'n Reënboog vir Aralie. Ettie Bierman

die oomblik in Walvisbaai vir sake. Ek sal hom vra om jou met die terugvlug op Windhoek se lughawe op te laai.”

      Sy trek ’n gesig. “Jy weet ek en ’n vliegtuig is nie maats nie. Is daar nie ’n trein of bus wat ek kan haal nie?”

      Hy skud sy kop. “Dis net ’n kort hop. Jy sal skaars in die lug wees, dan land julle al weer.”

      Twee dae niks eet nie en voor die tyd ’n kalmeerpilletjie drink, neem Aralie haar voor. Maar dis later se probleem. “Is jou baas tevrede met die idee van ’n plaasvervanger?”

      “Ja wat, hy’s nie moeilik oor daardie soort ding nie.”

      Aralie kyk na haar eks, wat weggedraai het om ’n sluk te neem uit die bottel koeldrank wat op die bedkassie staan. Seker sy ma wat dit gebring het. Iets stem haar onrustig. Was dit ’n toevallige woordkeuse, of skuil daar iets meer agter Niel se woorde?

      “Oor watter soort dinge is hy moeilik?” steek sy voelers uit.

      “Niks, hy’s ’n ou wat krisisse met sy linkerhand hanteer.”

      “Het jy hom gesê jou gewese vrou is die plaasvervanger?” dring sy aan.

      Niel hou opeens sy kop vas. “Bietjie duiselig …” mompel hy. “Seker vertraagde skok.”

      Sy spring op. “Moet ek die suster gaan roep?”

      “Toe maar, sal nou-nou reg wees …”

      Sy buk oor hom en lê haar hand op sy voorkop. Hy is nie koorsig nie. Die sny teen sy kop lyk nie diep nie, maar is dalk as gevolg van ’n harde stamp wat harsingskudding kon veroorsaak het. Of daar kan inwendige beserings wees.

      Niel se ooglede flikker terwyl hy Aralie onderlangs dophou. Haar hare hang los oor haar skouers en die laatmiddagson tel die brons liggies daarin op. Haar vel is satynglad, koel en sag – dit weet hy uit eerstehandse ervaring. Voeg daarby die paar dromerige lemmetjiegroen oë met die lang wimpers, en sy is nou selfs begeerliker as destyds.

      Hy wonder wat haar reaksie sal wees as hy haar vooroor sou trek sodat sy bo-op hom land. Dit sal hemels wees om weer daardie sagte kurwes teen sy lyf te voel en haar hare te ruik, haar te soen en in sy arms vas te hou. ’n Siddering trek deur hom en sy asem slaan in sy keel vas. Hy is te bang om dit te waag, bang vir sy eks se reaksie en nóg banger vir daardie suurpruimsuster met die spuitnaald wat sy soos ’n wapen gebruik. Om die versoeking te weerstaan knyp hy sy oë toe.

      “Niel?” vra Aralie bekommerd en raak aan sy wang. Hy lê so onnatuurlik styf en sy asem klink rukkerig . . .

      Niel kan homself nie keer nie. Hy vang haar hand in syne en druk dit teen sy mond. Sy lippe streel liefkosend oor die rugkant en oor haar vingers. Dan draai hy dit om en druk ’n passievolle, koorsige warm soen in haar palm.

      “Ek het jou lief,” fluister hy gesmoord. “Ek sal nooit ’n ander vrou in jou plek kan stel nie.”

      In plaas daarvan om ’n vlammetjie in haar aan te steek, is Aralie geïrriteerd. Sy wikkel haar hand los.

      “As jy vryerig en soenerig is, makeer jy niks. Hou op om my vrae te ontduik en my aandag af te lei. As jy wil hê ek moet jou help, moet jy eerlik met my wees. Is jou werkgewer moeilik – van die soort wat sy pond vleis eis?”

      Hy kies sy woorde en probeer dit taktvol stel. “Franco kan soms nogal … geldend wees, as mens droogmaak.”

      Sy kyk agterdogtig na hom. “Geldend? Is dit ’n ander woord vir dominerend?”

      Hy sug. “In alle eerlikheid, Ralie: dink jy hy sou kon bereik wat hy het as hy ’n slap jellievis was? Dis nie soseer ’n geval dat Franco moeilik is nie, net dat hy hoë standaarde stel, omdat hy self so kundig en bekwaam is. Toe ek die naweek op Balelapa was, kon ek nie glo wat hy in minder as ’n jaar in daardie woesteny reggekry het nie. Hy het natuurlik die geld om dit te doen, maar ’n ou moet ook die deursettingsvermoë en kennis hê.”

