Talia vat grond. Melissa Scharneck

      Talia van grond

      Melissa Scharneck

      Queillerie

      Vir my ma, Ava.

      En met groot dank aan Nadia, vir al haar hulp.

      If they ever tell my story, let them say I walked with giants.

      Men rise and fall like the winter wheat, but these names will never die.

      ~ Odusseus in Troy ~

      Hoofstuk 1

      Sit pot met water op die stoofplaat.

      Sit sout en 4 eiers in die water.

      Wag tot die water kook, wag dan nog 7 minute.

      Haal pot af van stoofplaat.

      Gooi kookwater af en tap koue water in.

      Wag tot eiers afgekoel het en haal doppe af.

      (Onthou dat jy nie bloot die eiers in die mikrogolf kan sit nie – dit sal ontplof.)

      My naam is Talia Prinsloo en ek dink nie meer alles gaan oukei wees nie. Daar is fout met my. Fout met my lewe. Ek weet nie meer hoe om sin te maak van enigiets nie.

      Tien jaar terug, toe ek negentien was, het ek getrou. Dis waar ek my eerste fout gemaak het. Met sterre in my oë en hoop in my hart het ek almal se waarskuwings, veral my ma s’n, geïgnoreer.

      Nege jaar terug het ek swanger geraak en ’n dogter gehad. Louisa. Dit was die laaste hoop wat hierdie lewe my gegee het. As dit nie vir daai meisiekind was nie, het ek lankal moed opgegee. Een van die dooie mense geword wat net asemhaal.

      Daar is min dinge wat so baie beteken soos die hoop dat daar iets beters wag. Of dit nou hier is, of in ’n plek agter die wolke wat jy eers bereik wanneer jou tyd vir getuienis lewer verby is. Dis dáárdie hoop wat my bly ontwyk.

      My klaskamer, waar ek nou voor die venster staan en uitkyk, is pynlik netjies. Elke dag word dit skoner. Elke handboek, leesboek en werkboek op sy plek. Opstelle in hulle hokkie en witbordpenne in hul bak. Geen stof of papiertjies wat rondlê nie. Alles hiér is altyd reg.

      By die huis is dit anders. Net vanoggend het ek verby brood gestap wat al van Dinsdag af in die toaster staan. Daar is soveel wasgoed dat ek ’n broek moes aantrek wat lankal te groot is. Dalk nog ’n nommer uit my swangerskap, ek kan nie onthou nie. Ek het tred verloor.

      Die kinders werk so hard aan hulle opstelle dat dit met tye voel asof ek alleen in die klaskamer is. Al wat ek hoor, is die blou penne wat oor die velle papier krap en die waaiers wat die warm lug sirkuleer. Die matrieks is nie gewoonlik so stil nie, maar dis bloedig warm en dis al laat in die dag. Na tweede pouse is daar nog net een periode voordat hulle huis toe gaan vir die naweek. My af periode.

      Die kinders se moedelose moegheid smeer aan my af. Ek is dankbaar dat ek die laaste periode af het. Een van die min genades wat vir my bestem is.

      Net buite my venster op die derde verdieping staan ’n reuse-akkerboom. Ek kyk baie deur die takke na die stil pad voor die skool. Na die doodgewone huise van doodgewone mense wat oorkant die pad staan.

      Vir al die doodgewoonheid van Vuurkloof, wat my gewoonlik my eie vel wil laat afkrap, is Hoërskool Vuurkloof darem nie te sleg nie. ’n Mooi gebou, mooi klaskamers. Nie veel om oor te kla wat die estetiese betref nie.

      My gedagtes kronkel om die straat se hoeke en draaie en ek wonder watter koers ek sal kies. Ek het besluit dat ek gaan stap. Stap en stap en stap.

      Ek praat nie van ’n staptog vir vigswesies of ’n soortgelyke welwillendheidsdaad nie. Ek verstaan nie die logika daaragter nie. Kry elke stapper ’n borg om vir die wesies geld of ’n kombers te gee? As dit die geval is, waarom géé hulle nie net die geld of die donnerse ou kombersie nie? Ek kan nie verstaan hoekom mense hulleself so geredelik martel nie.

      My stappery sal nie ’n hoëprofielstorie wees nie. Sommer net ek wat rondloop in die suburbs. Net ek wat een voet voor die ander sit en doen wat gedoen moet word.

