Liefde sonder hawe. Annelize Morgan

dink ernstig na.

      “Ek sien wat jy bedoel … Maar jy moenie moed verloor nie, kleintjie. Jy gaan tog nie vir altyd op hierdie skip bly nie?” Hy wys na die knoop om haar nek. “Het hý dit vir jou gegee?”

      “Ons het elkeen so een, want ons het ’n belofte gemaak.”

      “Watse belofte?”

      “Ons … ek en my pa en ma sou weggetrek het van die dorp af. Toe het ek Simon belowe dat ek eendag sal terugkom.”

      “Dan moet jy jou belofte hou.” Hy glimlag met sy skouspel van skewe tande en twee wat makeer. “As ons weer hierdie koers kom, dan bring ons jou terug na die dorp.”

      Sy kyk op na hom. “Hoekom het julle my saamgevat?”

      “Ek dink Lorenzo het gesê jy moet saamkom. Ons moet maar wag en kyk wat sy plan is, want hy is die kaptein van die skip.” Hy beduie na ’n plek teen haar nek. “Jy sal dit altyd moet toemaak, want later sal mense jou begin herken as ’n seerower.”

      “Ek is nie een nie.”

      “Ek weet, maar die mense weet dit nie. Hulle sien jou saam met ons en hulle sal dink dat jy een van ons is.”

      “Is jy ’n seerower?”

      Hy sug diep. “Ongelukkig, ja.”

      Sy antwoord nie, maar trek haar rokkie se kraag op sodat dit haar geboortemerk bedek. Simon het altyd gesê dat dit soos ’n kewer met ’n stert lyk en dan het hulle daaroor gelag. Hy het gesê dat hy haar enige plek sal uitken net aan daardie merk. En sy wonder of hy nie gou sal kom om haar te herken nie sodat sy kan teruggaan. Dan onthou sy haar pa se laaste woorde en hoe haar ma van angs gegil het. Dit was verskriklik …

      Filipe vee die trane met sy duime van haar wange af, maar hy sê niks en sy verduidelik ook nie.

      “Dit sal nie so erg wees nie, kleintjie, jy sal sien. En miskien kom jy eendag terug na jou dorpie, wie weet?”

      Sy hou aan dié paar woorde vas soos ’n drenkeling aan ’n strooihalm. Solank daardie moontlikheid bestaan, is daar vir haar hoop.

      Hulle vaar voort. Issi kom net snags uit op die dek en dan kruip sy agter die wynvate weg. Sy sien hoe die matrose werk en die seile span, die lanterns uithang, musiek maak en lag en dronk word.

      Lorenzo het nog nie na haar gevra nie, maar sy weet dat hy dit een of ander tyd sal doen. Wat gaan sy vir hom sê? Hy kan nie weer regmaak wat hy verkeerd gedoen het nie.

      Sy leer dat dit die heel beste is as sy glad nie bedags op dek verskyn nie. Die matrose is ruwe, wilde mans en Filipe het dit vir haar baie duidelik gemaak dat hulle ook gevaarlik is. Daarom bly sy in die ruim van die skip en dink aan die sonnige dae in haar tuisdorp, aan die lang ure wat sy en Simon in die veld deurgebring het.

      Terwyl sy een oggend nog staan en sluk aan haar trane, is daar skielik ’n lawaai onder die matrose. Sy verstaan nie wat aan die gang is nie, maar Filipe kom sê dat sy in die stoorplek moet bly.

      “Bly hier en moenie uitkom nie!” sê hy dringend en maak die deur toe. Sy hoor hom in die smal gangetjie afhardloop en skreeu op iemand.

      Toe hy uit is, gaan sit sy op ’n vaatjie. Sy durf nie by die deur uitgaan nie, en sy moet op haar gehoor staatmaak om te probeer aflei wat aan die gang is daar buite. Mense skreeu op mekaar, sy hoor ’n kanon bulder, metaal wat teen metaal klink, en sy ruik die rook van kruit. Sy kruip diep in die hoekie in, bang vir die oomblik wat die deur sal oopgaan en iemand haar daar sal kry.

      ’n Man skreeu en val met die smal trap af tot onder in die gang. Plotseling bars ’n kanonkoeël deur die wand van die skip en trek deur die oorkantste muur. Issi hou haar arms oor haar kop toe die splinters na alle kante spat. Dan slaan die hout aan die brand.

      Sy gil van skok. Die water begin inloop en spoedig is die vloer van die kajuit onder water en begin die los goed ronddryf daarin. Dit keer dat die brand versprei, maar die rook vul gou die binnekant van die skip.