      “Het hy kennis van veeartsenykunde?”

      “Genoeg om die reservaat aan die gang te hou, maar hy het ’n gekwalifiseerde veearts nodig. Franco is reguit en sonder tierlantyntjies. Wat jy sien, is wat jy kry. Moet hom net nie kwaad maak nie, anders beter jy weghol en in die naaste boom klim.”

      Niel ken sy eksvrou. Sy is nie die wegholsoort nie. Eerder as om Aralie af te skrik, sal sy hierdie projek as ’n kans beskou om te wys wat in daardie tenger figuurtjie van haar steek. Te wys dat sy die werk net so goed soos enige man kan doen, indien nie beter nie.

      “Hoe het jy vir hierdie voortreflike baas van jou gesê: wie is die plaasvervanger wat jy sal voorsien?” vra sy weer.

      Niel hoes ’n slag en soek uitkoms, maar sy laat haar nie weer van stryk bring nie en wag geduldig.

      “’n Familielid,” skerm hy.

      Aralie se wenkbroue trek saam in ’n frons. “Dis mos jok! Ek’s g’n familie nie!”

      “Jy is,” stry hy. “Aangetroude familie. ’n Ou se vrou en kinders is mos sy familie.”

      “Ek is nie meer jou vrou nie,” herinner sy hom koel.

      “Op Balelapa is daar nie onderskeid nie – almal is soos een groot familie, volgens die tradisie wat die plek sy naam gegee het.”

      Aralie is nie beïndruk nie. “Die man dink seker ek is ’n neef van jou, of ’n broer of iemand. Hoekom was dit nodig om die waarheid te plooi? Het hy ’n ding teen vroulike veeartse? Vroue oor die algemeen?”

      “Nee, glad nie. Inteendeel, Franco het nogal ’n slag met vroumense. Ons was die Saterdagaand by die hotel op Otjikavi en daar was so ’n sexy dingetjie wat heelaand aan hom geklou het asof sy vasgegom was.”

      “’n Tweede Marilee?”

      Die oomblik toe die woorde uit is, is Aralie spyt. Dit was kleinsielig en dis nie hoe sy wil wees nie. Sy het tydens die skeisaak kaalvuis haar sê gesê, maar nou wil sy vergeet en aanbeweeg, die ou koeie in die sloot los.

      Niel se gesig word rooi en hy staar strak voor hom uit.

      “Jammer,” sê Aralie kortaf.

      “Ek ook, Ralie,” antwoord hy sag. “Bitter jammer … Dis nie dat ek haar bo jou verkies het nie. Ek was dom. Ek het nie gedink nie, nie die implikasies besef nie.”

      Sy haal haar skouers niksseggend op, nie lus om weer op die snuifgetrapte spore terug te loop nie.

      “Hierdie Franco-ou klink welaf,” verander sy die onderwerp. “Waar kry hy al sy geld?”

      “Hy was ’n dosent in Amerika en het ’n boek geskryf oor olifantgedrag, wat ’n topverkoper was. Hy was ook stigter van die Green Earth Foundation, wat wêreldwyd omgewingsbewustheid bevorder. Franco is kort-kort in die nuus, en hy het ’n tyd terug ’n natuurreeks op televisie aangebied: Woestyne wat blom. Dalk het jy dit gesien?”

      Aralie se oë rek. “Bedoel jy Franco Conrádie?”

      “Dis hy.”

      “Is Balelapa sý plek?”

      Sy kyk min televisie, maar het toevallig die eerste aflewering van die reeks gesien. Hoewel dit ’n jaar gelede was, onthou sy die aanbieder goed: ’n dinamiese en fassinerende spreker. Groot ou, met langerige, vlasblonde hare. Bruingebrand en lenig. Wat sy egter die beste onthou, is sy mond. Wyd en sensueel, asof hy maklik lag en lekker soen. ’n Mond wat ’n vrou langer laat kyk as wat betaamlik is. En die TV met die volgende aflewering weer laat aanskakel.

      “Hoekom het jy nie vir my gesê dis hý nie?” wil Aralie weet.

      “Ek het kort-kort van hom gepraat en sy naam genoem, ek dag jy weet.”

      “Hy lyk na ’n … ’n interessante man,” erken sy. Selfs in haar eie ore klink dit na ’n vaal en ontoereikende beskrywing.

      Niel is nie seker wat om van haar reaksie af te lei nie. “Beteken dit jy sal vir hom gaan werk?”