Geheim van die Erongoberge. Magdaleen Viviers

menéér Beukes,” sê Simoné nadruklik. “Ek is altyd betyds en –”

      Tertius val haar vinnig in die rede. “Hier kom die ander.”

      Simoné voel ongemaklik onder Wim se speurende blik. Sy trek haar skouers parmantig agteroor en lig haar ken uitdagend. Toe ’n glimlaggie stadig om sy sensuele mond krul en ’n glinstering in sy ligblou oë kruip, vervies sy haar hewig. Maar voordat sy aan iets kan dink om te sê, knik hy sy kop effens vir haar. Dan draai hy na die ander persone wat by hulle aansluit.

      Simoné hoor skaars toe Joan Vorster aan Wim en Tertius voorgestel word. Haar blik rus op Wim Beukes. Die man is heeltemal anders as wat sy hom in haar gedagtes voorgestel het. Sy sal definitief in haar spoor moet trap, want sy houding vertel haar dat hy geen nonsens van haar of enigiemand anders sal duld nie.

      Stadig dwaal haar blik oor hom. Hy’s gevaarlik aantreklik met daardie uitsonderlike ligblou oë van hom. Sy denim span styf oor daardie stewige agterstewe en gespierde bene van hom. Hy is so naby haar dat sy nie die spiere onder sy T-hemp kan miskyk nie.

      Kry die man dan nie koud nie? wonder sy en vou haar baadjie stywer om haar. Die luggie is koel so vroeg in die oggend. Aan sy sterk nek en die manier waarop hy daardie aristokratiese blonde krulkop van hom hou, dink sy dat hy baie befoeterd kan wees. Sy wonder of hy getroud is.

      Onverwags draai hy om en betrap haar blik op hom. Dadelik merk sy hoe sy een wenkbrou geamuseerd opwip. Ongemaklik draai sy weg. ’n Verleë blos kleur haar wange en sy is bly hy kan dit nie sien nie. Hoe kon sy die mansmens so staan en bestudeer het?

      Vererg, meer vir haarself as vir hom, haal sy haar bagasie uit. Sy kyk op toe iemand haar aan die arm neem. Beslis maak sy haar arm uit Charl Taljaard se hand los en kyk hom vies aan.

      Charl draai sy sjarmekraantjies vroeg oop. “Goeiemôre, meisie. Het jy lekker geslaap? Jy lyk pragtig so vroeg in die oggend. Ek dink –”

      “Verskoon my, maar ek dink Wim Beukes gaan nie vir ons wag indien ons nou staan en klets nie.”

      Sy draai om en stap na waar sy sien hoe Wim met gevoude arms teen sy voertuig aanleun en ongeduldig vir hulle wag. Daardie blou oë is beurtelings op hulle gerig. Waaraan dink hy? Die simpel mansmens sal nie eens aanbied om my te help nie, dink sy omgekrap.

      Hy lig die valdeur op van die waentjie wat agteraan sy Discovery gehaak is. Dan eers neem hy die bagasie by haar. “Hmm, hopeloos te veel as jy my vra,” lewer hy ongevraag kommentaar.

      “Luister, meneer … e … Dinges, ek het nie jou kommentaar gevra nie, en ek –”

      “Ek wonder nou met wie sy praat, Tertius,” vra hy aan Tertius wat by hulle aansluit. “Sien jy miskien ’n meneer Dinges hier rond, of praat sy nou met daardie oorring-vent? So terloops, ek merk hy dra nog sy lang oorringe. Ek wonder of hy dit gaan afhaal.”

      Tertius lag en slaan sy arm om haar skouers.

      Wim draai na Simoné, sy blou oë koud. “My naam is Wim. Ek hou beslis nie daarvan dat jy my meneer Dinges noem nie, verstaan ons mekaar?”

      Simoné trek haar asem hoorbaar in. So ’n … Sy gluur hom aan. Dadelik en beslis draai Tertius haar aan haar skouers weg en stuur haar na sy motor voordat sy Wim kan antwoord.

      “Jy het daarvoor gesoek, want ek weet jy het hom moedswillig so genoem. Ek dink jy ry saam met my sodat ek my motor by my woonstel kan laat, terwyl hulle ons volg.”

      “Miskien is dit die beste. Ek weet nie hoe ek dit gaan uithou nie. Hy’s ’n onuitstaanbare, arrogante mansmens. Ek sal nie verantwoordelik wees vir my dade en –”

      “Jou woorde nie, nè? Jy ken die man nog nie eens vyf minute nie. Hoe kan jy hom arrogant noem? Toe, in is jy.”

      Hy draai na Wim, wat geduldig in die Discovery wag. “Ons sien julle by my woonstel. Taljaard gaan seker ook sy motor terugneem?”

      Wim knik en wys sy duim na bo.

