Droomdokter. Amelia Strydom

waarsku Mila, “as julle net gaan wanneer julle genooi is, en dat julle dan nie te lank kuier nie. Ek wil nie hê julle moet ’n oorlas word nie!”

      “Ouma is nóóit lastig nie, Mamma,” verklaar Melissa plegtig.

      Beide grootmense bars uit van die lag. Derek het so ’n wonderlike lag dat Mila wens sy kan dit in ’n fles vang. Nie net die geluid daarvan nie – hoewel dit al lieflik genoeg is – maar ook die kraaispoortjies wat so bekoorlik om sy oë plooi. Hierdie lag wil Mila in ’n bottel bêre en dit op mistroostige dae uithaal om haar op te beur … Dalk kan sy dit selfs patenteer en aan romantiese vrouesiele verkoop. Met die wins sal sy sommer nog twéé geboorte-eenhede kan bou – en entoesiastiese vroedvroue aanstel om daar te werk …

      Met intense belangstelling hou Derek Mila dop terwyl hierdie fantasieë deur haar kop flits. ’n Dromerige glimlag speel om haar lippe en verhelder haar delikate gelaatstrekke. Haar oë is sag en blink, diep bruin poele in haar fyn gesiggie. Die vingers van haar regterhand speel ingedagte met haar swart hare, steek dit kort-kort onbewustelik agter haar oor in. Sy dra haar hare in ’n korterige bob wat haar uitstekend pas. Dit lei die oog verleidelik langs haar slanke nek af tot by die kuiltjie bo haar borsbeen. Onwillekeurig wonder Derek hoe dit sou voel om daardie kuiltjie met sy vingers na te trek, om sy hand effens laer te laat gly …

      Net asof sy hom uitgevang het, is Mila eensklaps weer die ene erns. Sy vat Melissa se handjie ferm in hare en groet Derek byna kortaf. Hy voel so half afgejak toe sy haastig by die trappies afstap met klein Melissa wat sleepvoet agterna draal. ’n Onverklaarbare heimwee skop nes in sy borskas toe hy die pragtige donkerkop agterna kyk. Hy wens hy kon verstaan waarom sy soveel gemengde gevoelens in hom wakker maak. Hy wens hy kon sy vinger sit op presies wát dit is wat hy vir haar voel, hierdie begeerlike wese wat hy skaars ken, maar wat hom van hul eerste ontmoeting af snags laat rondrol …

      Vrydagnag skuins ná twee skrik Mila wakker. Sy is papnat gesweet, maar haar tande klap op mekaar van kouekoors. Haar bene pyn tot in die murg en haar kop voel asof dit gaan bars. Maar die ergste is haar keel: Dit brand só dat sy skaars kan sluk. Sy staan op en trek eers skoon pajamas aan. Die rooi satynjakkie wat sy aangehad het, is deurdrenk van die sweet. Sy strompel kaalvoet na die medisynekabinet. Sy is nie een wat sommer ’n pilletjie sluk vir enige skeet nie, maar vannag voel sy darem net te vrot. Sy drink twee pynpille en stop ’n suigtablet in haar kies om die vuur in haar keel te probeer blus. Dan kruip sy weer in die bed, waar sy onrustig halfsluimer totdat Melissa Saterdagoggend by haar in die bed klouter.

      Die hele Saterdag voel Mila ellendig. Sy kan nie onthou wanneer griep haar laas so platgetrek het nie. Sy hoop en bid net dat nie een van haar swanger pasiënte besluit om vandag te kraam nie. Sy’t skaars die krag om vir Melissa haar graanvlokkies te gee, daar is nie ’n manier dat sy sal kan werk nie. Daar is wel ’n ander vroedvrou wat vir Mila kan instaan in ’n noodgeval, maar dit is vir haar ondenkbaar om een van die ma’s met wie sy reeds ’n pad geloop het, in die steek te laat wanneer dié haar die nodigste het.

      Gelukkig is Melissa nie veeleisend nie, so Mila kan heeldag so in en uit die slaap lê en drywe. Dit is vir die vierjarige ’n heerlike vergunning om die een DVD ná die ander te mag kyk. Gewoonlik is dit nie iets wat haar ma toelaat nie. Sy kom maak Mila dus net wakker wanneer sy honger of dors is, of wanneer haar DVD omgeruil moet word. Elke keer wanneer Mila haar siek lyf uit die slaapkamer moet sleep, verwens sy die feit dat kinderflieks so kort is, maar sy is dankbaar dat sy Melissa darem nie hoef te vermaak nie. Sy oorweeg dit om haar ma te bel om die kleintjie te kom haal, maar besluit daarteen. Sy moet so dikwels vir nagtelike geboortes op Heleen se knoppie druk dat sy haar nie vandag ook nog wil verontrief nie.

      Laatmiddag begin die hoesery. Mila drink hoesstroop en skakel Melissa se ou babakamerstomer in haar slaapkamer aan, maar niks help nie. Haar hele bors trek inmekaar van pyn met elke hoes en dit voel of haar kop aan ’n duisend skerwe gaan spat.