      Ek identifiseer nie met stappers nie. Ek het nie ekstra tyd in my dae wat gevul moet word nie. Ek het nie ’n sosiale impuls om te skinder met vriendinne terwyl ek stap nie. Ek het geen begeerte om die wêreld te probeer oortuig dat ek aangepas genoeg is om tyd te maak vir oefen nie.

      Ek wil stap omdat ek geskei is.

      Dalk dink mense ek stap omdat ek ’n nuwe man wil vang? Laat hulle so dink. Dit sal my bydrae tot die pretensie van suburban vroue wees.

      Laas jaar Maart het ek uitgevind my man het ’n buite-egtelike verhouding – met ’n man. James het klaarblyklik baie van die jong man gehou. Nou nie genoeg om nié aanvanklik hul verhouding vurig te ontken nie, maar genoeg om dele van sy anatomie in die mannetjie te druk.

      Dit was die begin van die einde.

      Uiteindelik het ek my man gevra om sy goed te vat en te loop. Dit verbaas my nog steeds dat ’n homoseksuele verhouding my daartoe gedryf het, want nie een van die ander dinge wat hy aan my gedoen het, kon dit ooit regkry nie.

      Dalk is dit omdat ons op ’n klein dorpie woon en die manlike minnaar so ’n publieke vernedering was. Dalk is ek tog iemand wat te veel omgee wat ander mense van my dink.

      Ek moes seker uit die staanspoor meer omgegee het oor wat ék dink. Nou is dit al wat oorbly, ek en my angstige verwyte wat heeldag en aldag met mekaar opgeskeep sit.

      Agter my laat val iemand ’n pen. Die hele klas is oomblikke lank onrustig. ’n Paar kinders sug, voete skuif op die houtvloer, en dan werk almal weer voort.

      Buiten my getroude status moes ek nog ’n paar dinge prysgee. Een daarvan is my pakkie sigarette elke dag. Die egskeiding het my nie platsak gemaak nie, dit het my donnerse sak gevat en daarmee weggehardloop.

      En dís die eintlike rede vir my stappery: Ek het al drie kilogram opgetel vandat ek ophou rook het. Aangesien ek soveel gewig verloor het sedert James uitgetrek het, kom mens dit nie eintlik agter nie, maar ek is eerder maer en wanaangepas as vet en wanaangepas.

      Ek het ook gelees dat oefening ’n mens gelukkig maak, en ek het ’n brandende begeerte om te voel hoe dít voel.

      Toe ek wegdraai van die venster af, dwaal my oog na Celia le Roux. Haar pen gly gemaklik en egalig oor die papier. Wat sal sy te sê hê oor die eenvoudige opstelonderwerp? Sy sal dit waarskynlik meer diepte gee as wat dit verdien. In die vyf jaar wat ek al juffrou speel, het ek nog nie ’n kind teëgekom wat kan skryf soos Celia le Roux nie.

      Met my intrap by Hoërskool Vuurkloof was sy een van die eerste kinders wat in die personeelkamer bespreek is.

      “ ’n Mens sou nie dink dié kind sal akademies so presteer as jy in ag neem wat by die huis aangaan nie. Die ma en stiefpa het glo albei ’n drankprobleem, en volgens die laerskoolonderwysers word die kind erg verwaarloos. Daar’s blykbaar selde kos in die huis, maar die welsyn sien nie genoeg fout om haar daar uit te haal nie.” Die skoolhoof tydens my eerste personeelvergadering.

      Van toe af kry ek Celia jammer. Ek het self nie met geld grootgeword nie, maar my ma het gesorg vir die nodige. Daar was nooit ’n tekort aan kos in ons huis nie, en veral nie aan liefde nie.

      Daarom het ek Celia een middag gevra of sy Louisa sal oppas terwyl ek dokter toe gaan, vir ’n bietjie sakgeld, en sy was dadelik bereid. Later het sy Louisa begin help met haar huiswerk, en nou is dit niks vreemds as Celia tydig en ontydig by ons huis opdaag nie.

      Die interkom kraak. “Aandag vir die afkondigings,” dreun die skoolhoof se stem.

      Die kinders sug en begin boeke en penne in hulle tasse druk.

      “Alle leerlinge in graad agt en nege moet in die grasvierkant aanmeld vir ’n uniforminspeksie, wat deur die prefekte behartig sal word. Die onderwysers moet asseblief in die personeelkamer byeenkom vir ’n kort vergadering.”

      Die pouseklok lui. Ek groet die graadtwaalfs en loop met swaar voete na die beige kamertjie met die ongemaklike stoele.

      Mense in die personeelkamer