Talia vat grond. Melissa Scharneck

en kyk na my tone.

      Die minute word ’n periode en toe ek myself kom kry, hoor ek die huistoegaanklok lui. My konsep van tyd is verlore. As dit nie vir klokke en horlosies was nie, het ek dalk vir ewig in dieselfde posisie, op dieselfde plek, bly sit.

      Ek wou altyd ’n kind hê, maar ek het nooit gedink ek sal iemand soos Louisa kry nie. Iemand vir wie ek die spreekwoordelike berg sal verskuif – met ’n teelepel.

      Louisa is die garing wat my ledemate aan mekaar vashou. Baie ouers hoop dat hulle kinders groot dinge sal doen, die wêreld sal verander. Sy het reeds die wêreld verander – vir my.

      Sy is in graad drie by Laerskool Vuurkloof, maar sy is slimmer as die meeste graadagts in Hoërskool Vuurkloof. Ek kan nie dink dat ék enigiets daarmee te doen het nie, maar omdat ek ’n aangenome kind is, wonder ek soms of my biologiese ouers dalk geniaal is. Dit slaan mos ’n generasie oor. Ek is seker ek het dit iewers gelees.

      Ek mis my ma. Nie my bloedma nie, my regte ma – die een wat my aangeneem het. Sy het net gistermiddag kom koffie drink, maar ek mis haar al klaar weer. Ek het haar baie nodig. Meer as wat iemand wat binnekort dertig gaan word haar ma eintlik nodig moet hê.

      Laerskool Vuurkloof is groot, maar aansienlik minder indrukwekkend as Hoërskool Vuurkloof. Elke dag moet ek ’n paar minute in die parkeerterrein wag vir Louisa en Rudi. Rudi is ons buurman se seun. Hy speel in die middae by Louisa terwyl sy pa by die werk is.

      Al die ander graaddries kom eenuur uit, maar Louisa en Rudi bly tot net na halftwee. Die laerskool het ’n storieklub begin vir die kleintjies wie se ouers hulle eers later kan kom haal.

      Terwyl ek in my karretjie sit en wag, hoor ek die ma’s om my gesels. Al waaroor hulle ooit praat, is hulle kinders en hulle mans.

      Sarel se cholesterol is weer deur die dak. Ek is seker hy vreet gemorskos by die werk.

      Jannie het wragtig gister weer ’n krieketbal deur die kombuisvenster geslaan.

      Die hond is verstop.

      Ek het lankal besef dat ek niks het om vir hulle te sê nie. Ek het niks om oor te kla wat Louisa betref nie. En wat James betref, het ek net niks oor nie. Daar is niks oor hom in my wat wil uit nie. Ek klim nooit uit om te gaan gesels nie. Ek sit in die kar en sweet, met my radio wat sagte musiek speel, waarna ek nie luister nie.

      Dan sien ek my meisiekind en haar beste vriend aangeslenter kom en my dag word ’n bietjie beter. Sy is ’n mooi dogtertjie, en teen die tyd dat sy by die kar kom, het sy lankal haar lang donker hare losgemaak en haar skoene uitgetrek. Louisa het haar nog nooit vreeslik aan reëls gesteur nie.

      “Ek is doodhonger,” sê Rudi toe hulle inklim.

      “Ek ook,” sug Louisa terwyl sy haar in die voorste sitplek vasgordel.

      My bogemiddelde antisosiale neigings hou my nou al ’n jaar lank uit buitemuurse aktiwiteite by die hoërskool. Anders weet ek nie wat ek sou doen nie … gunste en gawes bedel net om nasorg vir my kind te kon bekostig?

      Ons middagroetine is altyd dieselfde. Ek tel die kinders op. Hulle eet middagete, doen huiswerk, kyk ’n bietjie TV, raak soms aan die slaap. Staan dan op en gaan kuier langsaan vir ’n uur wanneer Rudi se pa by die huis kom.

      Dis dan wanneer ek wil gaan stap, in dié uur. Dit gee my nou al die laaste jaar kans om in vrede donker en depressief te wees. Nou gaan ek die boosheid op die pad vat. Ek doen nie die “mal ma”-ding nie. Ek spaar die introspeksie en soortgelyke kak tot ek alleen is.

      “Hoe was skool?” vra ek terwyl ons die kort entjie huis toe ry.

      “Ag, oukei. Ek en Rudi meng ons nie met die semels nie, so daar gebeur nooit meer iets fun nie,” antwoord Louisa.

      “Ja, want die semels is bang vir jou,” lag Rudi van die agtersitplek af.

