Heildronk op 'n gypsyromp. Nadia de Kock

Gerrit se moer. Hy’s dalk groot en scary, maar hy vergeet een ding: Vianne is myne. Nét myne. Ek het persoonlike interest hierin. En ek is passievol; oor boeke en skryf en my skrywers. Try topping that, Gerrit Vollenhoven.

      Terug in die kantoor sak ek in my stoel neer. Audrey is op die telefoon.

      “Is julle nog reg vir vanaand se bekendstelling?” vra sy. Heuningstroop … ek hét, Kobus, al drie weke gelede.”

      Sy rol haar oë terwyl haar seun iets sê.

      “Ek weet jy is besig, almal is. Maar as jy te besig is om jou ma te ondersteun, dan …”

      Audrey knipoog vir my voordat sy weer begin praat.

      “Ek waardeer dit regtig, my kind. Bring sommer ’n kollega of twee saam. Mense met baie geld. Julle prokureurs behoort terug te gee aan die gemeenskap, en watter beter manier as om die kunste te ondersteun?”

      Wanneer sy die telefoon neersit, glimlag sy tevrede. “Hy hoef nie te weet hy ondersteun hoofsaaklik Diana se Bollinger-obsessie nie.”

      Sy skud ’n sigaret uit sy boksie en begin rondsoek na haar aansteker. Die telefoon lui weer en sy antwoord.

      “Praat van die duiwel,” beduie sy en gee vir my die telefoon.

      “Mieke, ek weet dis die laaste nippertjie,” koer Diana in my oor, “maar ek wil regtig bitter graag my fluweelbank by die bekendstelling hê. Dit is ’n lieflike donkerpers bank, so sensueel, só deel van my Shakira-persona.”

      Oh joy. Ek het geweet die reëlings verloop te glad. Diana het haar tot dusver al die bekendstellingplanne laat welgeval en dit was te goed om waar te wees.

      Professor Diana Visser, dosent in statistiek by Wits, skryf onder die skuilnaam Shakira Steyn. Sy is my moeilikste skrywer; sy ag haarself as Vianne se belangrikste skrywer, en lesers is gaande oor haar erotiese verhale. Dit was ’n helse waagstuk om haar eerste boek uit te gee (wat gaan die mense sê?!) maar dit het alles baie goed uitgewerk. Heuningstroop is haar derde, en wildste, boek.

      “Die bank is ’n verlengstuk van myself,” borduur Diana voort. “My tweede man het dit spesiaal vir my gemaak. Toe ons uitmekaar is, het hy gesê hy gaan vir hom ’n replika maak, gesê dit sal hom altyd aan my laat dink wanneer hy dit sien. Dis wonder-

       lik, nè?”

      Ek kyk op my horlosie. Dis al tienuur.

      “Dis wonderlik, ja. Diana, waar is die bank?”

      “Hier by my in Northcliff. Dus nie te ver van Westdene af nie. Ek sou graag wou help, maar ek het nou-nou weer ’n klas, so dinge gaan maar dol. My huishulp is hier as jy iemand wil stuur.”

      “Goed, ek kyk wat ek kan doen.”

      Ek kyk weer op my horlosie. Die bekendstelling begin sewe-uur; dis touch and go.

      “En Mieke, dink jy ek doen die regte ding?”

      “Wel, as jy die bank daar wil hê –”

      “Ek praat van vanaand. Ek is nie meer so seker dat dit ’n goeie ding is om bekend te maak dat ék die mens agter Shakira Steyn en haar erotiese romans is nie.”

      Nie nou nie. Nie nou nie!

      “Dit is ’n goeie ding, Diana,” sê ek en hou my stem kalm. “Ons het mos al hieroor gepraat. Jy het self gesê dat jou kollegas by Wits nie weet wat in die Afrikaanse boekewêreld aangaan nie. Jy het ook gesê dat jy voel dis oneerlik om agter ’n skuilnaam weg te kruip, dat jy glo jy skryf goed en dat jy graag wil deel in die bemarking van jou boeke.”

      “Ja, dis alles waar.” Diana sug. “Maar ek voel skielik so ontbloot, so weerloos.”

      “Jy is ’n sterk vrou. Jy weet dit.”

