Anna Atoom en die seerower se dolk. Elizabeth Wasserman

      Maks se stem vanuit die versteekte luidsprekers verbreek professor Sabatina se konsentrasie.

      “Kyke ’n bietjie na 25°02”S 130°09”W!”

      Vir die professor maak die string koördinate dadelik sin. “Dis naby Pitcairn-eiland, of hoe?”

      Sy zoem haar stoel op die glybaan om totdat sy oor die Stille Oseaan hang.

      “Jy siene wat ek sien?”

      “Ek SIEN, Maks. Ek kan egter niks SIENE nie, selfs al kyk ek met twee oë. Ons moet regtig jou taalprogram oorskryf!” Sy voel sommer vies. “Jy’s die slimste rekenaar in die hele wêreld, maar jy klink soos ’n ongeletterde swaap!”

      Sy ignoreer die lang sug wat uit Maks se luidsprekers opklink en fokus haar aandag op ’n kol net noord van vier klein eilande.

      Maks kry homself altyd jammer as die professor met hom raas. Om aandag en simpatie te kry, maak hy ’n geluid wat klink soos die geroeste rat van ’n ou trapfiets.

      “Hou op om die gek te skeer en doen jou werk, Maks. Wat is dit wat die see hier so ’n snaakse kleur gee?”

      Professor Sabatina se halfmaanbril sak af tot op die punt van haar neus. “Hier’s ’n vreemde versteuring, en die temperatuur van die water is ook te hoog.”

      “A, so jy is darem nie aan die slaape nie! Arme Maks hoef darem nie alleene al die werk te doen nie?”

      Die professor sug. Maks is so lief om oor alles te kla! Miskien kan sy hom programmeer om vroliker te wees. Dit sal haar lewe baie makliker maak.

      Maar sy het nooit tyd vir speletjies of onbenullighede nie. Sy is te besig. Om alleen die AardWag te beman is harde werk. Boonop het sy kinders om groot te maak.

      Professor Sabatina werk vir ’n groot internasionale organisasie bekend as GROEN (akroniem vir die Geografiese en Ruimtelike Organisasie vir Ekologiese Navorsing). Dis ’n internasionale netwerk van wetenskaplikes wat op aarde en in die ruimte saamwerk om ons ekosisteem te bewaar. Die AardWag is een van hul heel belangrikste projekte.

      Die professor druk haar neus nog nader aan die hologram. ’n Donker kring is nou duidelik sigbaar in die see.

      Skielik begin ’n rooi lig teen die plafon van die laboratorium flikker. ’n Alarm skree skril.

      Die volgende oomblik verskyn ’n ou man in ’n gestoffeerde leunstoel reg langs professor Sabatina. Hy hang half skeef soos wat hy omtrent ’n meter en ’n half bokant die vloer dryf. Dis natuurlik onmoontlik vir iemand van vlees en bloed om só te verskyn – die beeld van die ou man is ook ’n hologram.

      Hy lyk half deurskynend en nie mooi in fokus nie. Hy flikker gevaarlik, asof hy enige oomblik gaan ontplof en verdwyn. Dis meneer Amsterdam, die direkteur van GROEN.

      Die professor is nie bly om hom te sien nie. Hy is een van daardie mense wat almal rondom hom altyd verveel. Boonop meng hy geduring in met almal se werk, want sy gunstelingtydverdryf is om sy neus in ander se sake te steek.

      Selfs as ’n hologram is hy nie ’n welkome gas in haar laboratorium nie, maar vandag irriteer sy ontydige besoek haar nog meer as gewoonlik. Sy is angstig om ’n verklaring te vind vir die vreemde verskynsel in die Stille Oseaan. Sy wil nie nou gepla word nie!

      Meneer Amsterdam vryf sy vet vingers in sy skoot. “Sabatina, daar is ’n probleem wes van Suid-Amerika!” kwaak sy krakerige brulpaddastem. “Ek het nog nie jou verslag daaroor gekry nie, en ek wil weet hoekom jy GROEN nie op hoogte van sake hou nie.”

      Professor Sabatina trek haar neus op, so asof sy ’n sterk en onwelriekende kaas ruik. As meneer Amsterdam tog net in GROEN se hoofkantoor in Holland wil bly en haar uitlos!

      Vir die soveelste keer verwens sy die hologramtegnologie wat dit vir mense so maklik maak om sommer net so te verskyn waar ander werk. In die ou tyd moes jy klop voor jy inkom. Dis hoog tyd dat iemand ’n boek skryf oor etiket en goeie maniere in die era van tegnologiese kommunikasie.

