Romanse agter die skerms. Helena Hugo

nie. Die smaak van ryp bessievrugte en bittersjokolade wat die wyn in haar mond agtergelaat het, het haar aan die kere “agter die skerms” herinner. Sy het die binnekant van Emile se mond geproe en gewonder wat haar besiel het om sy naam voor Donna te noem, om ooit in so ’n gesprek betrokke te raak. Was dit die artikel oor chemiese aantrekkingskrag, die feit dat Donna eerste begin het?

      Maar Donna is ’n kenner van menslike swakhede, veral waar dit die lyflike liefde aangaan. Sy is ook ’n goeie vriendin, wat weet wanneer om op te hou. Wat soos Vera geheime kan bewaar en wat ’n sagte hart het, bravade en al. Donna het nie daarop aangedring om Colette se gevoelens verder uit te pluis nie.

      Die CD het klaar gespeel. Sokkies, wat intussen uit was, spring op Colette se skoot en maak hom tuis. Sy streel die kat se sagte pels en luister na sy salige gespin. Sy verlang na die sagtheid wat daar eens op ’n tyd tussen haar en Wilhelm was. So maklik om dit terug te kry … Al wat sy moet doen, is vergeet en vergewe. Die feit dat sy ’n slapelose nag gehad het, beteken tog seker dat sy nog omgee?

      Sy gaap en leun terug. Sy is te moeg om op te staan en bed toe te gaan.

      3

      Colette skrik wakker toe die huisfoon lui. Verward wil sy dit eers los, maar onthou dan dat sy vir Vera ge-SMS het. Sy stoot Sokkies van haar skoot af en strompel na die telefoon wat langs die kombuis se bedienluik aan die muur hang.

      “Hallo?”

      “Miss Tredoux, Mister Linder at the gate.”

      Al weer! Die wag is nuut, sy is lus en sê sy ken nie so ’n mens nie.

      “Miss?”

      Die wag hoor haar huiwering. Wat soek Emile?

      “Can I let Mister Linder through?”

      Colette kyk op haar horlosie. Kwart oor agt. Sy en Sokkies was nie lank in droomland nie, ’n kwartier op die meeste, maar sy voel oes. Sy is nie lus vir kuiergaste nie. Aan die ander kant: sy het Emile vandag al so sleg behandel, sy kan gerus bietjie skietgee.

      “Okay, it’s okay, you can let him in,” sê sy gelate. Sy plak die gehoorbuis neer en loop vinnig badkamer toe om tande te borsel en hare te kam. Sy het net tyd om die vuil bord en leë wynglas in die opwasbak te sit toe sy Emile se viertrek in die oprit hoor. Sy loop maar solank en maak die voordeur oop. Hoe gouer hy inkom, hoe gouer kan hy weer die pad vat.

      Emile glimlag vir haar. Sy glimlag terug. Hy maak haar so kwaad, maar ter wille van die werk probeer sy om nie kwaad te bly nie. Hy buk af en kry iets langs hom op die passasiersitplek. Sy hoop nie dis ’n pizza en ’n bottel wyn nie. Sy het geëet en sy is nie lus om te kuier nie. Tot haar verbasing bring hy ’n ruiker blomme te voorskyn. Dit lyk soos een van daardie bont mengsels wat jy by enige supermark kan koop, maar toe hy naderkom, sien sy dis van Woolworths en werklik besonders.

      Werp hy nou vurige kole op haar kop?

      “Met waardering vir jou geduld,” sê hy toe hy dit oorhandig.

      “Jy weet goed ek was vandag allesbehalwe geduldig.”

      “Om te sê dit sal nie weer gebeur nie, ek meen nou van my kant.”

      “Tot volgende keer,” brom Colette. Sy bekyk die blomme en voel soos ’n vark. “Dankie, dis pragtig, maar jy moes nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Ons werk al drie jaar saam. Waarvoor wil jy nóú vir my begin blomme bring as jy die dag nie jou woorde ken nie?”

      Hy druk sy hande in sy sakke. “Jy’t my uitgevang,” sê hy verleë. “Dis Steven se idee, hy vat een vir Janeen.”

      “Ek dag dis te goed om waar te wees! Wil jy inkom vir koffie?”

      “Liewer nie, ek’s weer môre eerste roep in en jy lyk moeg. Kry jy griep of iets?”