      Ek paai nou dat dit klap en hoop die verwysing na haar krag haak die knoop deur, want ek weet nie wat om nog te sê nie. Miskien ’n slim verwysing na iets uit Women who run with the wolves, maar ek kan nie vinnig genoeg dink nie. Hel, ek weet nie eers of ek toe ooit die boek klaar gelees het nie. Het ek? Flip, ek beter weer die boek gaan soek.

      “Dis net –”

      Diana soek nog steeds bevestiging. Vandag van alle dae!

      “Diana, jy maak nie ’n fout nie. Dis die regte tyd hiervoor. En dit gaan jou verkope van Heuningstroop ’n lekker hupstoot gee. Jy sal sien.”

      “Ja, ek weet. En ek weet ook ek is sterk.” Diana dink vir ’n oomblik na. “Jy’s heeltemal reg, Mieke.“

      Dankie tog. Diana lui kort hierna af met die verskoning dat sy nog moet regmaak vir klas.

      “Sien jou vanaand, ek kan nie wag nie!” jubel sy (glad nie meer in ’n weerlose bui nie).

      Audrey is nou besig om haar naels een vir een te bestudeer. Regtig, ek het nooit gedink persoonlike assistente dóén actually goed soos naels verf en vyl nie. Ek dog dis maar soos die blonde grappies. Toegegee, sy’s darem nie ’n persoonlike assistent nie. Nie heeltemal nie. Maar die naelsding doen sy, en ek het geen idee hoe om haar hieroor aan te spreek nie. Ek bid net elke keer dat hier nie ’n skrywer of iemand inloop nie. Ek skaam my dood.

      “Ek weet nie hoe hou jy dit met hierdie neurotiese skrywers nie,” sê Audrey.

      “Los die skrywers vir my en bly jy maar by die admin, Audrey, jy doen dit goed.”

      ’n Blatante leuen, maar nouja. Sy het haar sterk punte ook. En sy is ’n goeie mens.

      “Audrey,” sê ek en gee vir haar die Geelbladsye aan, “kry asseblief ’n vervoermaatskappy wat Diana se bank by haar huis kan gaan haal en na die kerk toe kan vat.”

      “Vandag?”

      “Doen dit gou; ek moet die mediaverklaring klaarmaak, ’n paar e-posse beantwoord, die kleingeld vir vanaand uitsorteer én nog die boeke gaan uittel.”

      Ek sug. “Diana en haar bank, ’n pers fluweelbank nogal,” mompel ek terwyl ek op ’n e-pos kliek om dit oop te maak.

      Ná die vyfde vervoermaatskappy gooi Audrey haar hande in die lug.

      “Almal sê dis heeltemal te kort kennisgewing, Mieke.”

      Ek sit vir ’n rukkie na my rekenaarskerm en staar toe ek die pamflet onthou wat ek nou die dag in Germiston by ’n verkeerslig gevat het. Ek gooi gewoonlik al die pamflette onder die passasiersitplek in en laat dit net weggooi wanneer ek my kar laat was. Wat nie baie is nie.

      “Ek kom nou,” sê ek vir Audrey en storm by die voordeur uit kar toe. Dit duur nie lank nie of ek kry Ready Transports!!! se pamflet. Ek hardloop terug studeerkamer toe.

      “Ek bel nie ’n plek met drie uitroeptekens in die naam nie, Mieke,” sê Audrey beslis en gee die pamflet vir my terug. “Dis moeilikheid soek. En dis nou jou beurt.”

      “Oukei, oukei” sê ek, gryp die pamflet by haar en begin bel.

      “Maar doen jy dan die kleingeld vir vanaand, asseblief,” voeg ek by wanneer Ready Transports antwoord.

      “Leady, good morning.”

      Waar’s ek nou? “I’m looking for Ready Transports,” sê ek.

      “This is Leady, may I help you?”

      “Oh. Ready Transports?”

      “Yes, Leady. May I help you, please?”

      Die Chinese vrou is baie vriendelik toe ek my banknood aan haar verduidelik.

      “Okay! You are rucky, we have place in our schedule. Leady can help you.”

      “Oh, thank you,” sê ek verlig. “Thank you very much!”

      “You are velly welcome. What is address?”

      Ek gee haar eers Diana se adres.

      “Northcliff.”

      “Noth