      Sy hoes en stik van die rook. Die enigste uitgang is die deur wat na die gang lei, maar sy onthou van die man wat daar geval het. Dan begin sy huil. Skaars ses maande gelede het haar pa en ma albei gesterf aan die hande van hierdie mense saam met wie sy op die skip is. Dit voel vir haar asof die hartseer en ellende nooit gaan eindig nie. Elke dag onthou sy dit en sien sy haar ouers se moordenaars om haar.

      Eers toe die rumoer op die dek begin afneem, waag sy dit om die deur oop te maak. Dit skuif moeilik oop teen die drukking van die water. Met haar rug teen die deur stoot sy met haar voete op die nat vloer tot sy voel hoe die deur meegee.

      In die gang vind sy ’n dooie seerower met ’n mes in sy rug. Haar hart bons onstuimig toe sy voetjie vir voetjie verby hom skuifel na die trap. Op die dek is daar nou minder rumoer as vroeër en sy hoop dat sy iewers vir Filipe sal sien.

      Al met die trap klouter sy handeviervoet tot bo. Daar lê ’n paar dooie seerowers en ander mans op die dek en sy ril. Koue kriewelinge loop langs haar ruggraat af, en sy onthou die mense van haar dorpie en haar pa wat gesterf het aan kapwonde. Dit voel asof sy gaan verstik van angs. Wanneer gaan dit alles verby wees?

      Langs die El Querrero is daar nog ’n skip. Dit staan vol matrose wat met gebalde vuiste op die bemanning van die El Querrero skreeu. Die seerowers skreeu terug terwyl die ander skip stadig van hulle af wegdryf.

      “Wat maak jy hier?” raas een van die mans toe hy Issi sien.

      Sy skrik en val amper agteroor van die trap af.

      “Daar’s water … daar’s ’n gat in die skip en die water spoel in.”

      Hy vloek hard en swaai om na die ander. “Ons moet die hawe haal as ons nie wil sink nie!” skreeu hy.

      “Kyk wat julle daar onder kan doen!” skreeu Filipe op ’n ander seerower.

      “Hys die seile dat ons kan vaar! Maak gou! Ons neem water in!”

      Stadig maar seker draai die logge skip om. Dan kies hulle koers na ’n hawe waar hulle dit kan herstel. Die seerowervlag word afgehaal en ’n ander vlag in sy plek gehys terwyl hulle sukkelend voortvaar na veiligheid.

      Filipe kom na Issi. Sy klere is vol bloed en sy deins terug.

      “Dis verby … Jy kan vannag in Lorenzo se bed slaap, kleintjie.”

      “Hy sal my daar kry en dan gaan hy baie kwaad wees.”

      Filipe grinnik. “Hy is op die ander skip en is swaar gewond. Hy sal nie terugkom nie, en ek glo nie hy gaan bly leef nie.”

      Sy verwonder haar oor sy traak-my-nieagtigheid, so asof Lorenzo se lewe hom nie eintlik kan skeel nie. Hy bring goeie nuus, maar op ’n manier stel hy haar teleur, want sy het nie gedink dat Filipe so min vir ander omgee nie.

      Ná ’n rukkie dring dit egter tot haar deur wat die implikasies is. Miskien kan sy nou teruggaan huis toe …

      “Kan ek nou huis toe gaan?” vra sy gretig.

      Hy dink ’n oomblik na en sê dan: “Ek dink ons moet net eers seker maak dat Lorenzo dood is, want as hy skielik terugkom en hoor jy is nie meer hier nie, sal hy na jou gaan soek. En hy is ’n verskriklike man as hy kwaad is.”

      “Hy sal mos nie weet waar om my te gaan soek nie.”

      Filipe frons diep soos hy hierdie groot saak bedink.

      “Weet jy, ek ken niemand by wie ek jou kan laat nie. My vriende is almal mans en hulle suip elke dag. Jy kan nie by hulle bly nie.” Hy kyk af na haar. “Jy is nog ’n bietjie te klein om op jou eie te wees. Hou net nog so ’n klein bietjie uit tot ons seker is dat Lorenzo dood is. As jy ouer is, sal jy op jou eie kan gaan werk. Goed so?”

      Sy knik en glimlag bewerig. “Dan wag ek liewer nog ’n bietjie.”

      Later staan sy eenkant en kyk hoe elke gesneuwelde seerower in ’n stuk seil toegerol word. Dan word die seil vasgemaak met ’n tou. Daar is vyf van hulle. Filipe stuur haar nie terug na die kajuit