      “Ek en Sokkies het voor die TV gelê en slaap.”

      “Klink nie goed nie.”

      “Ek makeer niks, moenie jou bekommer nie.”

      “Laas toe jy so was, moes hulle jou blindederm uithaal.”

      “Laas toe jý so was, moes hulle jou verstandtande trek!”

      Hy gooi sy hande in die lug. “Hei, hokaai!”

      “Maar jy dink nie!” Colette se stem styg buite verhouding.

      Hy kyk na haar en skud sy kop. “Ek beter loop, jou bui het nog ver nie gesak nie. Ek het nie gekom om te baklei nie, eerlikwaar.”

      Sy klou die blomme vas. Hy lyk skielik so afgekam, sy behoort sleg te voel. Maar soos sy hom ken, is hy besig om hard toneel te speel. Hy sal maklik maak of hy beledig voel om haar op haar plek te sit en haar daar te hou.

      Sy word so kwaad, sy moet die impuls onderdruk om hom met sy Woolworths-blomme oor die kop te slaan. Die ruiker beteken nie dat hy sy fout erken nie, dit beteken bloot dat hy sy posisie wil herstel. Hy kan nie bekostig om op stel rond te val of onprofessioneel op te tree nie. Hy kan nie bekostig om minder as perfek te wees nie; hy moet altyd in beheer wees.

      Sy maak haar mond oop om nog iets te sê, woorde wat vanself wil uitborrel en wat sy moeilik sal kan keer as sy eers op dreef is – iets oor vals nederigheid en opperste selfsug en dat dit miskien beter sal wees om die durabele ruiker vir sy ouma in die ouetehuis te vat as om dit hier aan te dra.

      Maar op daardie oomblik lui haar telefoon. Hy beduie vir haar om te gaan antwoord en draai na sy voertuig toe om. Sy selfbeheersing steek haar dwars in die krop en sy wil hom keer, maar hy het reeds sy rug na haar. Sy gaan sowaar nie agter hom aanhardloop nie.

      “Dankie in elk geval,” groet sy. Sy stap binnetoe en sit die blomme neer voor sy die gehoorstuk optel.

      “Colette, Vera.”

      Waarom voel sy lus om te huil? Omdat Vera haar ma in Mediamanie is en haar tweede ma in die regte lewe? Omdat sy net aan Vera kan erken dat sy naar was met Emile nadat hy sy bes gedoen het om te vergoed vir sy versuim van vanoggend?

      Asof Emile belangrik is. Dis Wilhelm wat haar lewe kom omkrap het. Hý het die mag om haar so te ontstel, beslis nie Emile nie.

      Op die agtergrond hoor sy die viertrek luier. Dalk kan sy tog maar vir hom waai, hom wys sy hou van sy blomme, ten spyte van alles. Dis ’n yslike groot ruiker. Dit lyk nog groter op die klein kombuistoonbankie. Wit en geel met ’n sprinkeling pienk – die pragtigste rose, irisse en pienkpers heidetakkies. “Vera, ek gaan maak net gou die voordeur toe.”

      Colette loer uit. Die viertrek is weg; Emile het nie vir haar gewag nie. Sy stoot die deur stadig toe, teleurgesteld, maar meer in haarself as in hom.

      “Gaste gehad?” vra Vera.

      “Emile.”

      “Kuier hy by jou?”

      “Nie juis nie.”

      “Dag hy’s jou probleem,” sê Vera.

      “Soms.”

      “Jy klink af.”

      “Ek voel af.”

      “Het jy en Emile weer een of ander vete aan?”

      “Ek was kwaad vir hom en Steven, maar dis min of meer uitgesorteer.”

      “Wat het hulle nou weer gedoen?”

      “Die naweek gaan duik by Sudwala en toe ken hulle nie hulle woorde nie. Die repetisie én die opnames was hel. Later kom dit uit die duikery was ’n geldinsameling vir Jackie se operasie.”

      “Shame, Jackie …” sug Vera. Die manier waarop sy dit doen, laat Colette so laag soos ’n wurm voel.

      Jackie het ’n hyser in die Staatsteater misgetrap en lê al drie maande op sy rug. Daar is ’n Afrikaanse ortopeed in Londen wat hom gratis sal opereer. Die kans is goed dat hy dan weer sal kan loop, maar die vlug, verblyf en die hospitaal kos geld. En soos die meeste