      Gelukkig het sy bevrore macaroni-en-kaas wat sy net vir Melissa in die mikrogolf kan warm maak. Sy self dink nie eens aan kos nie, daarvoor voel sy te goor. Dit verg al haar wilskrag om vir Melissa badwater te tap en haar aandroetine te begin. Haar siek lyf soebat pateties dat Melissa nie vuil is nie, dat sy maar net hierdie één aand kan bed toe gaan sonder om te bad. Maar Mila se gesonde verstand wen die argument. Sy weet uit ervaring dat haar dogtertjie lekkerder slaap ná ’n bad. Met ’n kloppende hoofpyn buk Mila langs die dogtertjielyfie. Sy smeer seep aan haar Little Mermaid-waslap en begin haar met ritmiese hale was. Melissa gesels eenstryk deur: oor haar nuwe maatjie by die kleuterskool, oor alles wat sy vir Kersfees wil hê, oor hoe sy oom Derek gaan vra om haar te neem om te swem … Mila luister skaars. Haar kop voel so swaar dat sy wonder hoe haar nek daarin slaag om dit regop te hou. As sy nou net vir Melissatjie in die bed kan kry, kan sy self ook gaan inkruip.

      “Mamma kan regtig nie vanaand vir jou lees nie, skapie,” protesteer Mila toe Melissa oudergewoonte ’n storieboek uit haar pienk boekrak kies.

      “Ag asseblief, Mamma? Pleeeeease?”

      “Mamma se keel is te seer, Lissatjie.”

      Maar Melissa laat haar nie so maklik van stryk bring nie. Sy hoef net ’n oomblik te dink aan ’n plan.

      “Mamma kan sággies lees. Mamma kan fluister. Dit sal nie Mamma se keel seermaak nie.”

      Mila gee die stryd met ’n sug gewonne. Sy’t nie die energie om met hierdie hardkoppige meisiekind te stry nie, dis makliker om maar net te lees en klaar te kry.

      “Popsie, dit beter ’n kort boekie wees.”

      Na uitgebreide onderhandelinge bereik hulle konsensus oor wat nou eintlik ’n kort boekie is. Hulle besluit op een van die stories oor Otto die hondjie. Melissa is seker al te groot vir sulke lig-en-loer-boeke, maar elke nou en dan is dit vir haar lekker om haar vroeëre gunstelinge weer te hoor. Ten minste is daar net een reël per bladsy, troos Mila haarself, en Melissa ken amper al die woorde uit haar kop uit.

      Nietemin veroorsaak die lesery nog ’n genadelose hoesbui. Mila voel asof haar hele lugweg met skuurpapier uitgevoer is. Toe Melissa se ogies uiteindelik toeval, gaan klim sy self in ’n warm bad. Miskien sal die stoom haar geïrriteerde longe streel.

      Teen middernag rol Mila nog rond. Maak nie saak hóé sy lê nie, op haar sy, op haar maag, regop gestut teen ’n hoop kussings, die ellendige hoes hou haar wakker. Sy probeer dit demp met ’n kussing voor haar mond, doodbang om Melissa te steur. Die laaste ding waarvoor sy nou kans sien, is ’n iesegrimmige kleuter wat nie weer aan die slaap kan raak nie.

      Mila probeer lees, maar skuif die boek gou eenkant. Haar kop voel te dik om te konsentreer. Sy sluk ’n paar keer hoesgoed, sommer direk uit die bottel. Maar sonder enige verligting, en haar ribbes is al so seer gehoes.

      Moedeloos met haar eie slapeloosheid en geblaf gaan sitlê Mila eindelik op die rusbank voor die televisie. Sy’s net besig om lusteloos deur die kanale te snuffel toe daar ’n baie sagte klop aan die voordeur is. Mila wip van die skrik. Sy spring op en trek haar sagte japon stywer om haar skouers. Behoedsaam loop sy voordeur toe en kyk deur die loergaatjie.

      Al wéér die lastige hunk van langsaan! Sou hy dalk kom kla oor haar televisie hierdie tyd van die nag aan is? Sekerlik nie, die klank is skaars hoorbaar. Dis natuurlik haar hoesery wat hom uit die slaap hou. Maar wat is sy miskien veronderstel om daaraan te doen? Dis nie asof sy daarvan hóú om so te hoes nie!

      “Naand, Derek,” groet sy koel.

      Selfs in die sagte lig in die deuropening kan sy sien dat die tergduiweltjies in sy blou kykers nog nie slaap nie.

      “Eintlik is dit al môre, Mila,” help hy haar galant reg.

      “Môre dan. En waarmee kan ek jou vanmôre help?”

      Mila kan nie help om van voor af te besef hoe onweerstaanbaar sy glimlag is nie.

      “Vanmôre is dit ek wat jou kom help, Mila. Ek hoor jy’t ’n nare hoes.”

      “Ja, ek het griep. Jammer dat ek jou met my gehoes steur, maar daar’s nie veel wat ek daaraan kan doen nie,” maak Mila stywerig verskoning. Sy waag dit om weer direk in sy oë te kyk en die deernisvolle