggend ondanks haar wedervaringe nog so jeugdig en mooi lyk, het seker iets met haar gevoel van wrewel te doen. Die mooi ferm mond is helderrooi en die skaduwees onder die diepblou oë laat hulle nog groter en donkerder lyk. Die grys baadjiepak pas haar volmaak en die syserpie om haar nek is die presiese blou van haar oë. Sy lyk soos ’n modepop, nie soos ’n dokter nie, dink sy vererg toe Karin saam met die twee mans wegstap.

      Dokter Silbur stap saam met Karin buitentoe. “Ek is bly ek het jou hier raakgeloop,” sê hy toe hulle by haar motor kom. “Ek het jou gister probeer bel, maar jy was reeds weg. Daar is iets wat ek graag met jou wil bespreek en ek het gewonder of jy nie vanaand by ons wil kom eet nie.”

      Karin kyk onseker na hom.

      “Ek sou graag wou kom, maar ek kan nie op die oomblik afsprake maak nie. Ek sal moontlik teen etenstyd terug wees, maar ek kan ongelukkig nie daarop reken nie.”

      “Ons eet nooit saans voor halfagt nie,” sê hy. “Ons sal tot agtuur wag. En moenie aantrek nie, daar sal nie ander gaste wees nie.”

      Wat kan die “iets” wees wat hy met haar wil bespreek? wonder Karin nuuskierig toe sy wegry. Sy hoop haar werk sal haar toelaat om vanaand by die Silburs te gaan eet.

      By die spreekkamers wag Hugo reeds vir haar. Hy maak nie weer melding van haar avontuur van die vorige nag nie en kort en saaklik bespreek hulle ’n paar pasiënte en die besoeke wat hy die vorige aand vir haar gedoen het.

      Eers toe hulle klaar is, sê sy met ’n half verleë glimlaggie: “Ekskuus vir die moleste van gisteraand. Ek hoop nie dit het groot ongerief vir jou veroorsaak nie.”

      Hy glimlag onverwags.

      “Ek het nie gedink jy sal nou nog verdwaal nie.”

      “Ek het dit nie met opset gedoen nie.”

      “Ek neem so aan. Maar ek het genoeg bekommernisse – sorg dat dit nie weer gebeur nie.”

      “Ja, Dokter,” antwoord sy gedwee.

      Die res van die dag het vinnig verloop. Drie-uur die middag, net toe sy met haar laaste pasiënt klaar is en aan plaasbesoeke begin dink, kom Hugo weer na haar toe.

      “Ek het vergeet om vir jou te sê dat ek Donderdag stad toe moet gaan om getuienis in ’n moordsaak af te lê. Ek sal baie vroeg die oggend moet ry – dis byna honderd myl – en ek weet nie hoe laat ek die middag sal terugkom nie; dit hang alles af van hoe laat die saak verhoor word. Ek is bevrees jy sal die dag maar alleen hier moet regkom.”

      “Ek sal dit geniet,” antwoord sy ewe parmantig en daar is ’n ondeunde glinstering in die mooi blou oë.

      “Ek hoop nie jy sal rede hê om jou woorde te berou nie,” sê Hugo, maar hy glimlag. Dan vervolg hy weer saaklik: “Daar is tot dusver twee plaasbesoeke. Hulle is nie ver van mekaar nie en ek sal albei doen. Soek vir jou ’n maat, dan gaan speel jy ’n paar stelle tennis.”

      Daar is ’n klein stiltetjie voor Karin saggies sê: “Ek neem aan dis net ’n voorstel!”

      Hy grinnik.

      “Nee, dis doktersbevele! En sorg dat jy hulle nakom!”

      Toe Mien ’n paar minute later inkom, sê sy terwyl sy met haar duim in die rigting van Hugo se spreekkamer wys: “Dit word heeltemal menslik! Toe ek netnou by hom kom, staan hy sowaar en fluit.”

      Karin het niks daarop te sê gehad nie.

      Sy is halfagt die aand by dokter Silbur se huis en het selfs tyd gehad om te bad en een van haar mooiste rokke aan te trek.

      Die Silburs het in ’n groot dubbelverdiepinghuis nie ver van die Rouxs nie gewoon. Die vertrekke was ruim en deftig gemeubileer.

      Mevrou Silbur, ’n lang, donker vrou van omtrent veertig, het ’n swart fluweelrok aangehad. Sy was aanvanklik ’n bietjie teruggetrokke en omdat sy nie Afrikaans kon praat nie, praat hulle later deurgaans Engels.

      Die tafel was pragtig gedek, die ete heerlik, die bediening perfek, en dit was duidelik dat die Silburs die kuns