      Toe Tertius en Simoné ’n ruk later in die Discovery klim, sit Charl Taljaard reeds vol selfvertroue voor. Met ’n skouerophaling klim Tertius agter saam met Simoné by Joan in.

      Toe Simoné voor haar in die pad kyk, ontmoet haar blik die ligbloues in die truspieëltjie. Meesterlik hou hy haar oë gevange en sy is onmagtig om weg te kyk. Eers toe Tertius met haar praat, kan sy eindelik haar blik wegskeur. Verward probeer sy haar gedagtes terugbring toe sy sien hoe vreemd Tertius na haar kyk.

      2

      Wim sluit ’n oomblik moeg sy oë toe hulle laat daardie aand by die Eiland in Upington stilhou.

      “Dankie tog, hierdie eerste skof is verby. ’n Warm bad en bed sal nou heerlik wees,” sug Joan Vorster en rek haar behaaglik uit.

      “Gaan ons ’n vleisie braai, Tertius?” vra Wim.

      “Dit sal nie sleg smaak nie, hoor. Het jy vleis saamgebring, of moet ons gou gaan koop?”

      Omgekrap kyk Simoné na Tertius. “Dis te laat daarvoor, daar is geen winkels meer oop nie. Buitendien kan julle nie nog honger wees nie. Julle het die hele dag biltong geëet.”

      “Natuurlik is ons honger. ’n Man kan nie net van biltong leef nie. Dis ’n lekkerny, nie kos nie,” antwoord Wim haar. “Ek het voorsiening gemaak, want ek het besef julle sal nie daaraan dink nie. Ek het geweet ons sal laat hier aankom en het vleis en brood ingepak. Julle moet net sorg vir die toebroodjies. Dis alles in die koelsak.”

      Tertius druk Simoné tergend teen hom vas toe sy hardop kreun. “Moenie vir my vertel jy wil gaan slaap nie? Julle het dan heelpad geslaap,” tart hy haar.

      Simoné loer verby Tertius na die lang blondekopman toe hy weer praat.

      “Te oordeel na haar slanke figuurtjie kan party mense seker nie baie eet nie. Miskien sit hulle te vinnig vetjies op die verkeerde plekke aan. Jy weet mos wat ek bedoel, Tertius.”

      Simoné gluur die man voor haar omgekrap aan en maak haar uit Tertius se omhelsing los. “Jy het niks met my eetgewoontes uit te waai nie, en ek …”

      Tertius skaterlag en sy draai kwaad na hom. “Jy kan self die toebroodjies vir julle maak, ek gaan slaap.”

      Wim versper haar weg met sy groot liggaam. Hy bekyk haar met ’n grinnik op en af, sy hande op sy heupe gestut. “O nee, eers die toebroodjies. Jy kan tog sekerlik nie toelaat dat ons arme mans honger gaan slaap nie. Of kan jy nie toebroodjies maak nie?” wil hy sarkasties weet.

      Hulle meet mekaar met die oë. Sy wil hom eers iets bytends toesnou, maar bedink haar betyds. Hierdie rondte het hy gewen, dit moet sy toegee. Maar haar beurt sal nog kom, wag maar. Sy kners op haar tande en sien hoe Tertius met ’n breë grinnik na hulle kyk. Verwytend kyk sy na hom, voordat sy woordeloos om Wim Beukes stap om die toebroodjies te gaan maak.

      Sy sien net betyds hoe Charl die oopplan-kombuis binnekom en koes vinnig agter die toonbank weg. Sy sug verlig toe hy uitstap sonder om haar te gewaar. Sy het tog nie nou krag om nog sy attensies ook af te weer nie. Hy laat haar behoorlik gril.

      Waarom is hy so haastig om by die Erongoberge te kom? Toe hy besef het dat Wim by die Eiland indraai om daar te oornag, het hy hardop kapsie gemaak. Hy wou deurry, het hy aangevoer.

      Wim Beukes het hom egter net koel maar beslis meegedeel dat hy plek vir die nag hier bespreek het. Charl het gesien dat hy nie met Wim sal kan redeneer nie, hom nog minder sal kan oortuig. Dus het hy maar dikmond sy woorde gesluk.

      Ingedagte berei Simoné die toebroodjies voor met die kaas en tamaties wat sy in die koelsak gekry het, maar tog ook met ’n glimlaggie. Beukes weet hoe om die nodige in te pak. Seker al gewoond daaraan, dink sy.

      Sy pak die toebroodjies op ’n bord en laat dit op die tafel onder ’n doekie. Vinnig kyk sy waar die mans is en maak dat sy wegkom. Sy is nie honger nie. ’n Warm stort sal die moegheid uit haar liggaam neem.

      Toe sy in die kamer kom wat sy met Joan deel, merk sy dat