      “Ja, meneer Amsterdam, ek en Maks is bewus daarvan. Ek dink net u verwag my verslag ’n bietjie te vinnig, aangesien die versteuring in die suidelike deel van die Stille Oseaan maar skaars ’n halfuur gelede begin het.”

      Meneer Amsterdam se gesig trek op ’n plooi.

      “Sabatina, Sabatina!” sug hy. “Jy het die mees gesofistikeerde toerusting op aarde. Wat sal van ons word as ons nie op jou kan vertrou om ons betyds in te lig oor probleme nie?”

      Die professor probeer hard om haar nie te vererg nie.

      “Ek kan u reeds sê dat dit lyk asof die versteuring vanaf die seevloer kom. Dit veroorsaak hoëfrekwensie-klankgolwe wat oor ’n radius van sowat 10 000 kilometer versprei.”

      Sy kyk ’n oomblik af na haar rekenaarskerm.

      “Dit lyk nie na ’n aardbewing nie,” gaan sy voort. “Maks is besig om alle weerpatrone noukeurig na te gaan.”

      Vanuit die luidsprekers kom ’n sagte gesnork.

      Maks kan so moedswillig wees! Professor Sabatina wens skielik hy was ’n regte mens sodat sy hom kon aangluur, of sy hakskeen kon skop. Weet hy dan nie ’n mens moet jou gedra as die baas met jou praat nie?

      En meneer Amsterdam is hulle ál twee se baas.

      Ongelukkig.

      Stil-stil stuur die superrekenaar nog inligting na die skerm langs professor Sabatina se stoel. Al is sy grammatika swak en al het hy geen takt nie, weet Maks hoe om met data te werk.

      Die professor rapporteer verder soos sy die feite op die skerm voor haar lees.

      “Gelukkig is daar op die oomblik baie min skepe in daardie omgewing. Weet u van enige boodskappe of noodseine wat ontvang is? Ek stel voor dat u eerder u kosbare aandag aan moontlike skeepvaartprobleme gee. Dit sal my en Maks die nodige tyd gun om hierdie saak uit te sorteer.”

      Sy glimlag so vriendelik as wat sy kan, maar die angel in haar woorde is onmiskenbaar en haar persblou oë is yskoud.

      Meneer Amsterdam is nie ongevoelig vir hierdie behandeling nie. Hy trek die een hoek van sy slakkerige bolip vies op en verdwyn met ’n elektroniese klapgeluid.

      “Wel!” sê die professor. “Nou kan ons ten minste aangaan met ons werk. Maks, het jy nog inligting vir my?”

      Die rekenaar bly ’n lang ruk stil. Professor Sabatina voel hoe haar maagsenuwees op ’n knop trek. Sy het ’n vermoede iets baie sleg is besig om te gebeur. Maks is nie een wat sy woorde tel nie, en hy het nog nooit voorheen so lank geneem om sy mening oor enigiets te gee nie.

      Sy vryf haar silwer hare senuweeagtig deurmekaar. Hulle staan nou nog regopper as gewoonlik.

      “Maks, wat dit ook al was, dit lyk of dit begin verdwyn!” roep sy dan uit. “Die skokgolwe het heeltemal verswak. As jy nie slim genoeg is om vir my te kan sê wat dit veroorsaak het nie, kan jy minstens vir my sê of hierdie golwe enige skade kon aanrig?”

      “Niks meer as om die vissies wat daar rondswems se kiewe te kielies nie,” antwoord Maks. “My berekeninge is dat die golwe nie sterks genoegs was om die rotsformasies en tektoniese plate in die aarde se kors te skuifs nie.”

      Weer bly die rekenaar ’n rukkie stil, asof hy dink. Die professor verwonder haar opnuut oor presies hoeveel Maks kan dink in die bestek van ’n paar sekondes. Sy weet dit sal haar ’n hele paar jaar neem om dieselfde hoeveelheid inligting te verwerk waardeur hy so blitsig gaan.

      “Ek is besig om deur my databank te gaan om te siene of daar al ooit voorheen so iets gebeurs het. Ek kyke ook of daar verslae is oor die effeks van hierdie frekwensie klankgolf op seelewe.” Hy sug. “Jy moet nog ’n bietjie wagge en geduldige weese.”

      “Nee, ek het al genoeg gewag, Maks!” Sy is nooit baie