      My ma het Louisa vertel van die semels, die varke en die dinamiek tussen die twee. Die semels, soos my meisiekind hulle gedoop het, verwys na ’n groepie graaddries wat so ’n paar weke gelede weer eens vir Louisa gevra het of sy haar nie skaam omdat haar pa ’n moffie is nie. Louisa het met die vuis losgetrek onder die vier. Soos die skoolhoof die voorval geskets het, klink dit asof ek haar moet aanmoedig om ’n rofstoeier te word.

      Dit was nie die eerste keer dat so iets gebeur het nie. Sal seker ook nie die laaste wees nie.

      “Watse storie het julle vandag gelees?” vra ek.

      “Rooikappie.” Louisa rol haar oë. “Ou Dumpling is soos, ’n honderd jaar agter die tyd. Sy dink ons is vier.”

      “Moet haar nie dit noem nie,” sê ek.

      “Weet tannie hoe sy lyk?”

      Rudi klink so opreg verbaas dat ek maar die teregwysing laat vaar.

      Vroegaand, ná die gestap, sit ek by die kombuistafel met my elmboë tussen ’n stapel borde en ’n spul onoopgemaakte rekeninge. Die kombuis is nooit meer skoon nie. Ek moes die huishulp ook laat gaan, kort voordat ek my sigarette opgeoffer het. Nou is die kombuis pal vuil en ek rook nie, maar ek lê ook nie meer snags wakker en wonder wanneer gaan die bank ons meubels kom opskryf nie.

      Ek moes ’n klomp dinge verander. Ek stort meer as bad, ek was my hare met kommin sjampoe, ek ry minder rond, ek eet minder, ek koop sonneblomolie in plaas van olyfolie. Maar dit pla my nie. Ek en Louisa oorleef.

      Nie ek of sy het al doodgegaan van ontbering nie. En as ons kan oorleef wat ons reeds oorleef het, sal ’n tekort aan geld ons nie onderkry nie. Wat ek egter haat, is dat ek elke keer moet kies watter stuk van myself ek bereid is om te verloor. Sodat ek kos en krag kan koop. Sodat mense tog net nie moet sien ons sukkel nie.

      “Kan ek nog water bytap?” skree Louisa uit die badkamer.

      Ek gee nie om as sý bad nie. Ek offer juis dinge op sodat sy nie hoef nie. Sy hou daarvan om in die bad te lê en lees. Daar was ’n tyd toe ek dit ook gedoen het.

      “Ja! Wat wil jy eet?” skree ek terug.

      Water loop, daar is ’n gewoel en gewerskaf, en dan: “Jy maak mos eiers. Ek hou van eiers.”

      Gelukkig is my dogter nie moeilik om tevrede te stel nie. Gelukkig is die resepte wat so onverklaarbaar in my posbus opdaag, nie duur óf moeilik nie. Eenvoudig genoeg vir my afwesige energievlakke.

      Kort ná ons ete van gekookte eiers en toast gaan Louisa kamer toe met haar storieboek.

      ’n Rukkie later klok Maggie in. Soos gewoonlik wil sy my skottelgoed was. Ek het nie meer die krag om met haar te stry nie. As sy dit nie van tyd tot tyd kom doen nie, het ek en Louisa seker lankal uit papierborde begin eet.

      “Het jy gehoor van Piet Buys?” vra Maggie terwyl ek die bottel wyn oopmaak wat sy saamgebring het.

      “Wat?”

      “Hy’s dood. ’n Kar het hom vanmiddag omgery. Nie eers gestop nie, net weggejaag.”

      Maggie klink nie spyt nie. Ek is ook nie. Niemand het eintlik van Celia le Roux se stiefpa gehou nie. Piet Buys was ’n vet, olierige luis.

      “Waar?” vra ek. “Was hy dronk soos gewoonlik?”

      “Voor die apteek, in heldere daglig. Hy was glo besig om oor die straat te stap met sy boksie kopseerpoeiers in die hand. Die mense wat dit gesien het, sê dit was ’n jong vrou, maar hulle het haar nie herken nie, so sy kan nie ’n Vuurklower wees nie.”

      Vuurkloof is klein. Die naaste winkelsentrum, fliek of plek wat sushi verkoop, is ’n honderd kilometer weg. Die mense hier het niks om te doen nie behalwe visvang, braai en skinder. En ek dink regtig almal ken mekaar.

      “Arme Celia,” sê ek toe Maggie by die kombuistafel kom sit. Al vermoed ek die kind sal beter af wees sonder haar stiefpa in haar lewe.

      “Hopelik het hy ’n polis of twee gehad wat hulle kan help.”

      Maggie gesels oor dit en dat terwyl ons die bottel wyn leegmaak, maar my gedagtes bly terugdwaal